Μ. | Ματίνα Πασιά

1. 

Η έννοια σου γαργαλάει τα κόκκαλα μου

σε κάθε στεγνή ώρα που περνάει πάνω απο εμάς

Και ο ουρανός μερονυχτίς αναρωτιέται

γιατί τον κοιτάω χωρίς εσένα πλάι μου

Όλη η πλάση απορεί τι πήγε λάθος και είμαστε χωριστά

Το σάλιο μου πέτρωσε μέσα στον λαιμό μου

Το μυαλό μου ζεστός πυλός έγινε

Και θαρρείς πως τα άκρα μου τα ελέγχει μια μοίρα που σου ανήκει

Δακρύζω πίσσα καθώς σε σκέφτομαι

Και οι εικόνες σου μυρίζουν πετρέλαιο

Ξάπλωσα με την ελπίδα πως απόψε

θα είναι το τελευταίο απόψε που σε σκέφτομαι

Μα δεν χόρτασαν τα αστέρια ακόμη

Κι αν μάθαινες για την ψυχορραγία της ουτοπίας μου

αυτής που έφτιαξα για εμάς

Θα το προσπερνούσες ως ψέμα

Και θα δημιουργούσες έναν ακόμη φαύλο κύκλο

Απο αυτούς που σου αρέσουν

Κι εγώ αιωνίως θα μείνω με τον σπόρο

στα σπλάχνα μου

Κάθε μέρα ασθενικά να φυτρώνεις μέσα μου

Κάθε μέρα θα χαράζω τα αρχικά σου στο δέρμα μου

Και κάθε βράδυ θα τα ποτίζω οξύ

Να λιώνει και να κλείνει η πληγή

2.

Το πήλινο καλούπι της καρδιάς μου

έσπασε

Ξεχείλησε απο αυτά που είχε να σου δώσει

Μοιάζει το φως του ήλιου κάλπικο

Όλα σαν μια ψεύτικη δοκιμασία

της λυπηρής μου ύπαρξης

Εσύ λείπεις φυσικά

Στεγνώνεις πάνω στο δέρμα μου τα βράδια

Η ψυχή μου είναι κάθε πρωί νωπή απο την σκέψη σου

Δεν υπάρχει νότα, μήτε χρώμα

που να σε εκφράζει όπως πρέπει

Η πλάση με το ζόρι υποφέρει

τελειότητα σαν την δική σου

Πώς να φτάσουν οι λέξεις

Πώς να φτάσει η δική μου

υπόσταση

Αυτό το τρυφερό που κρύβεις μέσα σου

μην το σκοτώσεις

Μην το σκοτώσεις

3.

Κάτι αναβοσβήνει στο βάθος της αβύσσου

Και ορκίζομαι πως δεν είναι τα μάτια σου

Μα η ύπαρξη σου

που ξεπήδησε πέρα απο την εξιδανίκευση

του μυαλού μου

Ας τρακάρουν τα σύμπαντα και οι διαστάσεις

και να βρεθείς μπρος μου ξαφνικά

Όπως τα άγχη μου το βράδυ

Θα σε σκεπάσω με αμφιβολία το βράδυ να μην κρυώνεις

Εσύ μην ξεχάσεις να με ταΐσεις χολή

για όσο θα ‘σαι εδώ

Ούτε σήμερα βρήκα γαλήνη

Καληνύχτα