Ο Χρόνος καθώς κυλάει, είναι μια βάναυση τιμωρία για την ψυχή εκείνων που δεν τόλμησαν γιατί φοβήθηκαν ή τόλμησαν και απέτυχαν να αποκτήσουν την πεταλούδα που ζήλευαν από μικρά παιδιά γιατί μπορούσε και πετούσε μακριά, σε μέρη που η φαντασία τους είχε πολύ ταξιδέψει.
Εκεί που οι άνθρωποι είχαν φτερά και χρώματα. Ζωγράφιζαν ήλιους φανερά και καθόντουσαν όλοι αγκαλιά. Παιδιά ψηλά, παιδιά κοντά, με χρώμα σκούρο ή μαντίλι στα μαλλιά,
όλοι μαζί μια αγκαλιά…
Όσοι κατάφεραν να πλησιάσουν την πεταλούδα, έστω και για λίγα λεπτά, ζουν τώρα αρμονικά χωρίς κρυψώνα η σπηλιά, δεν κλαίνε στα βουβά και χαίρονται με πράγματα μικρά.
Όσοι πάλι φοβήθηκαν και έφυγαν μακριά, πίστεψέ με ήταν πολλά παιδιά, ψάχνουν την ελπίδα σε πράγματα ακριβά, για κρυψώνα έχουν τα λεφτά και στον λαιμό τους μια θηλιά που τους πνίγει καθημερινά.
Και έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία μας χρόνια :
Περιμένοντας κάτι που έφυγε να γυρίσει
Ένα όνειρο που δεν υλοποιήθηκε
Μια νεράιδα που μας ξεγέλασε
Ένας λύκος που μας πλησίασε
Ένα φεγγάρι που δεν έλαμψε
Ένας ήλιος που δεν φάνηκε
Ένα χάδι που ξεθώριασε
Ένας έρωτας που δεν κράτησε
Υ.Γ
Η πεταλούδα πέταξε μακριά, μια για πάντα, χωρίς τα παιδιά
Και εμείς την ψάχνουμε ύστερα από χρόνια, πολλά
Στην φαντασία μας έμεινε η δική της σκιά
Αιώνια
Ελπίδα
Πως θα την δούμε ξανά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου