Όσο κρατάει ένα ηλιοβασίλεμα | Πράξια Αρέστη

Θα 'θελα για λίγο να ξαναρθείς. Κάνε μου τη χάρη κι έλα μόνο για λίγο. Για όσο κρατάει ένα ηλιοβασίλεμα.

Όσο κρατάει ένα ηλιοβασίλεμα, τόσο σε είχα. Τόσο λίγο, μ' αυτό το λίγο ήταν για μένα τόσο πολλή. Τόσο με γέμισες που ακόμη έχω την αίσθηση κάποτε ότι βρίσκομαι και πάλι εκεί. Εκεί που πάντα επιστρέφω για να πάρω λίγο από τον ίδιο αέρα που ανασαίναμε εκείνο το απόγευμα που κοιτάγαμε τον ήλιο να φοράει τα χρυσά του και αργά να χάνεται πίσω από τη θάλασσα.

Φορούσες ένα άσπρο λινό πουκάμισο, ένα τζιν μέχρι το γόνατο και τα μαλλιά σου ακατάστατα από το κρύο αεράκι πρόσθεταν μία ανεμελιά στο χαμόγελό σου. Η παραλία ήταν άδεια, καθίσαμε σ' ένα μικρό τραπεζάκι πάνω στην αμμουδιά ο ένας απέναντι από τον άλλο. Προσπαθούσα να μη δείξω πόσο ευτυχισμένη μ' έκανε το ρομαντικό τοπίο για να μη θυμώσεις. Με κέρασες μπύρα. Την κρατούσες με το ένα χέρι κι έπαιζες μαζί της καθώς μου μιλούσες. Δε θυμάμαι τι έλεγες. Δε νομίζω ότι μπορούσα να συγκεντρωθώ για ν' ακούσω. Έβλεπα μόνο τα χείλη σου να ξεδιψάνε πίνοντας από το μπουκάλι κι ήθελα απλά να γαντζωθώ πάνω τους. Έβλεπα τον ήλιο στα μάτια σου και μου φαίνονταν ακόμη πιο μαγευτικά μέσα στις πυκνές και μακριές σου βλεφαρίδες.

 Πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε μια εικόνα σκεφτόμουν και πόση ευτυχία. Κάθε λεπτό, όμως που περνούσε σε έπαιρνε και λίγο πιο μακριά μου κι αυτή η σκέψη με τρόμαζε. Ένιωθα σαν άλλη σταχτοπούτα, μόνο που το δικό μου παραμύθι δε θα είχε χαρούμενο τέλος. "Όταν ο ήλιος δύσει, θα πρέπει να φύγω", μου είπες και 'γω σου έγνεψα καταφατικά.

Σηκωθήκαμε, περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο και σκεφτόμουν ότι αν υπάρχει ένα μέρος που λέγεται παράδεισος, θα 'θελα να ήταν έτσι ακριβώς. Κι αν θα 'πρεπε να πεθάνω την ίδια στιγμή για να τον ζήσω για πάντα θα το 'κανα με μεγάλη ευκολία. Εξάλλου, τι νόημα θα είχαν όλα τα χρόνια που θα έρχονταν, μπροστά σ' αυτή τη στιγμή; Τι νόημα θα είχε ν' αγαπάω χωρίς να μπορώ μ' αυτή την αγάπη να ζήσω.

Σηκωθήκαμε και περπατήσαμε αργά προς το αυτοκίνητο. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, σα να ήθελε κι αυτή να βγει από το σώμα μου και να μείνει για πάντα εδώ. Εδώ που είναι ο έρωτας, εδώ που ο χτύπος της έχει αξία, δίπλα σου. Καθίσαμε στα διπλανά καθίσματα, όμως, σύντομα το σώμα σου ήταν πάνω από το δικό μου. Μου μιλούσες, χαμογελούσες και ο κόσμος έπαψε να υπάρχει.  Επικεντρώθηκα στα μάτια σου που είχαν ακόμη κάτι μέσα από τα χρώματα του ήλιου. Έβγαλα το μπλουζάκι μου και άνοιξα το λινό σου πουκάμισο. Ο ήλιος πέθαινε στα καλύτερά του και μαζί του κι εμείς. Σε λίγο θ' αρχίσει να σκοτεινιάζει, σε λίγο θα έχεις φύγει...

Τώρα κοιτάζω το ίδιο ηλιοβασίλεμα και νιώθω το ίδιο αεράκι να χαϊδεύει το πρόσωπό μου . Βλέπω το τραπεζάκι που καθόμασταν άδειο και σκονισμένο. Κάτι από μας, κάτι από τον έρωτά μας είναι ακόμη εδώ. Μπορώ ακόμη να το αισθανθώ. Το "εμείς" γεννιέται και σβήνει κάθε ηλιοβασίλεμα κι ίσως μια μέρα αυτή ή δύση του ήλιου να μην έλθει ποτέ ξανά κι ίσως ο έρωτας μας να μείνει μια μέρα για πάντα αναμμένος.