Εφτάψυχες νύχτες | Μαριλένα Κολλάρου

Νύχτες εφτάψυχες.
Τα σκοτάδια μυρίζουν άρωμα εμπορίου
κι εγώ η αντικαπιταλίστρια
τρίβομαι επάνω
στον κυνισμό
κι ανασαίνω 
μια χιλιοφορεμένη αίσθηση•
το δέρμα.
Είσαι κάτι ακόμα,
κάτι περισσότερο χειρότερο 
ένας έρωτας.

Σιχαίνομαι τους έρωτες
από την πρώτη στιγμή στο κοίταξα•
άρα μην απορείς όταν (σε) σιχαίνομαι τις νύχτες.
Οφείλεται στην άψογη μυρωδιά σου
την οποία αδυνατώ να αποβάλω,
καθώς και στην ανάγκη
να ορμήσω
και λυσσασμένα να σε μυρίσω
όταν απορρίπτεις
και μαλώνεις.
Μαλώνεις
νομίζω επειδή διαισθάνεσαι τον φόβο,
την αντίσταση.
Δεν θα έπρεπε; Ίσως κι όχι.

Μου αρέσει(ς) όμως,
να παλεσαι εμπρός μου
με μόνο όπλο την μυρωδιά σου
έναντι της τάσης μου
να κοιτάξω αλλού
προκειμένου να μη νιώσεις
ότι δεν θυμώνω αληθινά ποτέ,
ότι διόλου φοβάμαι
ότι μονάχα δοκιμάζω
πόσο μακριά
φτάνει το άρωμα σου
στα 35 τ.μ του έρωτα .