Σελιδοδείκτης | ΄Οπως κι αν έρθει αυτό το βράδυ | Διονύσης Μαρίνος

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

''Ποιος λόφος με κέρασε ανηφόρα;''

Για την πένα του Διονύση Μαρίνου είχα ιδέα πριν διαβάσω το βιβλίο αυτό, μιας και η "γνωριμία" μου με κείνον έγινε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρώτα από κριτικές βιβλίων κι ύστερα με δικά του γραπτά σε αναρτήσεις του.Για το βιβλίο είχα ακούσει πολλά και καλά σχόλια. Και κεντρίστηκα να το πάρω και να το διαβάσω, είχα ενδιαφέρον να καταλάβω τη γραφή του.


Το βιβλίο αυτό, η συλλογή 19 διηγημάτων "΄Οπως κι αν έρθει αυτό το βράδυ", δεν είναι ένα "εύκολο" βιβλίο. Σε καλεί να επιμείνεις και να θελήσεις να "δεις". Είναι μια σειρά από διηγήματα με σφιχτή γραφή, με λέξεις και εικόνες ασυνήθιστες, αλλά απόλυτα ζωντανές. Η γραφή είναι δωρική και οι καταστάσεις που ξετυλίγει αναπτύσσονται με πολύ άμεσο τρόπο, με δυνατές περιγραφές και σε ατμόσφαιρα συχνά ταραχώδη, ταυτόχρονα και με μια παράξενη ηρεμία του αμετάκλητου. ΄Η έστω του αναπόφευκτου.


Η πλοκή στις ιστορίες κινείται με αριστοτεχνικό τρόπο ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό, η διήγηση είναι γεμάτη παραβολές και σύμβολα. Στο ένα τέταρτο του βιβλίου αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφράσω έναν υπότιτλο που μάλλον λειτούργησε μέχρι το τέλος ως μπούσουλας για μένα, ώστε να καταγράψω απόλυτα αυτό που μέσα μου αναδύθηκε ως θέμα :


Η μέγγενη του ανομολόγητου.


Γιατί πράγματι, σε μένα έτσι μίλησε το βιβλίο και οι ιστορίες του. Ως μια αποτύπωση ιστοριών, διαφορετικών μεταξύ τους αλλά με κοινό παρανομαστή, το ανείπωτο. Οι αλήθειες που κυκλοφορούν και τρυπώνουν στις σχέσεις και δεν ειπώνονται, γίνονται κουβάρια αξεδιάλυτα, τυλίγουν τους εμπλεκόμενους στη σήψη των καθωσπρέπει κοινωνικών συμπεριφορών, στη σιωπή, στην αποφυγή της απτής πραγματικότητας, επειδή απλά φοβούνται ή αρνούνται να την αντιμετωπίσουν.


Ο συγγραφέας στη δική μου αντίληψη προσωποποιεί ή αντικεμενοποιεί τις ελλείψεις αυτές, την αδράνεια, την αδιαφορία, το φόβο, σε υπερφυσικές διαστάσεις του μύθου ενίοτε.... Αλλά όλα, αντικείμενα, σπίτια ολόκληρα, διαδρομές, αντιδράσεις, φωνάζουν αυτό που για μένα αποτελεί και το λόγο που με βρήκε αυτό το βιβλίο :


Το πόσο αφήνουμε αξεδιάλυτα τα μυστήρια των συναισθημάτων, τα θάβουμε, τα πνίγουμε, ή τα αγνοούμε, για να ισορροπήσουμε. Μέσα στην πραγματικότητα αυτή της ψευδαίσθησης ότι μπορούμε έτσι να "λειτουργούμε", μια άλλη, εξίσου απτή πραγματικότητα, αυτή της εσωτερικής μας πάλης, ενυπάρχει και δουλεύει υπόγεια. Και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί.


Το μήνυμα επομένως που λαμβάνω, είναι αυτό. Να μην αφήσουμε να εξελιχθεί προς το χειρότερο
η οποιαδήποτε κατάσταση μας δεσμεύει, μας πιέζει, μας ξεβολεύει. Να μην παραιτηθούμε από την αναζήτηση του εσωτερικού εαυτού. Να μην αρνηθούμε την πραγματικότητα γιατί είναι ζοφερή. Να κάνουμε ό,τι περνάει απ΄το χέρι μας για να διαχειριστούμε τα συναισθήματα και τις σχέσεις μας. Και αυτό κάπου καλύτερα θα μας βγάλει. ΄Οσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, όσο επώδυνο ή αιματηρό, όπως σε πολλές εικόνες του βιβλίου, κι αν είναι.


Η απομόνωση δεν είναι λύση. Η εσωστρέφεια επίσης. Είναι για λίγο. ΄Υστερα τα σπίτια, πιθανόν, των διηγημάτων του Διονύση Μαρίνου καταρρέουν, παύουν να κρατούν εσώκλειστους - ως την παθογένεια ή την ψυχοπαθολογία συχνά - τους ενοίκους τους, γεμίζουν τρύπες, φωνάζουν την αλήθεια.


Με συγκλόνισαν ιδιαίτερα "Το πρόβλημα με το ταβάνι", "Παπαγάλος ΄Αρα", "Η καινούργια μαμά" και "Το τρακάρισμα" για λόγους που δεν εξηγούνται ακριβώς, έχουν να κάνουν με τα βιώματά μου και την ταύτισή μου με τις σκέψεις και τα συναισθήματα σε παρόμοιες καταστάσεις με αυτές που περιγράφονται εκεί....

Τελείωσα το βιβλίο με μια αίσθηση δικαίωσης. Είχα δίκιο. Που έμεινα να βρω το αίτιο και το αιτιατό. Το βιβλίο αυτό είναι καλή λογοτεχνία και έχει να πει πράγματα. Δε δίνει απαντήσεις, όμως τα ερωτήματα τα θέτει. Μας θέτει κι εμάς. Στους εαυτούς μας μπροστά χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες. ΄Εχει την τιμιότητα να μας δείξει τη ζωή όπως θα μπορούσε να γίνει αν δεν προσέξουμε.


Προσωπικά, ήταν ακόμη μια δημιουργική ανάγνωση που σας τη συστήνω. ΄Εκλεισα το βιβλίο με μια εκτός πραγματικότητας φυσικά προσδοκία, που δεν θα την αφήσω ανείπωτη : Να γινόταν, λέει, στ΄αλήθεια ή στο βιβλίο, να συναντηθούν κάποια στιγμή οι ήρωες όλων των ιστοριών και να αλληλεπιδράσουν .Να στήσουν μια ξέφρενη γιορτή. Με πολύ φαϊ, μουσική και γέλια.


Και επιτέλους να μιλήσουν. Για να ιαθούν. Να λυτρωθούν. Αυτοί κι εμείς. Η αρχή έγινε όμως. Μίλησε το βιβλίο.


Σε μας τους αναγνώστες τα υπόλοιπα.



΄Οπως κι αν έρθει αυτό το βράδυ, Διονύσης Μαρίνος, Εκδόσεις Μελάνι, 2017.