Δεν έχω που να πάω. Οι σελίδες του τετραδίου τελειώνουν. Πόσα ακόμα να χορέσει το άδειο μου κεφάλι;
Έντομα χτυπάνε πάνω σε λάμπες που το φως τους τρεμοπαίζει κι ακόμα κι αν γελάω με αυτό, έπειτα σκέπτομαι ότι δεν κάνω και διαφορετική ζωή.
Μετράω σκαλοπάτια, βήματα, αστέρια και μέρες αλλά απαγορεύεται να με πάρει ο ύπνος. Μην τυχόν και ονειρευτώ. Όμως έτσι ονειρεύομαι μονάχα ξύπνιος. Κι αυτό απαγορεύεται. Τα πάντα απαγορεύονται. Εκτός κι αν δε φαίνεσαι. Τότε επιτρέπεται. Μα εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ μου και αυτό καταλήγει πρόβλημα.
Αγαπητό μου ημερολόγιο, πάλι σε γεμίζω με αρνητικές σκέψεις. Μόνο αυτές έχω. Αυτές ή τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες, το ξέρεις. Εγώ δεν είμαι έτσι, εγώ δεν είμαι έτσι, εγώ δεν είμαι έτσι. Δε νιώθω άνθρωπος.
Ένα γαϊδούρι είμαι. Ένα πεισματάρικο γαϊδούρι που το χτυπάνε για να προχωρήσει. Τώρα δεν μπορεί να περπατήσει μα ακόμα το χτυπάνε, και θα το χτυπάνε συνεχώς γιατί κάποιος τους είπε ότι έτσι πρέπει και πως δε γίνεται αλλιώς. Όχι πως δοκιμάστηκε και κάτι διαφορετικό. Δεν πειράζει, μιας και δεν είναι προσωπικό. Μα ακόμα και να ήταν, ας είναι.
Ακόμα χαροπαλεύω και επαναστατώ σε μια προσπάθεια νοητικής ανεξαρτησίας, πρωτότυπης και οργανωμένης σκέψης μα πάντα θα μοιάζω με κάποιον που δεν έχω γνωρίσει.
Ξέρω ότι το μυαλό μου σαπίζει γιατί νιώθω και βλέπω πως το πρόσωπο μου αρχίζει να λιώνει με τον καιρό. Τα χαμόγελα κρεμάνε και η επανάσταση τελειώνει μονάχα με απώλειες εγκεφαλικών κυττάρων.
Εσύ τι χρειάζεσαι; Εγώ χρειάζομαι εμένα στην επιφάνεια. Τώρα τα κουνούπια δε χτυπάνε πια πάνω στη λάμπα. Έβγαλε κρύο κι αυτά κρύφτηκαν καθώς οι λάμπες τελικά κάηκαν.
Αργεί να ξημερώσει. Εγώ σε περιμένω. Γιατί σε περιμένω; Αφού ξέρω πώς γίνεται. Όπως γίνεται κάθε φορα. Δεν ελέγχω το μέλλον μου. Σελίδα μην τελειώνεις. Αλλιώς δε θα μπορώ να μιλάω πια μόνος μου. Θα τρελαθώ. Καιρός ήταν. Όχι δεν είναι. Λίγο ακόμα. Λίγα όρια ακόμα. Μ' αρεσει να σπάω πράγματα.
Έχει πλακα όταν πάει πολύ αργά γιατί ξαφνικά γίνεται πολύ νωρίς. Τα σύνορα αυτού του διαστήματος είναι υποκειμενικά κι έτσι βλέπουμε πόσο διαφορετική ζωή ζει ο καθένας.
Αν τη ζει. ΠΑΦ. Έσκασε και το τελευταίο κουνούπι. Πώς έγινε αυτό;
Έντομα χτυπάνε πάνω σε λάμπες που το φως τους τρεμοπαίζει κι ακόμα κι αν γελάω με αυτό, έπειτα σκέπτομαι ότι δεν κάνω και διαφορετική ζωή.
Μετράω σκαλοπάτια, βήματα, αστέρια και μέρες αλλά απαγορεύεται να με πάρει ο ύπνος. Μην τυχόν και ονειρευτώ. Όμως έτσι ονειρεύομαι μονάχα ξύπνιος. Κι αυτό απαγορεύεται. Τα πάντα απαγορεύονται. Εκτός κι αν δε φαίνεσαι. Τότε επιτρέπεται. Μα εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ μου και αυτό καταλήγει πρόβλημα.
Αγαπητό μου ημερολόγιο, πάλι σε γεμίζω με αρνητικές σκέψεις. Μόνο αυτές έχω. Αυτές ή τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες, το ξέρεις. Εγώ δεν είμαι έτσι, εγώ δεν είμαι έτσι, εγώ δεν είμαι έτσι. Δε νιώθω άνθρωπος.
Ένα γαϊδούρι είμαι. Ένα πεισματάρικο γαϊδούρι που το χτυπάνε για να προχωρήσει. Τώρα δεν μπορεί να περπατήσει μα ακόμα το χτυπάνε, και θα το χτυπάνε συνεχώς γιατί κάποιος τους είπε ότι έτσι πρέπει και πως δε γίνεται αλλιώς. Όχι πως δοκιμάστηκε και κάτι διαφορετικό. Δεν πειράζει, μιας και δεν είναι προσωπικό. Μα ακόμα και να ήταν, ας είναι.
Ακόμα χαροπαλεύω και επαναστατώ σε μια προσπάθεια νοητικής ανεξαρτησίας, πρωτότυπης και οργανωμένης σκέψης μα πάντα θα μοιάζω με κάποιον που δεν έχω γνωρίσει.
Ξέρω ότι το μυαλό μου σαπίζει γιατί νιώθω και βλέπω πως το πρόσωπο μου αρχίζει να λιώνει με τον καιρό. Τα χαμόγελα κρεμάνε και η επανάσταση τελειώνει μονάχα με απώλειες εγκεφαλικών κυττάρων.
Εσύ τι χρειάζεσαι; Εγώ χρειάζομαι εμένα στην επιφάνεια. Τώρα τα κουνούπια δε χτυπάνε πια πάνω στη λάμπα. Έβγαλε κρύο κι αυτά κρύφτηκαν καθώς οι λάμπες τελικά κάηκαν.
Αργεί να ξημερώσει. Εγώ σε περιμένω. Γιατί σε περιμένω; Αφού ξέρω πώς γίνεται. Όπως γίνεται κάθε φορα. Δεν ελέγχω το μέλλον μου. Σελίδα μην τελειώνεις. Αλλιώς δε θα μπορώ να μιλάω πια μόνος μου. Θα τρελαθώ. Καιρός ήταν. Όχι δεν είναι. Λίγο ακόμα. Λίγα όρια ακόμα. Μ' αρεσει να σπάω πράγματα.
Έχει πλακα όταν πάει πολύ αργά γιατί ξαφνικά γίνεται πολύ νωρίς. Τα σύνορα αυτού του διαστήματος είναι υποκειμενικά κι έτσι βλέπουμε πόσο διαφορετική ζωή ζει ο καθένας.
Αν τη ζει. ΠΑΦ. Έσκασε και το τελευταίο κουνούπι. Πώς έγινε αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου