Δώσε μου τον τίτλο αυτής της ιστορίας μας | Έλλη Πράντζου

Θα γράψω κάτι να σου μοιάζει, είπα κι αφέθηκα. Αφέθηκα όπως κάθε φορά που γίνονται τα βήματά μου έρμαια της σκέψης σου καθώς περπατάω σε ατέλειωτες διαδρομές με τις μουσικές μας στ' αυτιά μου να συνοδεύουν τις αναμνήσεις σαν soundtrack του ίδιου το έρωτα. Πότε σέρνω τα πόδια μου χορεύοντας πάνω στον χρόνο αργές μπαλάντες, δικές μας κι αυτές, πότε σχεδόν τρέχω με μανία προσπερνώντας μαζί με τους περαστικούς κι όσα μέσα μου ακόμη με τρώνε σε ρυθμούς τραγουδιών που μου βγάζουν την ψυχή μαζί με την κρυμμένη οργή της.

Μέχρι πού θα με ακολουθήσεις; Χορεύω στους ρυθμούς της κυκλοθυμίας μου εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ξέρω πια αν εγώ διάλεξα εκείνη ή αν εκείνη με θεώρησε κάποτε εκλεκτή κι έβαλε μέσα μου όσα μπορεί ένας μόνιμα ερωτευμένος να νιώθει. Εξαντλούμαι κι εξαντλώ. Ο έρωτάς μου σπαράζει την ώρα που κατασπαράζει. Μέχρι πού θα με αντέξεις, για να σε δω. Πάλι τα ίδια, θα σκεφτείς.

Είπα ότι θα γράψω κάτι που να σου μοιάζει μα ξεχάστηκα. Με παρέσυρες σε δρόμους που δεν έχω ξαναδεί κι ας έχω περάσει χιλιάδες φορές από μπροστά τους, από πάνω τους. Για δες τώρα που χάθηκα και πώς φεύγουν από 'δω; Το ταμπελάκι στη γωνία λέει “οδός Παρελθόν”. Ναι, έχω σίγουρα ξαναπεράσει από εδώ αλλά γιατί μου φαίνεται σαν κάθε φορά να αλλάζουν όλα σε τούτη τη συνοικία; Συνέχεια πέφτω πάνω σου όμως, εσύ όσο κι αν αλλάζεις σε γνωρίζω πάντα από την αγάπη που έχεις στα μάτια.

Θέλω τόσο πολύ να σε πιάσω από το χέρι και να εξαφανιστούμε μα νομίζω ότι δεν ξέρω πού να σε πρωτοπάω πια. Φοβάσαι ή θέλεις πιο πολύ; Μόνο αυτό πες μου και θα βρω άκρη για σένα αν υπερισχύει το δεύτερο. Πες μου μόνο αυτό και δείξε μου όσα περισσότερα θέλεις.

Τώρα σκέφτομαι επιτέλους να αφεθώ και να γράψω κάτι που να σου μοιάζει. Περίμενέ με. Λέω να σε πάρω αγκαλιά και να σε αφήσω να μου ψιθυρίσεις τον τίτλο αυτής της ιστορίας μας.

Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου