Κρατάω ένα άδειο μαξιλάρι,
Πάνω από ένα κενό σεντόνι.
Στηριγμένο στο κεφαλάρι,
Περιμένω να μιλήσει.
Να βγάλει μια κραυγή,
Ή έστω μια ανάσα.
Να κάνει κινήσεις έντονες,
Και να φωνάζει τ’ όνομα μου.
Να ζητάει να του μιλάω,
Και να να το χαϊδεύω.
Να μου λέει να ξαπλώσω δίπλα του,
Και να βλέπω που πάω να μπλέξω.
Πόσοι πέρασαν απ’ το μαξιλάρι μου,
Και πόσοι ακόμα θα περάσουν.
Μα κάποτε ήταν στο κρεβάτι μου,
Πριν άλλοι μου το κλέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου