Ήμασταν σκιά κάποτε.
φορούσες τις σιωπές των παιδικών σου χρόνων για ασπίδα,
των τυφλών ονείρων την αύρα ντυνόσουν
την ώρα, που τ’ απογεύματα των χρόνων έφευγαν πίσω σου
κι έτοιμος από καιρό ερχόσουν πλάι μου, να με προϋπαντήσεις.
Φορούσα τη δροσιά των λέξεων,
που ήταν κρυμμένη στις φθαρμένες σελίδες των παλιών βιβλίων,
ντυνόμουν των τυχαίων κινήσεων το βλέμμα,
που μεγάλωνε σαν αναρριχητικό φυτό
κι έτοιμη από καιρό, σε περίμενα.
Η μνήμη
δε νεκρώνει τις κινήσεις των ανθρώπων επάνω στο φως.
Ήμασταν σκιά κάποτε.
τώρα, μονάχα ισορροπία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου