Να 'μουν καράβι | Ιφιγένεια Σταμπουλή

Μακάρι να ήμουν
ένα από εκείνα τα καράβια
Που βρίσκεις μια φορά
Στο λιμάνι
κι έπειτα δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ
Να ταξίδευα συνέχεια
Να μην έμενα ποτέ
Να κοίταζα τον ήλιο
Να κοίταζα μόνο μπροστά
Να μην προλάβαινα
να δεθώ με κανέναν
και κανείς να μην προλάβαινε
να δεθεί μαζί μου
Να είχα λόγους να φεύγω
Μόνο να φεύγω
Γιατί τώρα που είμαι λιμάνι
Καράβια έρχονται
και φεύγουν
και μετά δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ

        

Έρευνα: To Πάσχα σύμφωνα με τον Παγανισμό

Γράφει η Ελλάδα Κράλλη

Χρόνια απορούσα από που μπορεί να προέρχεται η έννοια του Πάσχα και γιατί οι παραδόσεις και τα έθιμά μας να είναι αυτά που γνωρίζουμε. Πέρσι αναρωτήθηκα για τα χριστιανικά μας έθιμα και είχα ξαναγράψει ένα άρθρο πάνω σε αυτό το θέμα. Αυτή τη φορά όμως μιας και τον τελευταίο καιρό μελετάω για τον παγανισμό, παρατήρησα ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως τα έχουμε μάθει.
Το Πάσχα είναι καθαρά εβραϊκό έθιμο από όλες τις απόψεις από το σούβλισμα του αρνιού και το κόκκινο στα αυγά που συμβολίζει το αίμα του Χριστού. Πόσο όμως αυτό το αίμα κύλησε για να το κατανοήσουν οι άνθρωποι; Ο Χριστός ήρθε σε μας για να ανανεώσει και να αναδιαμορφώσει τους παλιούς συμβολισμούς. Να φέρει μια νέα αρχή… να φέρει την Ανάσταση των ψυχών μας.

Όπως είχα αναφέρει στο περσινό μου άρθρο ο Ιησούς Χριστός κατέβηκε από τους ουρανούς ως αμνός του Θεού κουβαλώντας όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Πόσο όμως χάθηκε από τότε μέχρι σήμερα; Μέχρι και η λέξη Πάσχα δεν είναι ελληνική. Προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Πέσαχ που σημαίνει προσπέραση (έξοδος). Εκείνον τον καιρό οι εβραίοι πίστευαν ότι θα πέσει κατάρα στα πρωτότοκα παιδιά τους από τον άγγελο του θανάτου αν δεν έβαφαν με αίμα αμνών τις πόρτες τους. Όλα αυτά αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Πριν έρθει ο Χριστός τηρούσαν αυτό το έθιμο κάθε χρόνο ευχαριστώντας τον θεό κάνοντας αυτή την τελετουργία. Προς τιμήν του σούβλιζαν αρνιά και γλεντούσαν.

Την στιγμή όμως που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο ήθελε να δώσει μια νέα υπόσταση σε όλα αυτά τα παλαιά αρχέτυπα και τις εντολές. Καθιέρωσε να τιμούν οι άνθρωποι τη μνήμη μου με το σώμα και το αίμα του που το συμβόλισε με τον άρτο και το κρασί. Η μοναδική εντολή που αναίρεσε όλες τις υπόλοιπες ήταν να αγαπάμε τον Θεό και να μην πράττουμε αυτά που δεν θέλουμε να μας κάνουν. Ο ίδιος υπέδειξε το αρχέτυπο του σταυρού ως θεμελιώδες σύμβολο της πίστης μας.

Τα αρχέτυπα όμως υπήρχαν από την αρχή του κόσμου. Οι συμβολισμοί ήταν ανθρώπινο γέννημα. Ο παγανισμός δημιουργήθηκε από τότε. Όταν λοιπόν ο άνθρωπος εξέπεσε στη Γη είχε χάσει το χάρισμα της αφθονίας. Στη Γη άρχισε να βιώνει τις αρρώστιες, τον πόνο, τις κακουχίες και πολλά άλλα. Η πτώση όμως έφερε «αμνησία». Έχασε την πίστη του και άρχισε να δημιουργεί σύμβολα πίστης. Έφτασε μέχρι τη στιγμή του Μωυσή στη λεγόμενη έξοδο, για να καταλήξουμε στον όρο Πέσαχ. Ο Μωυσής κατέγραψε δέκα εντολές για να σταματήσουν οι άνθρωποι να προσκυνούν είδωλα. Ο Χριστός άλλαξε όλα αυτά τα δρώμενα του τότε θυσιάζοντας τον εαυτό του για να μας λυτρώσει. Πόσο όμως αυτό το εκτίμησε ο άνθρωπος; Πόσο η μνήμη του στερήθηκε εκείνες τις μαρτυρικές στιγμές του Κυρίου;

Οι ξένοι το Πάσχα το ονομάζουν Easter. Είναι καθαρά όνομα γυναικείας θεότητας με το όνομα Ishtar (ή αλλιώς Ίστερ, όπως προφέρεται και η ξένη λέξη). Προερχόταν από έναν σουμεριακό θρύλο του Tammuz και της συζύγου του Inanna (Ishtar). Όταν ο Tammuz πέθανε η Inanna νιώθοντας μεγάλη θλίψη από τον χαμό του αποφάσισε να τον ακολουθήσει στον κάτω κόσμο. Περνώντας από τις εφτά πύλες, της αφαιρέθηκε η κοσμική της ενδυμασία μένοντας γυμνή. Από εκεί κρίθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Μετά από τρεις μέρες έχοντας παρατηρήσει ένας βοηθός της την απουσία της παρακαλάει τους θεούς για βοήθεια. Ο Enki ένας από αυτούς δημιούργησε δύο πλάσματα που το ένα κρατούσε το φυτό της ζωής και το άλλο το νερό της ζωής μεταφέροντας τα στον υπόκοσμο. Με αυτόν τον τρόπο ο Tammuz και η Inanna αναστήθηκαν,  φέρνοντας στη γη το φως για έξι μήνες. Τους υπόλοιπους έξι μήνες Tammuz επιστρέφει στον κάτω κόσμο με την Inanna πιστή του ακόλουθο. Αυτή η τελετουργία υποδηλώνει τον χειμώνα και την άνοιξη. Όσο παραμένει μακριά από τη γη η Inanna δεν υπάρχει γονιμότητα, τα ζώα δεν αναπαράγονται και η φύση πεθαίνει (χειμώνας), ενώ με την επιστροφή της μαζί με τον  Tammuz από τον κάτω κόσμο έρχεται η ανάσταση, η αναγέννηση της φύσης, της γονιμότητας (αναπαραγωγής των ζώων) και της αφθονίας (άνοιξη).

Δεν έχει διαφορά όμως ο σουμεριακός θρύλος με τα δικά μας τα λεγόμενα Αδώνια μυστήρια. Ο Άδωνης (αρχαίος σημιτικός θεός) είχε γεννηθεί από την αιμομιξία του Κινύρα και της Μύρρας που την είχε προκαλέσει η Αφροδίτη. Τον είχε ερωτευτεί παράφορα και από μωρό τον έδωσε στην Περσεφόνη, τη θεά του Κάτω Κόσμου μέχρι να μεγαλώσει. Φτάνοντας στην ενηλικίωση τον ερωτεύτηκε και εκείνη και δεν ήθελε να τον αποχωριστεί και υπήρξε μια διαμάχη μεταξύ των δυο θεοτήτων.  Η παρέμβαση του Δία όρισε τον Άδωνη να περνάει τέσσερις μήνες με την Αφροδίτη και άλλους τέσσερις μήνες με την Περσεφόνη. Αυτό δημιούργησε ζήλεια στον Άρη. Μεταμορφώθηκε σε κάπρο και τον σκότωσε. Με το αίμα του βάφτηκαν τα τριαντάφυλλα και από τα δάκρυα της Αφροδίτης φύτρωσαν παπαρούνες.  Επειδή και οι δυο όμως  επιθυμούσαν να τον έχουν συναποφάσισαν να τον μοιράζονται σε έξι μήνες η μια και έξι μήνες η άλλη. Αυτό συμβόλιζε την νίκη του έρωτα επί του θανάτου. Ο αφανισμός του υποδήλωνε τον μαρασμό της φύσης κατά τη διάρκεια του χειμώνα και η ανάστασή του την αναγέννηση της, τον ερχομό της άνοιξης. Από τότε ισχύουν τα Αδωνίδια κάνοντας συγκεκριμένες τελετές κυρίως γυναίκες προς τιμήν του Άδωνη. Τα αρχαία επιτάφια τελετουργικά γεγονότα ήταν ενάντια της Εκκλησίας, αλλά παρατηρώντας την ισχύ των Ελλήνων σε αυτά αναγκάστηκαν να τα ενσωματώσουν στη Χριστιανική θρησκεία.

Σήμερα το Πάσχα γιορτάζεται με σοκολατένια αυγά μέσα σε καλάθια και φιγούρες από κουνέλια και αχνιστά κουλουράκια που είναι γνωστά πιο πολύ στο εξωτερικό, αλλά φυσικά τα έχουμε υιοθετήσει και εμείς. Σκεφτήκατε όμως ότι όλα αυτά είναι παγανιστικά σύμβολα; Τα κουνέλια και οι λαγοί αντιπροσωπεύουν την θεά της γονιμότητας Eostre. Τα αυγά έχουν βαθύτερη έννοια. Είναι το σύμβολο του σύμπαντος. Το κέλυφος είναι η κρούστα της γης, το ασπράδι το μάγμα και ο κρόκος ο πυρήνας. Τα αυγά χρησιμοποιούνταν σε σαμανικές τελετουργίες  ζωγραφίζοντας πάνω τους περίεργα σχέδια και σχήματα. Είχαν γίνει γνωστές σε όλο τον κόσμο. Οι Δρυίδες άλλαξαν το έθιμο αυτό βάφοντας τα αυγά κόκκινα (όπως το γνωρίζουμε και εμείς σήμερα). Το κόκκινο χρώμα για εκείνους υποδήλωνε το αίμα της περιόδου. Τα έθαβαν στο χώμα προς το τέλος του χειμώνα για να συμβολίσουν την αρχή μιας άλλης εποχής, της άνοιξης. Μια τελετή για να τους δώσει η θεά αφθονία και γονιμότητα. Μια ιεροτελεστία που συμβόλιζε την γένεση της φύσης.

Μετά από αυτή την μελέτη μου για την γιορτή του Πάσχα συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τέτοια γιορτή. Δεν ανήκουν τα έθιμα σε εμάς αλλά σε άλλους την προ Χριστού εποχή. Γιατί λοιπόν αυτή η γιορτή να συνεχίζεται; Γιατί ο παγανισμός κυριαρχεί ακόμα στους ανθρώπους; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που πολλοί είναι άθεοι σήμερα; Φυσικά δεν κατηγορώ κανέναν άνθρωπο μιας και είμαι άτομο της πίστης και όχι της θρησκείας.

Δεν έχει σημασία αν είμαστε Έλληνες ή ξένοι. Αυτό που παρατήρησα με σόκαρε. Αν ρωτήσω ανθρώπους γύρω μου τι γιορτάζεται το Πάσχα θα μου απαντήσουν την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο συνδυασμός της Σαρακοστής (αποχή από το κρέας- νηστεία), η ευλάβεια της Μεγάλης Εβδομάδας και μετά το Κυριακάτικο φαγοπότι πάντα μου δημιουργούσαν απορίες. Παρατηρώ ότι οι άνθρωποι συνεχώς βρίσκονται σε πτώσεις (αμνησίες). Προσκυνούν και εξυμνούν σύμβολα και τηρούν τελετές των παλαιών. Ποια λοιπόν η σημασία του Πάσχα στη σημερινή κοινωνία; Πότε λοιπόν θα σταματήσουν αυτά τα δρώμενα; Είναι τελικά ο άνθρωπος δέσμιος των συμβολισμών;

Σελιδοδείκτης | Ο Ζωγράφος του Μπελογιάννη | Nίκος Δαββέτας

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

Σαν σήμερα, το 1952, γύρω στις 4 τα ξημερώματα, εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το Γαρύφαλλο.

To βιβλίο αυτό, με βρήκε με τη βοήθεια ενός άλλου βιβλίου. ΄Εχω συνηθίσει πια, αυτό μου συμβαίνει περίπου δυο χρόνια τώρα. Το εντυπωσιακό είναι ότι το βιβλίο που με οδήγησε στο "Ζωγράφο του Μπελογιάννη" του Νίκου Δαββέτα, που αυτοσυστήνεται ως πολιτικό νουάρ μυθιστόρημα, ήταν ένα άλλο αξιολογότατο - ιστορικό από μια άποψη θα το χαρακτήριζα - μυθιστόρημα, το Τυχερό. Στο οποίο μεγάλο μέρος της ιστορίας εκτυλίσσεται στο χωριό Μπελογιάννης. "Παντού τα πάντα" ξανά.


Είμαι πολύ προσεκτική με τους χαρακτηρισμούς των ειδών, μιας κι έχω μελετήσει ακριβώς τι είναι το κάθε είδος και τι περιμένει, και πρέπει να περιμένει κυρίως, ο αναγνώστης. "Ο Ζωγράφος του Μπελογιάννη" είναι όλα όσα δεν περίμενε.


Και εξηγούμαι : Η σημερινή μέρα είναι μια μέρα μνήμης, αυτή της επετείου της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη. Και ο συγγραφέας Νίκος Δαββέτας ασχολείται στο μυθιστόρημά του με την πιο συμβολική εικόνα, την τελευταία που έχουμε από την προσωπικότητα αυτή, τον ΄Ανθρωπο με το Γαρύφαλλο, το σχετικό σκίτσο του Πικάσο.


Η πλοκή του μυθιστορήματος τοποθετείται στο Παρίσι, στην Αθήνα, και στις Βρυξέλλες λίγο. Ο βασικός καμβάς του στήνεται γύρω απ΄τη δολοφονία του νονού της βασικής ηρωίδας Ντενίς, του Αντωνέν Καμιλλό, ΄Ελληνα συγγραφέα που ζει στο Παρίσι την εποχή που ο Πικάσσο ζωγραφίζει το διάσημο σκίτσο. Το γαϊτανάκι του νουάρ αφηγήματος και της ατμόσφαιρας στέκεται και πλέκεται αρμονικά, στην αναζήτηση ενός εκτιμητή στον οποίο προστρέχει η Ντενίς προκειμένου να βρεθεί η αλήθεια. Είναι ή όχι πλαστό το σκίτσο που είχε στην κατοχή του ο νονός της; Κι αν ναι, ποιος το θέλει και γιατί τον σκότωσε;


Ο συγγραφέας υπηρετεί την κεντημένη αφήγηση, το γρήγορο ρυθμό, το μυστήριο και τους χαρακτήρες, σαν αυτούς που κανείς περιμένει να βρει σ΄ένα αστυνομικό νουάρ μυθιστόρημα. Εκείνο που δεν περιμένει, είναι αυτό που τελικά συμβαίνει. Καταφέρνει να συνδέσει μια κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία με το ιστορικό πλαίσιο και την αποτύπωση της προσωπικότητας του Νίκου Μπελογιάννη. Δεν φτιάχνει μια αγιογραφία. Θα μπορούσε, έχει την επάρκεια, συγγραφική ή δημοσιογραφική ή και τα δυο, να συγγράφει μια ιστορική βιογραφία, ή ένα αμιγώς ιστορικό βιβλίο. Ακόμα κι ένα ιστορικό μυθιστόρημα.


Πολύ σοφά, και πολύ χρήσιμα για μας, δεν το κάνει. Αντ΄αυτού, καταφέρνει να διηγηθεί την ιστορία του Νίκου Μπελογιάννη, ως επαναστάτη και ως ανθρώπου. Με τρόπο υποδόριο, στο arriere plan, θα λέγαμε, ή έστω παράλληλα, καταγράφει το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και αφηγείται τη ζωή του, τον αγώνα του, το τέλος του, όχι με την κοφτερή ματιά του ιστορικού, αλλά με την προσωπική ματιά του συγγραφέα.


Μας δίνει έτσι, όλα τα στοιχεία για το βίο του, χωρίς να είναι μια διδακτική απεικόνιση, ή το χειρότερο, μια βαρετή καταγραφή της ζωής του. Σκιαγραφεί πέρα απ΄τον επαναστάτη, τον άνθρωπο Μπελογιάννη, μου θύμισε ως αύρα τον τρόπο που η Διδώ Σωτηρίου μιλούσε γι΄αυτόν. Είναι μια τίμια αφήγηση, όχι χωρίς προσωπικά στοιχεία καλά όμως κρυμμένα, που μας κεντρίζει να προσεγγίσουμε κι εμείς με ουσία την προσωπικότητα αυτή.


Η εικαστική διάσταση του θέματος, ο χώρος της Τέχνης, η προσωπικότητα του Πικάσο και στοιχεία για τη ζωή του δίνονται ακόμα, επιβεβαιώνοντας την εμφανή από την Εβραία Νύφη επίσης, αγάπη του συγγραφέα για την Τέχνη γενικά και συγκεκριμένα για τα εικαστικά, για τα οποία επίσης ερευνά ενδελεχώς και χρησιμοποιεί το υλικό στα βιβλία του με ξεχωριστή μαεστρία.


Το βιβλίο αυτό με ταξίδεψε, με συγκίνησε, μου έμαθε ακόμα κάτι. Νομίζω η επιτυχία του έγκειται ότι θα μπορούσε τα ίδια να πει κι ένας έφηβος που θα το διαβάσει, ή ένας ενήλικας μόλις γεννημένος στον παρόντα αιώνα. Και να του φανεί προσιτό κάτι τόσο συνταρακτικό. Και να τον αφορά μια ιστορία και μια προσωπικότητα του προηγούμενου αιώνα. Αυτό είναι το κέρδος.


Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει επίμετρο "Τα γεγονότα πριν το μύθο" της Ελένης Πασχαλούδη, όπου δίνονται επιμελημένα όλες οι πληροφορίες. για το ιστορικό πλαίσιο.


Η ιστορική μνήμη είναι κάτι που καλλιεργείται ως αρχή. Επικρατεί ως θέση στη ζωή του ανθρώπου με συγκεκριμένους τρόπους. Διαπλάθει την ταυτότητά του και τον οδηγεί, τον πάει παραπέρα, διευρύνει τη σκέψη του. Σ΄αυτό πιστεύω ότι συμβάλλει απλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες αυτό το βιβλίο. Γραμμένο έτσι τίμια και μεστά, τιμάει τη μνήμη ενός σπουδαίου ανθρώπου, και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Γιατί όπως λέει κι ο ίδιος ο Νίκος Δαββέτας 

"οι άνθρωποι μονάχα όταν πεθαίνουν αποκτούν το πραγματικό τους βάρος. 

Και το αποκτούν μέσα μας".

Και συμπληρώνει με μια ρήση του Ουγκώ που δεν θα σας την αποκαλύψω. Θα τη βρείτε στο τέλος του βιβλίου. Σας παροτρύνω ειλικρινά να το αγοράσετε σήμερα. ΄Ισως να προβείτε  κι εσείς έτσι σε μια πράξη πολιτική . Νουάρ. Πάντως, επαναστατική.

Ο Ζωγράφος του Μπελογιάννη, Νίκος Δαββέτας, Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Αναπνοή | Πέτρος Κανάνα

(Αναπνοή: βιολογική διαδικασία η οποία περιγράφει την ανταλλαγή οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα μεταξύ οργανισμού και περιβάλλοντος. Διαδικασία απαραίτητη για την επιβίωση)

Πνιγμένα συναισθήματα

Θηρία

Ακονίζουν τα νύχια τους στα τοιχώματα της ψυχής

Βουβές κραυγές , άκου

Σκίζουν την σιωπή

Πνίγουν την λογική

Τρικυμία —

Θάλασσα

Ορίζοντας

Ουρανός —

Και εγώ τί ζητώ ;

Έκφραση

Θα ήθελα τα χέρια αυτά,

η σκέψη,

αυτή η ψυχή

να εισπνεύσουν την ζωή

και να εκπνεύσουν φως

Οκτώβριος, 2015

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο της Άννης Παπαθεοδώρου από τις εκδόσεις Άνεμος.

Άννη Παπαθεοδώρου

«Ευτοπία – Τα χρόνια του μανιφέστου»

Βιβλίο πρώτο

μυθιστόρημα

ISBN: 978-960-9585-84-2

σελ.: 484

σχήμα: 14x20,5 cm

τιμή: 16€ με ΦΠΑ

(-10%): 14,40€ με ΦΠΑ

Ο Μάνος και η Άννα ξεκινούν τη ζωή τους στην κρίση. Υπερπληθυσμός, μετανάστευση, φτώχεια κι εξαθλίωση, εγκληματικότητα, εθνικισμός και τρομοκρατία είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο δημιουργούν την οικογένειά τους και χτίζουν τη ζωή τους. Δεν αντιδρούν όταν πρέπει. Κανείς δεν αντιδρά. Θα εναντιωθούν ποτέ και με ποιον τρόπο;

Έτος 2057. Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και διακυβέρνηση με κλειστά σύνορα. Απομονωτισμός, τοπικής εμβέλειας διαδίκτυο και μέσα ενημέρωσης. Έλεγχος των γεννήσεων και των θανάτων. Ταξικές κι επαγγελματικές ζώνες ασφυκτικά κλειστές. Όποιος δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στις υποχρεώσεις που του έχουν ανατεθεί από τους ιθύνοντες ολισθαίνει σε κατώτερη κοινωνική κλίμακα.

Η κρίση και η μετά κρίση περίοδος, σε μια ακραία εκδοχή της, οδηγούν στον θάνατο των ανθρώπων και του πολιτισμού, ή μήπως στην αφύπνιση και στο ξημέρωμα μιας καλύτερης εποχής; Ένας μυστικός αθέατος κόσμος που αναπτύσσεται θα κατορθώσει να παίξει ρόλο στο παρόν και στο μέλλον;

Η ιστορία μιας οικογένειας, που βιώνει τη δύσκολη εποχή, αφυπνίζεται, συνειδητοποιεί, αλλάζει, μεταμορφώνεται. Μέσα από τις δυσκολίες και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις θα βρουν οι ήρωες τη δύναμη και τον τρόπο να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους, τις ζωές τους αλλά και τον κόσμο ολόκληρο;

Ένα μικρό απόσπασμα από το β΄ αυτάκι του βιβλίου

«Ουτοπία, ε;» φάνηκε να μονολογεί. Σκέφτηκε λίγο και είπε: «Και τι σημαίνει ουτοπία; Ένα φανταστικό μέρος που δεν υπάρχει πουθενά. Τόσο τέλειο, τόσο ιδανικό ώστε δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Όμως, για σκέψου, αδελφέ, πού ζούμε τώρα. Τώρα ζούμε σε μια δυστοπία. Ζούμε σε μια κοινωνία απόλυτης δυστυχίας και σκότους. Αν υπάρχει δυστοπία, τότε γιατί να μην υπάρχει κι ευτοπία; Όχι ουτοπία. Ευτοπία όμως; Αν υπάρχει σκοτάδι, υπάρχει και φως. Αν υπάρχει το απόλυτο κακό, υπάρχει και το απόλυτο καλό. Τα αντίθετα. Γιατί όχι κι ευτοπία;»

Βιογραφικό σημείωμα

Η Άννη Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε Οικονομικά στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Δούλεψε σε διάφορες εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια εργάστηκε στην Εμπορική Τράπεζα, περνώντας από διάφορες θέσεις και διάφορους τομείς. Από το 2012 είναι συνταξιούχος.

Από τα εφηβικά της χρόνια τη γοήτευε η ποίηση και η λογοτεχνία και έγραφε –όπως οι περισσότεροι έφηβοι– ποιήματα, καθώς και δοκίμια, χωρίς ποτέ να σκεφτεί να τα εκδώσει. Μετά τη συνταξιοδότησή της ασχολήθηκε κυρίως με θέματα της πόλης. Κυψελιώτισα γέννημα θρέμμα, ανήκει σε μια άτυπη συλλογικότητα, την Ομάδα Κατοίκων Κυψέλης, που στόχο έχει την αναβάθμιση της γειτονιάς και τη δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων μεταξύ των γειτόνων. Στο ενδιάμεσο διάστημα δεν εγκατέλειψε ποτέ το ενδιαφέρον της για την οικονομία, καθώς και την πολιτική, διαβάζοντας πάρα πολλά σχετικά βιβλία.

Σημαντικό ενδιαφέρον της είναι το σκάκι, και είναι μέλος του Α.Ο. Πήγασος Κυψέλης. Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα συμμετείχε σε  ένα φιλοσοφικό καφενείο, καθώς και σε εργαστήρια φιλανάγνωσης και αυτοβελτίωσης.

Ζει πάντα στην Κυψέλη και έχει έναν γιο.

«Τουλάχιστον δεν ήμουν ο εαυτός σου» | Μαριλένα Κολλάρου

Τουλάχιστον ήμουν ο εαυτός μου ,

πληρώσαμε τους ψυχολόγους 

και μάθαμε παπαγαλιστα να (το) λέμε .

Ποιος ήταν δα

εκείνος ο εαυτός σου ,

και φτάνει που ήσουν μονάχα τόσο λίγος ,

μονάχα αυτός ;

Κι αν, γινόσουν του εαυτού σου ο άλλος

έφτανες στο ποθητό αλλού , και πιότερο

ατένιζες ;

Τουλάχιστον , αποφάνθηκες 

οτι μονάχα τόσα μπορούσες

και κατοχύρωσες έναν ήσυχο βραδινό ύπνο

υποστηρίζοντας ότι προσπάθησες .

Τουλάχιστον δεν έγινα ο εαυτός σου •

καθώς εγώ ,

- τουλάχιστον -

ακόμα 

προσπαθώ .

Απόσπασμα | Τυχερό | Κώστας Καβανόζης

"Την παιδική λαστιχένια μπάλα την οποία ο θείος και η θεία του είχαν φέρει δώρο από τη μακρινή Ουγγαρία ανακαλεί στην ηχογραφημένη συζήτησή μας ο Δημήτρης Βολοβότσης. Επρόκειτο, σύμφωνα με τον ίδιο, για μια πλαστική μπάλα παιχνιδιού τρομερής ποιότητας, αφού ούτε να σκάσει ούτε να ξεφουσκώσει ούτε τίποτα, την οποία καταχάρηκε επιτυγχάνοντας να τη διατηρήσει στην κατοχή του γερή αρκετά χρόνια. Το ζευγάρι δώρισε το συγκεκριμένο παιχνίδι στον ηλικίας οκτώ ετών τότε γιο του ανιψιού τους Θανάση την πρώτη και μοναδική φορά κατά την οποία κατάφερε να επισκεφθεί προσωρινά την Ελλάδα, το 1977. Το ταξίδι τους μάλιστα εκείνο, συναντώντας στο στάδιο του σχεδιασμού του ακόμα, σύμφωνα με την εφημερίδα Ριζοσπάστης της 29ης Μαρτίου του ίδιου έτους, σοβαρά εμπόδια, αντιμετώπισε τον κίνδυνο να μην πραγματοποιηθεί : Παλιότερα διευθυντής τοῦ σχολειοῦ ἧταν ὁ δάσκαλος Βαγγέλης Βολοβότσης. Τώρα εἷναι συνταξιοῦχος, ἀφοῦ 25 χρόνια ἀφιέρωσε ὃλες του τις δυνάμεις στην πατριωτική ἀγωγή τῶν παιδιῶν μας. Ξέρεις ποιό ἦταν το ἀντάλλαγμα; Οἱ ἑλληνικές ἀρχές ἀπόρριψαν την αἳτησή του για μια ἃδεια ἑπίσκεψης στην πατρίδα!... αναφέρει στον απεσταλμένο της εφημερίδας ο Γιώργος Λάζος (1928-1990), ένας από τους πρώτους ΄Ελληνες πολιτικούς πρόσφυγες οι οποίοι είχαν ήδη από το 1950 εγκατασταθεί - κτίζοντας το στην κυριολεξία από τα θεμέλια - στο μετέπειτα χωριό Μπελογιάννης. Χάρη όμως στη διαμεσολάβηση ενός χουντικού στρατηγού αλλά καλού ανθρώπου, γνωστού της μικρότερης αδελφής της Ευανθίας Λίτσας Μπουζούδη (γέν. 1932), η άδεια από το ελληνικό κράτος παραχωρήθηκε εντέλει και το ζευγάρι ευτύχησε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Στην ολιγοήμερη εκείνη - και προφανώς συναισθηματικά φορτισμένη - επίσκεψή τους στην πατρίδα - είχαν περάσει και από το Τυχερό, όπου η ανιψιά τους Ελένη Δουτσίνη, εκτιμώντας ότι το κρέας δεν ήταν το έδεσμα το οποίο πρωτίστως τους είχε λείψει τόσα χρόνια στην Ουγγαρία, τους έκανε το τραπέζι με έναν εβρίτικο γουλιανό ίσαμε ένα αρνί, τον οποίο ο σύζυγός της Χρήστος (γέν.1944) είχε προνοήσει να παραγγείλει και επιτύχει να προμηθευτεί τελικά από κάποιον ντόπιο ψαρά του ποταμού."

σελ. 105-106

Τυχερό, Κώστας Καβανόζης, Εκδόσεις Πατάκη.

Οι δικές μου αλήθειες| Έλλη Πράντζου

Οι δικές μου αλήθειες
καμια σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Είναι πολύχρωμες
πολύπλευρες
πολυπρόσωπες
μα πάντα προσπαθούν
να είναι ειλικρινείς.
Οι δικές μου αλήθειες
χωράνε και τις αλήθειες άλλων.
Δεν είναι νάρκισσοι.
Είναι αντιεξουσιάστριες
αναρχικές
μα όχι ασύδοτες
Οι δικές μου αλήθειες
πείθονται μόνο από το ρήμα “θέλω”
κι είναι αμφισβητίες
ακόμη κι απέναντι στον καθρέφτη τους.
Ιδίως μπροστά σε αυτόν.
Ούτε άγονται ούτε φέρονται.
Αν χρειαστεί όμως
μπορούν να παραδεχτούν
τη μη απολυτότητά τους.
Οι δικές μου αλήθειες
δεν ισχυρίζονται πως έχουν πάντα δίκιο.
Εκτός αν νιώσουν αδικημένες
ή πως κάποιος καλοθελητής
προπαθεί να τις χειραγωγήσει αυθαίρετα.
Οι δικές μου αλήθειες
υπερασπίζονται το δικαίωμα τους στην ύπαρξη
μα δεν προσπαθούν να την επιβάλλουν
Οι δικές μου αλήθειες
είναι ιδέες
και μοιράζονται ιδέες.
Ψάχονται και ψάχνουν
και δεν επαναπαύονται ποτέ.
Οι δικές μου αλήθειες
έχουν επίγνωση της ενδεχόμενης ρευστότητάς τους.
Και τελικά
αν το καλοσκεφτείς
δε θα μπορούσαν αλλιώς να λέγονται αλήθειες.
Ίσως αν πίστευαν μονάχα στον εαυτό τους
να μην ήταν τίποτε περισσότερο
από απλές παραδόσεις.

Να φύγω | Γωγώ Λιανού

Nα φύγω
Ήθελα να πω πως τους βαρέθηκα,
πως με βαρέθηκα,
πως σας βαρεθηκα.
Θα φύγω.
Ήθελα να πω πως με κατάντησαν,
πως τους κατάντησα,
πως με κατάντησα.
Να πω πως ζω,
γιατί ζω,με τι ζω.
Να πω κουράστηκα,θα φύγω.
Ήθελα να πω ότι πνίγομαι.
Να καταλάβουν,να καταλάβω,
να βρω ένα νόημα και λόγο.
Ήθελα να δώσω πίσω ενοχές,
να πάρω πίσω αγάπη,
να με στην ώρα μου,να φύγω.
Ήθελα να πω πως δεν χωράω στο σώμα μου,
στο σπίτι μου.

Σκίτσο: Σεμίνα Τσούμα

Θέμος Σκανδάμης & Band Live at six d.o.g.s

Θέμος Σκανδάμης

& Band Live

at

six d.o.g.s

Κυριακή 22 Απριλίου στις 21:00

Είσοδος 8 ευρώ

Ο Θέμος Σκανδάμης, εισηγητής του μεταλακανικού πρωτοπάνκ στην Ελλάδα, με μία μπάντα εξαιρετικών μουσικών και όχημα την δική του τραγουδοποιεία, κινείται απρόβλεπτα από το λυρισμό στην ειρωνεία και από την παιδικότητα στο νουάρ.

Αντλώντας έμπνευση από μια ευρεία γκάμα καλλιτεχνών -από τον Μάρκο Βαμβακάρη στον Leonard Cohen, από τoυς Dead Kennedys στον Tom Waits κι από τον Βασίλη Τσιτσάνη στον Μάνο Χατζιδάκι- προτείνει μια γλυκόπικρη σύνθεση μουσικής και λόγου, παράδοσης και προσωπικής ματιάς.

Αυτοσαρκαζόμενος λυρισμός, υπαρξιακά μακροβούτια και στιχουργική αλητεία. Τραγούδια φτιαγμένα με απλά υλικά, παράγκες που χωρούν από κάτω όλο τον κόσμο.

ΠΑΙΖΟΥΝ
Αλέξανδρος Δανδουλάκης - ηλεκτρική κιθάρα
Διονύσης Μακρής - κόντρα μπάσο
Κώστας Λώλος - βιολί
Στέφανος Σακελλαρίου - τύμπανα
Τώνια Ράλλη - πλήκτρα, μεταλλόφωνο, φωνητικά


Χορηγοί Επικοινωνίας:

RISE, Pepper 96.6, avopolis, debop, ελculture, oneman, popaganda, PopCode

Περισσότερες πληροφορίες:

six d.o.g.s
Αβραμιώτου 6-8
Μοναστηράκι
Αθήνα
T: +30 210 3210510
W: http://sixdogs.gr/

Το ψέμα κι η αλήθεια | Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου

Μια μέρα στον πεζόδρομο

αντίκρυ στον λασπόδρομο

συνάντησε το ψέμα την αλήθεια

εγκάρδια συστήθηκαν

οι κόλακες πτοήθηκαν

μην τύχει και αλλάξουνε συνήθεια.

Στο πόδι συζητήσανε

για χίμαιρες μιλήσανε

μα πήγαν την κουβέντα παραπέρα

στου χρόνου τα χαλάσματα

σε ανώφελα περάσματα

στα πλοία που ναυάγησαν σε ξέρα.

Το ψέμα χαμογέλασε

και η αλήθεια γέλασε

ψάχνει φτερά στ’ αστέρια να πετάξει

ο δρόμος πισωγύρισε

τ’ αχνάρια μας ξεκλήρισε

κι ας ήτανε τα λόγια από μετάξι.

Στα μάτια κοιταχτήκανε

θερμά χαιρετηθήκανε

κι αντίθετες χαράξανε πορείες

από τη μια τα τραύματα

να περιμένουν θαύματα

κι από την άλλη κούφιες ιστορίες.

Εσπερινός περίπατος στις Υάδες | Ανδρέας Κολλιαράκης

Να προσαρμόζεσαι στις ανάγκες των άλλων
Έτσι λένε
Ο εγωκεντρισμός μας αναλώνεται στο ότι γεννηθήκαμε άνθρωποι
Μα δεν υπάρχει εγώ
Όλη η ανθρώπινη ιστορία μια γρατζουνιά στη ροή της εξέλιξης
Τα αστέρια είναι ό,τι πιό αρχαίο κατάφερα να αντιληφθώ
Μετράω πρόβες θανάτου σε μορφή κρίσεων πανικού
Εικονική ασφυξία και απώλεια συνείδησης
Το συνήθησα πιά
Πώς ζούνε μου λες;
Οι γάτες κοιμούνται στην κοιλιά μου
Είχα πέσει σε λήθαργο για ώρες
Ονειρεύτηκα το Βερολίνο όπως το έζησα
Ονειρεύτηκα δυο πέλματα γυναικεία
Ονειρεύτηκα πως δεν ήμουν πιά μόνος μου
Είχα ξεχάσει αυτό συναίσθημα
Ξύπνησα ίδιος
Και τον ίδιο χωροχρόνο πιθανά
Θέλω να σφίξεις τον λαιμό μου μέχρι να νοιώσω τους παλμούς μου να αλλάζουνε
Να νοιώσω γενικά
Κουράστηκα να περιμένω το τώρα
Η ευτυχία μικρές πολύτιμες στιγμές
Κάπως θα αλλάξουμε τον κόσμο τελικά

Συμπόσιο στο Τέχνης με οικοδεσπότη τον Σταμάτη Κραουνάκη

Το Θέατρο Τέχνης γιορτάζει την παγκόσμια Ημέρα θεάτρου και καλεί το Duende να καταλάβει τις ψυχές όλων μας

 

 «…κατάπιε µονορούφι µια γεµάτη κούπα καθάγια, ένα κρασί από νερό φωτιάς, και κάθισε ξανά να τραγουδήσει - χωρίς φωνή, χωρίς ανάσα, χωρίς παιχνίδια και τσακίσµατα µε το λαιµό να καίει σαν ηφαίστειο αλλά µε ντουέντε…»

 

Το Θέατρο Τέχνης γιορτάζει στις 27 Μαρτίου 2018 την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, προσφέροντας αποκλειστικά για αυτή τη μέρα, όλα τα εισιτήρια της παράστασης "Duende: Το Πνεύμα της Γης" με τη μορφή 1+1.[1] Στη συνέχεια, μετά τη λήξη της παράστασης, στις 11μ.μ. θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση – στο πλαίσιο της δράσης το Θέατρο Τέχνης Γνωρίζεται Με Το Κοινό του.

 

Ο Σταμάτης Κραουνάκης, οικοδεσπότης στο δικό του Συμπόσιο υποδέχεται το βράδυ της παγκόσμιας ημέρας του Θεάτρου έξι εκλεκτούς καλεσμένους, έξι πρόσωπα που το duende ορίζει τη ζωή τους. Πίνουν, κερνάνε κρασί και συνομιλούν με τους θεατές- μύστες. Στήνουν μια γιορτή του Θεάτρου μια γιορτή των Τεχνών, του Έρωτα και της Ποίησης. Και καλούν το duende να καταλάβει τις ψυχές όλων.

Άτομα από διαφορετικά πεδία, με μόνο κοινό άξονα το σημάδι του duende στο μέτωπο τους συναντιούνται για μια και μοναδική φορά στο μυστικό δείπνο που στήνεται στο θέατρο της οδού Φρυνίχου, δημιουργούν συνθήκες μέθεξης και καλούν τους θεατές να πάρουν μέρος.

 

Τη συντροφιά συνθέτουν: η τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια Ελένη Βιτάλη, η διευθύντρια του εκδοτικού οίκου «Βιβλιοπωλείο της Εστίας» Εύα Καραϊτίδη, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Δημήτρης Μανιάτης, ο συγγραφέας Θανάσης Νιάρχος, ο συγγραφέας, μεταφραστής και κριτικός θεάτρου Λέανδρος Πολενάκης, η αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα Θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευανθία Στιβανάκη.

 

Η είσοδος στη συζήτηση θα είναι ελεύθερη.

 

"Οι λέξεις κι οι ιδέες μπορούν ν'αλλάξουν τον κόσμο" | Γιώργος Ρήγας

                                     
    Η ιδέα μιας αλλαγής του κόσμου προς το καλύτερο,μια ματιά αισιόδοξη όσο και απαραίτητη,υπήρχε πάντα στις καρδιές ορισμένων ανθρώπων μέσα στους αιώνες.Κάποιοι μνημονεύονται ακόμα με διθυράμβους γι'αυτή τους την ιδέα,άλλοι υπήρξαν-και ενδεχομένως παραμένουν-λοιδορούμενοι. Ο καθένας τους αφήνει το αποτύπωμά του-προσωπικό και μοναδικό-περνάει και φεύγει χωρίς να χαθεί,όμως,ποτέ.

   Δεν χρειάζονται πολλά,ποτέ δεν χρειάστηκαν.
 

   "Οι ιδέες και οι λέξεις μπορούν ν'αλλάξουν τον κόσμο",ειπώθηκε στον "Κύκλο των χαμένων ποιητών".Μπορούν,άραγε,τα γράμματα πάνω στο χαρτί να γυρίσουν τον ήλιο;
 
   (Ας σταματήσουμε για λίγο κι ας κοιτάξουμε στον καθρέφτη...)

   Οι λέξεις κι οι ιδέες θα αλλάξουν τους ανθρώπους.Εκείνοι με τη σειρά τους θα πάρουν στις πλάτες τους την ευθύνη μιας αλλαγής που ο κόσμος έχει τεράστια ανάγκη.Μη γελιόμαστε.

   "Η ποίηση,η ομορφιά,ο ρομαντισμός,η αγάπη είναι αυτά για τα οποία μένουμε ζωντανοί",συνεχίζοντας τον θαυμάσιο μονόλογο.Πράγματι.Και εδώ,στα δικά μου τουλάχιστον μάτια,μέσα στη λέξη "ποίηση" δεν κρύβονται μόνο τα λόγια των ποιητών,αλλά κάθε τέχνη και κάθε έργο αυτής που μπορεί να γίνει χρήσιμο για τον άνθρωπο και την ψυχή του.Έτσι,λοιπόν,οι λέξεις κι οι ιδέες,που λειτουργούν σαν σύμβολο,έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πάντα και να μας κρατήσουν ζωντανούς. 

Τώρα ας ξανακοιτάξουμε τον καθρέφτη:Δεν είμαστε ίδιοι πια.Η ποίηση,οι "λέξεις κι οι ιδέες" μας άλλαξαν.Αλλά είμαστε ακόμη στα μισά του δρόμου...

 

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Νίκου Σουβατζή "Μετά από χιλιάδες φεγγάρια"

Μια δημοφιλής σκηνοθέτις που δολοφονείται στο διαμέρισμά της ένα βράδυ Σαββάτου. Ένας ύποπτος. Τέσσερα πρόσωπα απ’ το παρελθόν που του δίνουν άλλοθι. Ένας σκοτεινός και μοναχικός αστυνόμος που βασανίζεται από εφιάλτες. Ένας νεαρός υπαστυνόμος που αγαπάει την ποίηση και μισεί τη δουλειά του. Μια συνάδελφός του που συγκρούεται με τον πατέρα της για τις επιλογές της. Φοιτητικά στέκια. Κακόφημα μπαρ. Ύποπτες συναλλαγές. Σκοτεινές διαδρομές. Ρατσιστικές επιθέσεις. Μίσος. Παλιές, ξεχασμένες ιστορίες. Νοσταλγία. Και μέσα σ’ όλα αυτά ένας φόνος που παραμένει ανεξιχνίαστος. Η αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου θα οδηγήσει σε μια τραγωδία. Μια διαδρομή απ’ το σκοτάδι στο φως που φέρνει την καταστροφή, αλλά και τη λύτρωση. Και στο τέλος έρχεται η άνοιξη να μας θυμίσει ότι ζούμε μόνο μια φορά. Η αστυνομική νουβέλα του Νίκου Σουβατζή «Μετά από χιλιάδες φεγγάρια» κυκλοφορεί από την Anima εκδοτική. ISBN: 978-618-5184-45-2.

Κάτι ερωτικό | Ματίνα Πασιά

1. Κάτι Ερωτικό

Θα σου γράφω στίχους
Κι εσύ θα γράφεις την μουσική

Θα ξυπνάω πριν απο εσένα
Και θα σκεπάζω την γυμνή σου μέση
Να μην κρυώνεις

Κι αν τύχει να δω δάκρυ σου
Γρήγορα θα το μαζέψω
Με τα ακροδάχτυλα μου

Κι αν τύχει να σε δω να γελάς
Θα φυλάξω φωτογραφία σου
Να θυμάμαι τότε που φως ακτινοβολούσες

Θα ράψω την καρδιά σου
και την καρδιά μου
με κόκκινη κλωστή
Όσο κι αν χωριστούμε
αυτή θα είναι εκεί

Θα σε αφήσω να σημαδέψεις το δέρμα μου
Να έχω να θυμάμαι την ύπαρξη σου για πάντα
Κι ας σε μισήσω
Κι ας σε χάσω
Το σημαδί θα είναι εκεί να μου θυμίζει το καλό

Θα σε ξυπνάω με φιλιά
Και θα σε κοιμίζω με χάδια

Και όταν θα θες να με διώξεις
Θα φύγω μόνη μου
Και θα περιμένω
να φωνάξεις το όνομα μου πάλι

Και θα μοιραζόμαστε ένα κρεβάτι
Και ένα σπίτι
Μια φωνή
Και μια αγκαλιά

Μισή εγώ
Μισός κι εσύ

Κι ας μην καταλάβεις ποτέ
Εγώ το ίδιο θα νιώθω
Κι ας με κατηγορείς για το πως νιώθω
Ξεφτύλισε με αν θες
Χλεύασε με
Εγώ το ίδιο θα νιώθω

Καταφυγή | Χριστόφορος Τριάντης

Πάνω από τη στέρφα θάλασσα

κρεμνιούνται οι λέξεις,

μερίδια πόνου

σαβανωμένα με πηλό.

Το τέλος είναι μια σκέψη

απελπισίας ( όπως όλες τις φορές ),

πασαλειμμένη με ημέρες,

ίδιες και απαράλλακτες με τις νύχτες

( από παλιά ).

Οι ηδονές νικούν τα σώματα,

ντύνοντας τις επιθυμίες

με χλωμές μαρμαρυγές.

Ω, οι ολοστρόγγυλες

περηφάνιες μασκαρεύονται

σε ακροάματα

για κοπάδια και φτωχομεία

και οι προσευχές

μυρίζουν αποσύνθεση.

Μα συνεχίζουν ν’ ακούγονται

κάτω απ’ τους πέτρινους σταυρούς,

αόρατα σήμαντρα

για επανάληψη κι οδύνη.

Ω , οι πορείες

σταματούν στα ρήγματα,

όπου οι πεθαμένες εποχές

ακόμα ελπίζουν.

Αλλά η πλήρωση τέτοιων ψαλμών

δεν έρχεται.

Σβήνουν (άπαξ).

Μια στάλα ευλογίας

είναι η ζωή,

καταφυγή σε λέξεις

και μνήμες, 

λίγο πριν νικήσουν οι σκουριές.

Ο Δήμος Ωραιοκάστρου τιμά το σύλλογο εθελοντών "Συνυπάρχω"

Γράφει η Ειρήνη Μαυροσκούφη

Τα λόγια της προέδρου του συλλόγου «Συνυπάρχω» Ελισάβετ Κουζιώρτη :  

» Από τη στιγμή που λάβαμε την πρόσκληση στη σημερινή εκδήλωση, μου κόλλησαν στο μυαλό τρεις γραμμές της Μαρίας της Στύλου. «Σήμερα, που μαγκώνει η καρδιά με τα βάρη που σηκώνουμε όλοι μας, η ουσία δεν βρίσκεται ούτε στα μπράβο, ούτε στα εγκώμια και τα μετάλλια. Η ουσία βρίσκεται στο μοίρασμα. Έτσι γίνεται ελαφρύτερος ο αναστεναγμός.» Ας εκμεταλλευτούμε το σημερινό όμορφο διάλειμμα να συναναστραφούμε μεταξύ μας και από αύριο πάλι να κάνουμε το μοίρασμα πράξη, να συνεχίζουμε και να προσκαλούμε κι άλλες γυναίκες της προσφοράς μαζί μας. Με την ευχή, κάποια στιγμή, το μοίρασμα να γίνει τόσο μεγάλο που κάθε αναστεναγμός να βρίσκει ανακούφιση. Και να μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες της προσφοράς μεγαλώνουν ανθρώπους της αλληλεγγύης και αυτό από μόνο του είναι μια τεράστια αξία!

Μπορείτε να επικοινωήσετε μαζί τους  :

FB Συνυπάρχω 

https://www.facebook.com/SYNYPARXW/

FB Κοινωνικήαποθήκη   

https://www.facebook.com/groups/966543596798217/about/

Ευχή του ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ είναι  να καταρρίψουμε όλα τα δεν που μας κρατάνε πίσω και να κάνουμε την αλήθεια μας πιο όμορφη !!

«ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ» σύλλογος εθελοντών Ωραιοκάστρου και φιλων ξενώνα «Το Σπίτι της Άρσις».

Δεν ξοδεύεται η αγάπη! ( το σλόγκαν μας)

Ο σύλλογος εθελοντών ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ στηρίζει εδώ και 9 χρόνια παιδιά που έχουν ανάγκη είτε ζουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον, είτε φιλοξενούνται σε ξενώνες.

3 είναι οι βασικοί άξονες δράσης του.

1. Η σταθερή υποστήριξη στο «Σπίτι της Αρσις». Ξενώνα φιλοξενίας κακοποιημένων, εγκαταλελειμμένων ανηλίκων, παιδιών σε κίνδυνο.

2. Η σταθερή στήριξη οικογενειών που βρίσκονται σε οικονομική ανάγκη και ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν και σοβαρό θέμα υγείας

3. Η λειτουργία Κοινωνικής αποθήκης. Η κοινωνική αποθήκη συλλέγει προσφορές σε τρόφιμα, ρουχα, έπιπλα και εξοπλισμό και διανέμει σε όσους αιτούνται στήριξη.

Μέχρι σήμερα περισσότερα από 300 παιδιά έχουν δεχθεί την προσφορά και τη βοήθεια των εθελοντών του ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ.

Οι εθελοντές του ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ δώσαμε στον εαυτό μας μία υπόσχεση:

«Όταν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον συνάνθρωπο,

ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ.»

ΜΠΟΡΕΙΣ και ΕΣΥ να απλώσεις το χέρι, ΜΠΟΡΕΙΣ και ΕΣΥ να δώσεις δύναμη από τη δύναμή σου!

ΕΛΑ!!!

Το όραμά μας!

Στον αγώνα της ζωής, όλοι κάποια στιγμή πέφτουν, γονατίζουν, κλονίζονται. Και τότε έχει αξία να βρεθεί ένα χέρι να τους απλωθεί για να συνεχίσουν. Δύναμη δεν είναι άλλωστε, να μην πέσεις ποτέ. Δύναμη είναι να ξαναπατήσεις στα πόδια σου και να βρεις το θάρρος να συνεχίσεις με το κεφάλι ψηλά.

Ο ΣΥΝΥΠΑΡΧΩ προσπαθεί να είναι εκεί τις στιγμές που συνάνθρωποί μας χρειάζονται ένα χέρι βοήθειας, ένα χαμόγελο. Με σεβασμό και διακριτικότητα παραμένει κοντά τους μέχρι να ξαναπατήσουν στα πόδια τους. Με την προσδοκία να γίνουν και αυτοί στο μέλλον ένα χέρι βοήθειας για όποιον βρεθεί στη θέση τους.

Με την ελπίδα να φτάσουμε όλοι στο τέρμα… χέρι – χέρι!

Επειδή… η αγάπη και το νοιάξιμο έχουν προστιθέμενη αξία.Επειδή το καλό δημιουργεί μια ατέρμονη αλυσίδα και έχει τη δύναμη να γεννάει καλό και πολλές φορές να γυρνάει στον δότη.

Η ομάδα εθελοντών του συλλόγου : Κατερίνα Μπουργάνη, Χρυσάνθη Φαμιλωνίδου, Μαρία Θεοδωρίδου, Φαίη Ζαφειροπούλου, Εύη Σαββοπούλου, Βίκυ Μπακόλα, Σοφία Γκαβέζου, Σοφία Καρακασίδου, Σεβαστή Μαρκίδου . Ζωή Κιοσέ, Ιωάννα Κλιμσχοβα, Εύα Δάμου, Κατερίνα Γκαλίνα, Ζωή Παπαδοπούλου, Σοφία Πετροπούλου, Λίτσα Μπίσκα. Μάκης Ναϊσίδης, Νίκος Κελεσίδης,Ιφιγένεια Καλογεράκου , Γιώργο Εμμανουηλίδη και Ελισάβετ Κουζιώρτη.

Με μεγάλη μας χαρά από τον Απρίλιο του 2016 έχουμε επίτιμο μέλος του συλλόγου μας την αγαπημένη μας Αλκυόνη Παπαδάκη

Μια ΜΕΓΑΛΗ οικογένεια…

Σελιδοδείκτης | Το εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη | Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά

Για τον Χαράλαμπο Γιαννακόπουλο νομίζω ότι άκουσα πρώτη φορά, πάλι από την εκπομπή Καντράν του Γιώργου-΄Ικαρου Μπαμπασάκη. ΄Εμαθα για το συγγραφικό και ποιητικό του έργο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έκαναν τα υπόλοιπα.



΄Υστερα διάβασα ένα κεφάλαιο του βιβλίου του το Εικοσιτετράωρο ενός Αναγνώστη, στο μπλογκ "Διαβάζοντας". Κι αποφάσισα να το διαβάσω. Λοιπόν, αυτό το βιβλίο, είναι η χαρά του κάθε αναγνώστη. Τον περιέχει. Τον περιγράφει. Αλήθεια. Ο καθένας μας διαβάζοντάς το, θα αναγνωρίσει στα θέματα που καλύπτονται οπωσδήποτε κάτι απ΄τον εαυτό του. Κι ίσως ακόμα περισσότερο. Μια εμπειρία του, μια στιγμή της ζωής του, ένα περιστατικό, ένα ταξίδι, κάποιο γεγονός δεμένο μ΄ένα του βιβλίο.



Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος έχει καταφέρει να αποτυπώσει στο βιβλίο αυτό, όλα όσα μας ενδιαφέρουν γύρω απ΄την ανάγνωση. Γύρω απ΄τα θέματα που με τους "άλλους", αυτούς που δε μας καταλαβαίνουν, αυτούς που δε διαβάζουν δε τα συζητάμε ποτέ. Γιατί στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα συναντήσουμε ένα βλέμμα τους συγκαταβατικό, του στυλ, "ο γιατρός είπε να λέμε ναι". ΄Η το χειρότερο, θα συνοδεύεται κι από ένα νεύμα κατανόησης....



Στο βιβλίο αυτό, θα βρείτε τα βιβλία. Κάποια ίσως τα έχετε διαβάσει, άλλα όχι. Λίγη σημασία έχει. Το σπουδαίο είναι ότι θα νιώσετε την αίσθηση του αναγνώστη. Την περιπέτεια της ανάγνωσης. Δε θα βαρεθείτε στιγμή. ΄Ισως μάλιστα, αν δεν διαβάζατε και τόσο, να ανοίξει για σας ένα κανάλι ανάγνωσης, ένα κανάλι μαγικό. Περιγράφεται τόσο τίμια κι αληθινά η εμπειρία της ανάγνωσης ως τρόπος ζωής που δεν μπορεί να μη σας ιντριγκάρει να τη δοκιμάσετε. Και είναι σίγουρο πως δε θα χάσετε.



Το βιβλίο αυτό δεν είναι καθόλου διδακτικό. ΄Εχει ένα στόχο. Να δείξει ένα δρόμο. ΄Ενα δρόμο γεμάτο αγάπη για την ανάγνωση, για τα βιβλία, για τη ζωή μέσα σε μια βιβλιοθήκη. Κυρίως έχει στόχο να μοιραστεί την αγάπη αυτή ως τρόπο ζωής των ανθρώπων. Ως σκέψη. Ως καθημερινή πρακτική που σκοπό έχει να βγάλει τον άνθρωπο απ΄τη μέγγενη των προβλημάτων. Της πλήξης. Της απαξίωσης.



Το βιβλίο δίνει ελπίδα. Πως στις σελίδες ενός βιβλίου, πραγματικά μας περιμένει η έκπληξη. Πως η ζωή είναι όμορφη γιατί υπάρχουν τα βιβλία. Πως τα πιο όμορφα ταξίδια είναι αυτά του μυαλού. Ανέξοδα, συναρπαστικά κι ατέλειωτα. Και τα βιβλία είναι το ταξιδιωτικό πρακτορείο. Στο εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη θα το νιώσετε αυτό. ΄Οχι, δε θα το καταλάβετε. Θα το νιώσετε. Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος σας παραθέτει όλα τα στοιχεία και τα συστατικά για να το πράξετε.



Ξεχώρισα απ΄αυτό τα εκατό αγαπημένα του βιβλία, που εκεί θα βρείτε ιδέες για κάποια που θέλετε ίσως να διαβάσετε, για βιβλία που δεν τα ξέρατε. Ξεχώρισα την απλότητα που είναι γραμμένο και το χιούμορ του. Και την ικανότητά του να μας διηγείται προσωπικά του βιώματα την ώρα που μιλάει για το τάδε βιβλίο.Βρήκα ενδιαφέρον το Νήμα Που Συνδέει Τρία ή Τέσσερα Βιβλία. Θεϊκό επίσης για να ανακαλύψεις γούστα που δεν ήξερες ότι έχεις, το Τι Διαβάζουν οι Συγγραφείς που Διαβάζεις (κι επίσης ν΄ανακαλύψεις Συγγραφείς). Οι ΄Ακοπες Σελίδες είναι τόσο πολύ εγώ, και τόσο εγώ αυτή την εποχή, που νομίζω ότι με περιέγραφε.Το εικοσιτετράωρο ενός Αναγνώστη, περιέχει ώρες νομίζω του καθενός μας, που τις έχει ζήσει, μερικές ή όλες, σε κάποια μέρα της ζωή του. Το ΄Ολα τα Βιβλία είναι Ταξιδιωτικά, περιγράφει αυτό που λέει ο τίτλος, που είναι πέρα για πέρα αλήθεια.



Συνελόντι ειπείν, μετά και τις λίστες που υπάρχουν στο τέλος του βιβλίου, και όλες οι πληροφορίες για τα βιβλία που αναφέρονται στο Εικοσιτετράωρο ενός Αναγνώστη, λειτουργία που το κάνει ιδιαίτερα χρηστικό, με κάλυψε απόλυτα. Με έκανε να αγαπήσω τα βιβλία πιο πολύ. Να τα θέλω στη ζωή μου και στην τσάντα μου πιο συχνά. Να επιθυμώ τη συντροφιά τους συχνότερα.



΄Αφησα για το τέλος τις εντυπώσεις μου από ένα κεφάλαιο απ΄τα τελευταία, αλλά όχι έσχατα. Ο ΄Αγγελος της Βιβλιοθήκης είναι η ιστορίας της ψυχής μου που συναντάει τα βιβλία. ΄Οσα περιγράφονται μέσα εκεί τα έχω νιώσει και τα πιστεύω. Θα μπορούσε το βιβλίο να περιλαμβάνει μόνο αυτό το κεφάλαιο τυπωμένο φανερά και τα υπόλοιπα με αόρατη σινική μελάνη.



Το Εικοσιτετράωρο ενός Αναγνώστη είναι ένα αξιόλογο βιβλίο. Για να το διαβάσετε σας είναι απαραίτητο ένα μαλακό μολύβι για υπογραμμίσεις. Στην επόμενη έκδοση θα εισηγηθώ να παρέχεται "συνημμένο". Το τι υπογράμμιση έπεσε δε λέγεται. Εκτός απ΄τον ΄Αγγελο της Βιβλιοθήκης. Εκεί υπογράμμισα τον τίτλο και τερμάτισα.


Αφήστε το να σας οδηγήσει κι εσάς στο τέρμα. Που θα είναι, όπως όλα στα βιβλία, μια νέα αρχή.


Το Εικοσιτετράωρο ενός Αναγνώστη, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, εκδόσεις Πόλις.

Ενηληκίωση | Μαρία Μπελεγρίνη

Η ξεγνοιασιά της παιδικής μας ηλικίας
χάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Στους δρόμους αυτούς αντηχούν τα παιδικά μας γέλια .
Το κλάμα μας , όταν το έδαφος μάτωνε τα γόνατα μας στο κυνήγι .
Τώρα μεγαλώσαμε μωρέ .
Δεν κλαίμε .
Δεν γελάμε.
Τις πληγές μας δεν τις κλείνει ένας επίδεσμος.
Τις αφήνουμε ανοιχτές και προχωράμε .
Λέμε δεν μπορεί ,θα κλείσουν .
Μα εκείνες παραμονεύουν .
Πολεμάμε με αυτές , μια μάχη .
Δεν μιλάμε.
Συμβιβαστήκαμε.
Στρατιωτάκια-ακούνητα- αμίλητα -αγέλαστα γίναμε .
Το θυμάσαι αυτό το παιχνίδι ;
Μάλλον είχε τον σκοπό του .

Πρωινές Κρυάδες | Mαριλένα Κολλάρου

Ίσως τελικά , οι άνθρωποι

δεν χρειάζεται να είναι ερωτευμένοι .

Χρειάζεται να είναι απλά μαζί ,

να ροκανίζουν τους φόβους 

να απομένουν με τη σιγουριά τους .

Ίσως , να χρειάζονται απλά κάποιον

να τους τραβά το πάπλωμα τη νύχτα 

για να κρυώσουν

και να χωθούν στην αγκαλιά του .

Μόνο τότε αγκαλιάζονται οι άνθρωποι ,

όταν κρυώνουν 

και αγαπούν , μόνο τότε πάλι

όταν φοβούνται .

Bιβλιωθείτε | Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης | Εκδηλώσεις

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

Την Τετάρτη που μας πέρασε, 21 Μαρτίου 2018, η πόλη της Αθήνας γέμισε Ποίηση. Παρακολουθήσαμε τις εκδηλώσεις που έγιναν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και καταγράψαμε εντυπώσεις.

Ο Κύκλος Ποιητών αποτελεί το αποτέλεσμα της αρχικής "πρωτοβουλίας τριών ποιητών, του Αναστάση Βιστωνίτη, του Γιώργου Μπλάνα και  Ντίνου Σιώτη να απευθυνθούν σε μια σειρά από ποιητές των οποίων το έργο εκτιμούν και να τους ζητήσουν να συμμετάσχουν στην προσπάθεια να βγει η ποίηση από το περιθώριο, το έργο των ίδιων να γίνει γνωστό στο κοινό και να δημιουργηθεί μια κοινότητα δημιουργών όπου οι ποιητές, παλαιότεροι και νεώτεροι, θα μπορούν να συναντούν τους ομοτέχνους τους, να ανταλλάσσουν απόψεις, να διαβάζουν τα έργα τους και να επικοινωνούν μέσω των εκδηλώσεων και των πρωτοβουλιών του Κύκλου Ποιητών με τους αναγνώστες." Σήμερα αριθμεί όλο και περισσότερα μέλη από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στα πλαίσια της Παγκόσμιας Μέρας Ποίησης, διοργάνωσε εκδήλωση στη Στοά του Βιβλίου, που μεταδόθηκε ζωντανά από το Τρίτο Πρόγραμμα. Στην εκδήλωση αυτή, που παρουσίασε ο Γιώργος-΄Ικαρος Μπαμπασάκης, η προσέλευση ήταν αθρόα, διαβάστηκαν από τους ίδιους τους ποιητές έργα τους σχετικά με το θέμα που ήταν "Το Παιδί στην Ποίηση". Το σημαντικό ήταν η ατμόσφαιρα, η συγκίνηση των δημιουργών καθώς διάβαζαν τα ποιήματά τους. Ξεχώρισα απ΄αυτά του Ευάγγελου Βαλσαμίδη "Το παιδί δεν καταλαβαίνει από απώλειες και ήττες" και του Γιάννη Ευσταθιάδη, όλα όμως όσα ακούστηκαν εκείνη τη βραδιά περιέχονται σε ειδικό τεύχος που διατέθηκε την ώρα της εκδήλωσης.

Παραθέτω το ποίημα του Γιάννη Ευσταθιάδη, από τη συλλογή Κιβωτός, 1998, που διάβασε ο ίδιος ο ποιητής, ιδιαίτερα συγκινητικό:

Στον μικρό μου γιο

"ώσπου έγινες πια δεκαοχτώ χρονώ χρόνος"

Γιάννης Βαρβέρης

Είκοσι πέντε χρονώ χρόνος

κι ακόμα σε νανουρίζω

ακόμα σου αλλάζω πάνες
και σε λέω μωρό μου

αράχνη στοργική
σου πλέκω
κουνουπιέρα από λέξεις
για να κοιμάσαι πιο βαθιά
σε μαλακά επίθετα

σβήνω το φως μη σε ξυπνούν
τα επιφωνήματα
ισόβια κατοικώ στην άκρη
της ντουλάπας σου
ατσαλάκωτα στο σχήμα
των διαδοχικών σωμάτων σου - ψήλωσες

τα σεντόνια σου αερίζω
στο φως
να δω τις χθεσινές φωτογραφίες
που άφησες πάνω τους

κοιμήσου
αυτό το μεσονύκτιο όνειρό σου
εκ προμελέτης το γνωρίζω

δεν έχω λόγια να σου δώσω
μόνο βλέμματα
ένα ευρύχωρο σκοτάδι ν΄ακουμπήσεις
και μια μικρή σιωπή να ξεκουράζεις
τη φωνή σου

είμαι η λαβή ομπρέλας όταν βρέχει
το φρένο του αυτοκινήτου πάνω στη στροφή
είμαι ρολόι που σταματά να μην αργήσεις
φωτάκι δρόμου στις γωνιές του ύπνου σου
πλήκτρο του enter στις οθόνες του καιρού
γίνομαι καθετί που σκέφτεσαι ν΄αγγίξεις
γίνομαι αέρας για να μη φυσά

κλαις
και τα δάκρυά σου τρέχουν
απ΄τα μάτια μου
το στόμα σου ανοίγεις και μιλώ

κεφάλι αγύριστο

και σου ΄πα μην ξυρίζεσαι χωρίς σαπούνι
μ΄έκοψες πάλι εδώ
στο αριστερό μάγουλο
από κάτω - πονάει

δεν ήπιες όλο το γάλα σου
ξεχνάω το χρόνο για το θηλασμό
ξεχνάω το χρόνο με την πρόφαση
του φθινοπώρου - άργησες

πόσα φθινόπωρα καλοκαίρια χρόνια τώρα
δε σε μεγαλώνω

χρόνος πάνω σε χρόνο
μνήμη που ανακαλύπτει τον τροχό
και τη φωτιά

μέσα στο βλέμμα σου ατονεί
η πιο μεγάλη παρομοίωση
φάντασμα ονείρου πανταχού παρόν
σαν αλογάκι είσαι και σαν ζρκαδάκι
σε μελετώ τις νύχτες
δύσκολη σπουδή στα άσπρα
πλήκτρα ξαφνικής βροχής

όταν ξαναμικρύνω θέλω να σου μοιάσω

αγύριστο κεφάλι

μην περιμένεις γιο μου να σ΄αποκαλώ

αφού καλά το ξέρεις
είσαι ο πατέρας μου

και κάθε μέρα με ξαναγεννάς.

Τρέχοντας αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το χώρο για την επόμενη στιγμή της βραδιάς, την εκδήλωση του Ιανού που διοργάνωσε μαραθώνιο Ποίησης με 87 ποιήματα που ακούστηκαν επί πέντε τουλάχιστον ώρες. Σημαντικές μορφές του χώρου, όπως η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ, ο Γιώργος Χρονάς, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Γιάννης Αντιόχου, διάβασαν ποιήματα δικά τους ή και άλλων, αλλά και ηθοποιοί όπως ο Ηλίας Λογοθέτης, η ΄Ελλη Φωτίου και ο Στέφανος Ληναίος, διάβασαν και θυμήθηκαν περιστατικά από τη ζωή και το έργο σημαντικών Ελλήνων ποιητών.

Πρώτη έκπληξη της εκδήλωσης ο Στέφανος Κορκολής, που έπαιξε στο πιάνο μελοποιημένη από τον ίδιο ποίηση, Κ. Π. Καβάφη, ερμηνευμένη καταπληκτικά από τη Σοφία Μανουσάκη, ειδικά το ποίημα "Μακριά" του Αλεξανδρινού ποιητή. Προηγήθηκε γαλλική μουσική και τραγούδια, ακολούθησε ο Κώστας Θωμαϊδης, στο κατάμεστο καφέ του Ιανού, όπου πραγματικά δεν έπεφτε καρφίτσα και περίσσευε η συγκίνηση του ενθουσιώδους κοινού. Ολόκληρη η εκδήλωση μεταδόθηκε ζωντανά.

Παραθέτω το ποίημα του Διονύση Μαρίνου που διαβάστηκε από τον Στέφανο Δάνδολο στη βραδιά :


οι ποιητές
που δεν τους διάβασε κανείς
μαύρο έντομο η ανάσα τους
χτυπάει στο τζάμι και χτυπάει
δεν έχουν γιορτή
δεν έχουν σχόλη
αμάζευτο νερό η ευτυχία τους


οι ποιητές
που κανείς δεν τους ξέρει
στη λαϊκή πηγαίνουν τελευταίοι
βρέχει πολύ όταν κοιμούνται
και ταξιδεύουν με ΚΤΕΛ
που ξεφυσούν σαν φάλαινες

οι ποιητές
που ποιήματα δεν γράφουν
μια μέρα
ρουφήχτρες θα γίνουν
ναυάγια στα βιβλία σας
και θα σας πνίξουν
με τους στίχους που θυμάστε.

Φεύγοντας, με την ψυχή γεμάτη απ΄την ευδαιμονία που μόνο η ποίηση έχει τη δύναμη ν΄απλώνει αδιόρατα, ένιωθα κάτι ακόμα : Περηφάνια, που στον καιρό της κρίσης, ο ποιητικός βίος της πόλης, της χώρας, υψώνει ανάστημα ν΄ακουστεί, να προσφέρει παρηγορία, συγκίνηση, να απαλύνει τη σκληρότητα του βιοπορισμού και να στείλει σ΄όλους - ακόμη και σ΄αυτόν που νομίζει πως δεν τη καταλαβαίνει - μήνυμα ελπίδας.

Την ποίηση τη συναισθάνεσαι στο κάθε τι, στις μικρολεπτομέρειες, "σ΄ένα ίσως χέρι" που θ΄απλωθεί με περισσότερη θέρμη και σιγουριά από άλλα, να σε τραβήξει απ΄την ευτέλεια, τη χαμέρπεια και την απαξία.

Να σου χαρίσει εντέλει δυο στιγμές, πιο ψηλά από κει που πατάνε τα πόδια σου. Και να σε κάνει να αισθανθείς πως έχει νόημα να ζεις. Ν΄ακούς. Και να βλέπεις.

To ταξίδι και το όνειρο στο Cabaret Voltaire

Το Ταξίδι και το Όνειρο

Η Mariana Kútulas-Vrsalović μελοποιεί ποιήματα του Σταμάτη Πολενάκη

 « Ένας άνθρωπος τυφλός από τα χρόνια
περιπλανιέται ολομόναχος………….
…Αυτός ο ίδιος άνθρωπος ονειρεύτηκε άπειρες φορές
ότι πέθανε από άλλους θανάτους
ονειρεύτηκε ένα απατηλό και αβέβαιο σύμπαν όπου
όλοι οι ιστοί κάθε αράχνης στη διάρκεια των αιώνων πλέκουν
ένα και μοναδικό ιστό…»
(απόσπασμα από το ποίημα Ο Ποιητής και οι Καθρέφτες)

Μια βραδιά γεμάτη ταξίδια
Ταξίδια πραγματικά και ονειρικά
Ταξίδια σε μέρη υπαρκτά και μέρη φανταστικά
Ταξίδια μοναχικά και ταξίδια συντροφικά.

Μια βραδιά γεμάτη μουσική, ποίηση, εικόνες και ταξίδια. Η παράσταση αποτελείται από δύο μέρη που χωρίζονται από ένα διάλειμμα 10 λεπτών.
Στο πρώτο μέρος της βραδιάς θα ακουστούν ποιήματα του Σταμάτη Πολενάκη (βραβείο ποίησης του περιοδικού Αναγνώστης για το 2017) μελοποιημένα.

Στο δεύτερο μέρος τα τραγούδια και οι διαφορετικές γλώσσες θα συμπληρώσουν το ταξίδι και θα μας ταξιδέψουν σε μέρη εξωτικά αλλά και μέρη γνώριμα (Αργεντινή, Χιλή, Κροατία, Ελλάδα, Ισπανία..)

Συντελεστές

Ποίηση: Σταμάτης Πολενάκης
Μετάφραση στα Ελληνικά
Σχεδιασμός αφίσας: Ελίζα Κορδόση
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γερασίμου
Επικοινωνία/Προβολή: Αλέξανδρος Γερασίμου, a.gerasimou@gmail.com, tel(+30) 6948270889
Οργάνωση παραγωγής: MOBA (Manufactory of Blended Arts)
https://www.facebook.com/MOBA-128563144543780/


Συμμετέχουν

Juan Pablo Μωριάτης
Mariana Kούτουλας Vrsalović
Ιλιάνα Παζαρζή
Sito Sánchez

___________________________________________________________

Τετάρτη, 28 Μαρτίου & 4 Απριλίου, 9.00 μμ
Cabaret Voltaire
Μαραθώνος 30
Μεταξουργείο, Αθήνα
www.cabaretvoltaire.gr
τηλ κρατήσεων: 2105227046
Είσοδος €5 (χωρίς ποτό)

Βιογραφικά Συντελεστών

Mariana Kútulas Vrsalović

Γεννήθηκε στη Salta της Αργεντινής. Σπούδασε Χορό και Θέατρο (Εθνικό Πανεπιστήμιο της Córdoba). Έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη St. Suschke από το Berliner Ensemble και με το θίασο NVT (Córdoba), καθώς και με τους θιάσους La Posta, En Pampa y la Vía και Teatro del Grillo (Μαδρίτη). Ιδρυτικό μέλος των θιάσων Mandinga Teatro (Θέατρο δρόμου, Κροατία) και Teatro del Eclipse σαν συγγραφἐας και σκηνοθἐτης. Στην Αθήνα έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός με την ομάδα “Πεντactores” και με τη σκηνοθέτιδα Πέμυ Ζούνη. Έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ στην Ολλανδία, το Βέλγιο και την Ισπανία. Έχει συμμετάσχει σε όλες τις παραστάσεις του Θιάσου Ωκύπους ως ηθοποιός, μουσικός, συνθέτης και δημιουργός κούκλας. Έχει συνθέσει μουσική για την παράσταση  Ταξίδια του νερού (έξι μύθοι από την Αρχαία Αργολίδα) συμμετέχοντας παράλληλα και ως ηθοποιός.

Juan Pablo Moriatis

Γεννημένος στην Αργεντινή, ελληνικης καταγωγής, ξεκίνησε απὀ παιδἰ να παίζει πλήκτρα. Για 15 χρόνια συμμετείχε στο ελληνικό μουσικό συγκρότημα “Λόγια Μας” με το οποίο παρουσίασαν τη δουλεία τους σε διάφορες πόλεις της Αργεντινής και σε γειτονικές χώρες (Χιλή και Βραζιλία) με εμφανίσεις σε θέατρα, τηλεόραση, συνέδρια, εθνικές γιορτές, συλλόγους, κτλ. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με το ακορντεόν σε ρυθμοὐς και απὀ τις δυο πατρίδες του. Στην Αθἠνα συμμετεἰχε στις μουσικἐς παραστἀσεις “Gualicho Argentino” και “Entre amigos“ 

Ιλιάνα Παζαρζή

Aπόφοιτη του ΠΜΣ «Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Πολιτικές για την Εκπαίδευση, Κατάρτιση και Έρευνα» του Πανεπιστημίου Πειραιά, του προπτυχιακού τμήματος «Σπουδές στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό» του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και της Δραματικής Σχολής Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει πολυάριθμα συνέδρια, σεμινάρια και προγράμματα εξειδίκευσης.
Από το 2001 εργάζεται ως ηθοποιός και έχει συνεργαστεί με πλήθος σκηνοθετών (Lee Breuer, Βασίλης Νικολαΐδης, Έρση Πήττα, κ.ά.) ενώ έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε σημαντικά θέατρα (Επίδαυρος, Εθνικό Θέατρο, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) και φεστιβάλ τόσο στην Ελλάδα (Επίδαυρος, κ.ά.) όσο και το εξωτερικό (Ουγγαρία, Αργεντινή, Αγγλία, κ.ά.). Εκτός από ηθοποιός έχει εργαστεί ως σκηνοθέτης, βοηθός σκηνοθέτη, βοηθός χορογράφου και υπεύθυνη παραγωγής.
Είναι μέλος του Θιάσου Ωκύπους από το 2007 και έχει εργαστεί σε όλες του τις παραγωγές ως ηθοποιός και ως συγγραφέας στις παιδικές του παραστάσεις (Η Απίστευτη και αληθινή ιστορία της χαμένης βαλίτσας και η μαγική της περιπέτεια και Ταξίδια του νερού). 

Sito  Sánchez 

Ο Sito ξεκίνησε τη μουσική του εκπαίδευση ως αυτοδίδακτος σε στιλ όπως ρέγκε, φλαμένκο, μπόσα νόβα, αφροκουβανέζικα κ.ά. Σύντομα, θα αφιερωθεί στη μελέτη του φλαμένκο με πρακτική σε διάφορες peñas flamencas σε Μάλαγα και Γρανάδα. Το 2004, θα ξεκινήσει ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία αναζητώντας «μη- επαγγελματίες» καλλιτέχνες που διατηρούν την αυθεντική κουλτούρα του φλαμένκο ζωντανή. Από το 2008, θα εργαστεί συστηματικά ως τραγουδιστής και μουσικός φλαμένκο σε διάφορα tablaos στην Ισπανία. Στο τέλος του 2011, θα μετακομίσει στις Βρυξέλλες όπου και θα επικεντρωθεί στο μουσικό εγχείρημα Verea, μια ερμηνεία της μουσικής της Ανδαλουσίας και της Μεσογείου μέσα από το φλαμένκο. Από το 2014 ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως καλλιτέχνης και δάσκαλος φλαμένκο.



Σταμάτης Πολενάκης  

Σπούδασε Ισπανική Λογοτεχνία στη Μαδρίτη (Curso de Estudios Hispánicos, Universidad Complutense, Madrid).
Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές Το χέρι του χρόνου (Εκδόσεις Ομβρος 2002) Τα γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ (Οδός Πανός 2006) Νοτρ-Νταμ (Οδός Πανός 2008), Τα σκαλοπάτια της Οδησσού (Μικρή Άρκτος 2012), Ένδοξη πέτρα (Μικρή Άρκτος 2014) και Τα τριαντάφυλλα της Μερσέδες (Μικρή Άρκτος 2016) για το οποίο του απονεμήθηκε το Βραβείο του Αναγνώστη 2017. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στις Η.Π.Α., στην Ελβετία και στη Γαλλία.
Είναι συγγραφέας των θεατρικὠν ἐργων: Το τελευταίο όνειρο της Έμιλυ Ντίκινσον (το έργο μεταδόθηκε από το Radio România Cultural στη Ρουμανία), Βερολίνο (ανέβηκε απὀ το  Θίασο Ωκύπους στο Ναύπλιο και στην Αθήνα, και το 2012 στην Πράγα, στο International Fringe Festival), Χειμωνιάτικο ταξίδι  (Φεστιβάλ Αναλόγιο 2016, στο Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν) και της Ψαρὀσουπας.