Μ έχει κουράσει αυτός ο κόσμος, όλο πρέπει και μη. Όλο ανθρώπους που τρέχουν να προλάβουν το τρένο, το λεωφορείο, το ταξί που θα τους πάρει σε μία δουλειά που μισούν, στο λάκκο που σκάβουν κάθε μέρα και χώνονται πιο βαθιά.
Γιατί δεν τρέχουν με τον ίδιο ρυθμό και προς την ευτυχία τους; Γιατί πάνε όλοι τόσο αργά, αφήνοντας το μυαλό τους να βυθίζεται στο άγχος της καθημερινότητας. Στα πράγματα που πρέπει ν' αγοράσουν για να επιδείξουν, στις τέλειες σέλφι που θα πετύχουν μετά από 50 φωτογραφίες, στις λάθος αγκαλιές και χαραμίζοντας το ταλέντο τους δουλεύοντας για ένα αφεντικό που τους θυμίζει καθημερινά πόσο άχρηστοι είναι.
Γιατί; Επειδή επικρατεί η λογική. Η λογική του σήμερα που είναι πιο παράλογη από ποτέ. Αφήνω τις χαρές της ζωής στην άκρη και ό,τι αγαπώ να κάνω για να δουλεύω από το πρωί μέχρι το απόγευμα ή και το βράδυ, για ν' αγοράσω πράγματα που δεν έχω πραγματικά ανάγκη. Ή για να μπορώ να επιβιώσω. Λογικό. Για να επιβιώσεις πρέπει να δουλέψεις. Όσο μακριά βλέπουμε όμως, τόσο μακριά πάμε. Απλά επιβιώνουμε.
Γι' αυτό σου λέω, σταμάτα να σκέφτεσαι κι άσε την τρέλα να νικήσει τη λογική. Θέλω να τρελαινόμαστε ο ένας για τον άλλο, τόσο που να μας κοιτούν οι περαστικοί με απορία. Θέλω να γελάμε τόσο δυνατά που να νομίζουν ότι έχουμε χαπακωθεί. Και θέλω να τα ξεχνάς όλα μαζί μου. Και τους καθωπρεπισμούς και τα μη και τα όχι. Τι; Φοβάσαι ότι θα παρεξηγηθείς. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο. Πες ό,τι αισθάνεσαι και πράξε όπως νιώθεις. Ζήτα μου τις πιο περίεργες επιθυμίες σου, άσε με να μπω σε μέρη της καρδιάς σου που δεν μπήκε ποτέ κανείς άλλος.
Ναι, μπορεί στο τέλος να πληγωθούμε. Όμως θα έχουμε τουλάχιστον ζήσει αυτό τον έρωτα όσο πιο έντονα μπορέσαμε. Χωρίς ηθικούς φραγμούς και συναισθηματικούς περιορισμούς. Με έντονους καβγάδες και έντονες επανασυνδέσεις.
Δε θέλω πια να τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για να με πάρει κάπου που μισώ. Θέλω να τρέχω για να προλάβω όσα ονειρεύομαι και για να πηγαίνω προς αυτούς που αγαπώ.
Γιατί δεν τρέχουν με τον ίδιο ρυθμό και προς την ευτυχία τους; Γιατί πάνε όλοι τόσο αργά, αφήνοντας το μυαλό τους να βυθίζεται στο άγχος της καθημερινότητας. Στα πράγματα που πρέπει ν' αγοράσουν για να επιδείξουν, στις τέλειες σέλφι που θα πετύχουν μετά από 50 φωτογραφίες, στις λάθος αγκαλιές και χαραμίζοντας το ταλέντο τους δουλεύοντας για ένα αφεντικό που τους θυμίζει καθημερινά πόσο άχρηστοι είναι.
Γιατί; Επειδή επικρατεί η λογική. Η λογική του σήμερα που είναι πιο παράλογη από ποτέ. Αφήνω τις χαρές της ζωής στην άκρη και ό,τι αγαπώ να κάνω για να δουλεύω από το πρωί μέχρι το απόγευμα ή και το βράδυ, για ν' αγοράσω πράγματα που δεν έχω πραγματικά ανάγκη. Ή για να μπορώ να επιβιώσω. Λογικό. Για να επιβιώσεις πρέπει να δουλέψεις. Όσο μακριά βλέπουμε όμως, τόσο μακριά πάμε. Απλά επιβιώνουμε.
Γι' αυτό σου λέω, σταμάτα να σκέφτεσαι κι άσε την τρέλα να νικήσει τη λογική. Θέλω να τρελαινόμαστε ο ένας για τον άλλο, τόσο που να μας κοιτούν οι περαστικοί με απορία. Θέλω να γελάμε τόσο δυνατά που να νομίζουν ότι έχουμε χαπακωθεί. Και θέλω να τα ξεχνάς όλα μαζί μου. Και τους καθωπρεπισμούς και τα μη και τα όχι. Τι; Φοβάσαι ότι θα παρεξηγηθείς. Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο. Πες ό,τι αισθάνεσαι και πράξε όπως νιώθεις. Ζήτα μου τις πιο περίεργες επιθυμίες σου, άσε με να μπω σε μέρη της καρδιάς σου που δεν μπήκε ποτέ κανείς άλλος.
Ναι, μπορεί στο τέλος να πληγωθούμε. Όμως θα έχουμε τουλάχιστον ζήσει αυτό τον έρωτα όσο πιο έντονα μπορέσαμε. Χωρίς ηθικούς φραγμούς και συναισθηματικούς περιορισμούς. Με έντονους καβγάδες και έντονες επανασυνδέσεις.
Δε θέλω πια να τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για να με πάρει κάπου που μισώ. Θέλω να τρέχω για να προλάβω όσα ονειρεύομαι και για να πηγαίνω προς αυτούς που αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου