O ένας του Καντίνσκυ, δεν ξέρω πού βρίσκεται σήμερα, θα ρωτήσω την Αιμιλία, ο δεύτερος σε μια απ΄τις αγαπημένες μου περιοχές του Λονδίνου, τα Κανάρια μου, ο τρίτος κι αυτός παραποτάμιο στο Blackfriars.
O δεύτερος είναι του Anthony Caro. Δυσκολεύτηκα να βρω σ΄αυτό το συμβολικό έργο, τον Αγιώργη και το Δράκο, αλλά η αλληγορία ήταν προφανής. ΄Ηταν οι πρώτες μέρες μας με το Δημήτρη προς εγκατάσταση στο Λονδίνο. Ψάχναμε να βρούμε δεν ξέρω κι εγώ τι. Τα βήματα μας οδήγησαν ταραγμένους απ΄τις διαδικασίες σε ένα υπεργαλήνιο πάρκο εν μέσω ουρανοξυστών, με πρασινάδες, παγκάκια, νερά να τρέχουν από βραχώδη συντριβάνια, όμορφα δέντρα κι αυτό το γλυπτό.
Κάτι είχε στο Σχέδιο του ο Μεγάλος και μου φάνηκε τότε ότι το θεριό, το Φόβο για το ΄Αγνωστο ήρθε ο Αγιώργης και το σκότωσε. Το εξαφάνισε. Νάδα. Σκόνη.
Σταθήκαμε λίγο παρακάτω και βγήκε μια υπέροχη φωτογραφία του γιού μου στο πάρκο αυτό, μπροστά σ΄ένα στιβαρό δέντρο, μπροστά από ένα παρτέρι με μωβ πανσέδες. Μέσα σε μισή ώρα είχε γίνει από απόφοιτος Λυκείου πρωτοετής, μέτοικος, είχε γίνει όπως όλα τα παιδιά που είναι μακριά, απλά, το "Παιδί".
Οπότε ο τρίτος έχει άλλη θέση. Κι άλλο ρόλο. Να τον προστατεύει εκεί που είναι. Και να στείλει τις ευχές μου σ΄όλους όσους γιορτάζουν σήμερα, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ζώντες και μεγάλοι απόντες. Κοντά ή μακριά. Να είστε καλά και ν΄αγαπάτε αλλήλους (ακόμη και τους Γιάννηδες, που είναι η άλλη μισή από σας Ελλάδα).
(Βιωματικό ποστ αφιερωμένο στους Γιώργο Γαλάνη, Γιώργο Γιάννακα και Γιώργο Καρτελιά που δεν μένουν πια εδώ. Και δεν έχουν και τηλέφωνο να τους ευχηθώ γμτ. Ούτε φμπ εξάλλου).
Τ΄Αη Γιώργη. Ederlezi.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου