Η χρονιά που φεύγει ήταν αρκετά περίεργη, με πολλά ups-and-downs, με εντάσεις, με νέα πράγματα, με πολλά κείμενα, με ρομαντισμό, αυθορμητισμό, ποτά, ξενύχτια και πολλή, μα πολλή δουλειά σε όλους τους τομείς.
Το 2017 στον μουσικό κόσμο ξεχείλιζε οργή, προβληματισμό και επανάσταση. Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, ποτέ δεν λείπει και ο ρομαντισμός, και σε αυτό το στοιχείο ποντάρω όταν κάνω τη μουσική ανασκόπηση της χρονιάς. Θες το νεαρό της ηλικίας, θες ο τρόπος που εκλαμβάνω τον κόσμο; Ας είναι. Επιλέγω να ενστερνίζομαι τον ρομαντισμό ως βασικό άξονα της μουσικής, δίνω περισσότερη βάση στους στίχους και μετά στη μελωδία (λειτουργεί και αντίστροφα σε περιπτώσεις The War On Drugs και GY!BE) και απολαμβάνω την ιστορία που ξετυλίγεται.
Χωρίς πολλά-πολλά, το 2017 ήταν γεμάτο με όμορφες μουσικές, άλλες ανάλαφρες, άλλες πιο έντονες, άλλες μελαγχολικές, άλλες χαρούμενες και ζωντανές. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι όλες έχουν να σου πουν μια ιστορία. Και το κάνουν όσο πιο όμορφα γίνεται.
Είχα ένα δίλημμα στο μυαλό μου για την πρώτη θέση των δέκα αγαπημένων μου άλμπουμ της χρονιάς. Ουσιαστικά τι έγινε: κυκλοφόρησε τον Μάιο το Slowdive, το λάτρεψα τόσο πολύ που είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι έχω βρει τον δίσκο του 2017 πριν καν αυτό φτάσει στα μισά του. Αμ δε όμως. Υπολόγισα μάλλον χωρίς τον ξενοδόχο, κι αυτό γιατί ήρθαν οι National και κυκλοφόρησαν το Sleep Well Beast τον Σεπτέμβρη και δεν μου ρήμαξαν απλά τη λίστα αλλά ολόκληρη την καρδιά μου.
Είχα πειστεί να δώσω την κορυφή στους National. Είχα πειστεί να γκρεμίσω το τείχος μου και να κάνω την ανατροπή. Μετά όμως σκέφτηκα ότι το 2017 έμαθα τα πάντα για τους Slowdive, έγραψα 7.500 λέξεις για την πορεία τους και το κερασάκι στην τούρτα: τους είδα για πρώτη φορά στο Fuzz τον Σεπτέμβρη. Ίσως αυτό το στοιχείο να έκανε τη διαφορά τελικά.
Ειλικρινά δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο πολύ το Sleep Well Beast, το άφησα να μπολιάσει μέσα μου, με κυρίευσε, με στοίχειωσε, ένα μέρος της καρδιάς μου θέλει ακόμα και τώρα να δώσει σε αυτό την πρώτη θέση αλλά όλα σιωπούν όταν έρχεται στη συζήτηση η επιστροφή των Slowdive μετά από 22 ολόκληρα χρόνια. Μια μπάντα που με έχει σημαδέψει για πολλούς και διάφορους λόγους.
Η υπόλοιπη λίστα συμπληρώνεται από μαγευτικές μελωδίες (A Deeper Understanding, Luciferian Towers), πανέμορφες στιχουργίες (V, Wonderful Wonderful) και δυνατές μπαλάντες (Scream Above The Sounds).
Το ντεμπούτο των Cigarettes After Sex, το δεύτερο δείγμα της Lorde μετά το υπερηχτικό boom που έκανε με το Pure Heroine, η επιστροφή του αγαπημένου Ryan Adams. Δύσκολα ξεχωρίζεις δέκα άλμπουμ από μια χρονιά, πόσω μάλλον σε αυτή που πολλά αγαπημένα ονόματα κυκλοφόρησαν νέο υλικό (οι Arctic Monkeys δεν μας έκαναν τη χάρη, το πάνε για το ’18). Το καθένα έχει γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία μέσα μου και κατά κάποιο τρόπο περιγράφουν το δικό μου 2017.
Το 2017 στον μουσικό κόσμο ξεχείλιζε οργή, προβληματισμό και επανάσταση. Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, ποτέ δεν λείπει και ο ρομαντισμός, και σε αυτό το στοιχείο ποντάρω όταν κάνω τη μουσική ανασκόπηση της χρονιάς. Θες το νεαρό της ηλικίας, θες ο τρόπος που εκλαμβάνω τον κόσμο; Ας είναι. Επιλέγω να ενστερνίζομαι τον ρομαντισμό ως βασικό άξονα της μουσικής, δίνω περισσότερη βάση στους στίχους και μετά στη μελωδία (λειτουργεί και αντίστροφα σε περιπτώσεις The War On Drugs και GY!BE) και απολαμβάνω την ιστορία που ξετυλίγεται.
Χωρίς πολλά-πολλά, το 2017 ήταν γεμάτο με όμορφες μουσικές, άλλες ανάλαφρες, άλλες πιο έντονες, άλλες μελαγχολικές, άλλες χαρούμενες και ζωντανές. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι όλες έχουν να σου πουν μια ιστορία. Και το κάνουν όσο πιο όμορφα γίνεται.
Είχα ένα δίλημμα στο μυαλό μου για την πρώτη θέση των δέκα αγαπημένων μου άλμπουμ της χρονιάς. Ουσιαστικά τι έγινε: κυκλοφόρησε τον Μάιο το Slowdive, το λάτρεψα τόσο πολύ που είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι έχω βρει τον δίσκο του 2017 πριν καν αυτό φτάσει στα μισά του. Αμ δε όμως. Υπολόγισα μάλλον χωρίς τον ξενοδόχο, κι αυτό γιατί ήρθαν οι National και κυκλοφόρησαν το Sleep Well Beast τον Σεπτέμβρη και δεν μου ρήμαξαν απλά τη λίστα αλλά ολόκληρη την καρδιά μου.
Είχα πειστεί να δώσω την κορυφή στους National. Είχα πειστεί να γκρεμίσω το τείχος μου και να κάνω την ανατροπή. Μετά όμως σκέφτηκα ότι το 2017 έμαθα τα πάντα για τους Slowdive, έγραψα 7.500 λέξεις για την πορεία τους και το κερασάκι στην τούρτα: τους είδα για πρώτη φορά στο Fuzz τον Σεπτέμβρη. Ίσως αυτό το στοιχείο να έκανε τη διαφορά τελικά.
Ειλικρινά δεν περίμενα να αγαπήσω τόσο πολύ το Sleep Well Beast, το άφησα να μπολιάσει μέσα μου, με κυρίευσε, με στοίχειωσε, ένα μέρος της καρδιάς μου θέλει ακόμα και τώρα να δώσει σε αυτό την πρώτη θέση αλλά όλα σιωπούν όταν έρχεται στη συζήτηση η επιστροφή των Slowdive μετά από 22 ολόκληρα χρόνια. Μια μπάντα που με έχει σημαδέψει για πολλούς και διάφορους λόγους.
Η υπόλοιπη λίστα συμπληρώνεται από μαγευτικές μελωδίες (A Deeper Understanding, Luciferian Towers), πανέμορφες στιχουργίες (V, Wonderful Wonderful) και δυνατές μπαλάντες (Scream Above The Sounds).
Το ντεμπούτο των Cigarettes After Sex, το δεύτερο δείγμα της Lorde μετά το υπερηχτικό boom που έκανε με το Pure Heroine, η επιστροφή του αγαπημένου Ryan Adams. Δύσκολα ξεχωρίζεις δέκα άλμπουμ από μια χρονιά, πόσω μάλλον σε αυτή που πολλά αγαπημένα ονόματα κυκλοφόρησαν νέο υλικό (οι Arctic Monkeys δεν μας έκαναν τη χάρη, το πάνε για το ’18). Το καθένα έχει γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία μέσα μου και κατά κάποιο τρόπο περιγράφουν το δικό μου 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου