Ο απόηχος της σιωπής | Ανθή Θεοχάρη

Σπασμένες λέξεις κομματιασμενες,
λέξεις δίχως νόημα,
λέξεις κενές, άδειες,
λέξεις με θαυμαστικό,
με θαυμασμό,
με απορία,
οι δικες σου λέξεις,
και εκείνες οι γεμάτες λέξεις που αφήνουν ενα βουητό στο άκουσμα τους,
και αυτες οι ψυθιριστες που ακούγονται ισα ισα
Κι ομως ειναι αρκετες να σπάσουν το τύμπανο μου,
λέξεις ακαθοριστες, με ασάφεια,
με μια γενικότητα
και ομως τόσο συγκεκριμένες, σύντομες
κι ομως με μια πληρότητα,
σαν να λες και δεν υπαρχουν άλλες.
ειναι αρκετές για να καταλάβω τα πάντα,
ναι να καταλάβω
να πω δεν θέλω αλλες λέξεις απο σένα,
νιωθω να με σταυρώνουν αυτες οι λέξεις
νιώθω οπως οταν για φαντάσου οπως όταν μπηγεις το μαχαίρι στο στομάχι ετσι και οι λέξεις σου,
οι δικες σου λέξεις
ναι αυτες που δεν λες ποτέ
αυτες που περιμενω,
αυτες που ισως δεν πεις ποτέ κι ομως εγω τις ακούω σχεδόν τις νιώθω οπως το μαχαίρι που σου ειπα στο στομάχι την στιγμή που μπηγεις και την στιγμη που βγαίνει σιγα σιγα και το αιμα αρχιζει να τρεχει τοσο γρήγορα,
να καπως ετσι νιωθω τις λεξεις σου να τρέχουν γρήγορες, συντομες και κοκκινες σαν αίμα μοιάζουν σχεδον σαν πνιγμό.