Αν ειχες φωνή θα μίλαγες για το ταξίδι.
Εδώ οι άνθρωποι ταξιδεύουν χωρίς τα ονόματα τους.
Δε χρειάζονται φτερά για να πετάξουν ουτε μάτια για να δουν.
Μόνο μία μικρή ελπίδα πως αύριο θα ξημερώσει αυτό που οι γονείς μας ονόμαζαν
«λαμπρό μέλλον».
Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Η κάθε παρουσία την ανατροπή.
Ο κάθε Σεπτέμβρης τα γενέθλια του Αυγούστου.
Κι εγώ που έζησα για πάντα εδώ νομίζω πως κάπου κάπου ερωτεύτηκα μια απουσία.
Αν είχες φωνή θα μίλαγες για το παιχνίδι. Κανείς δεν παίζει πια.
Κι ίσως να μεγαλώσαμε απότομα σαν άγγελοι ή σαν μικρές πεταλούδες.
Φτερά δεν βγάλαμε. Χωρίς φτερά λένε, είναι λιγότερο επικίνδυνο.
Αν είχα φωνή ίσως να μίλαγα για το επόμενο βήμα. Μα τα κεριά έσβησαν.
Ο δρόμος μάχεται άνισα τις πνοές μας.
Όταν δεν αναπνέεις λένε, είναι λιγότερο επικίνδυνο.
Κάθε μικρή σου λέξη συνεπάγεται συμβιβασμούς.
Εσύ, που έλεγες παντα πως θα μείνεις ζωντανός.
Ερχόμαστε αγωνιστές, φεύγουμε επιδειξιομανείς.
Κι ύστερα η δύναμη αναρωτιέται.
Όχι εσύ. Εσύ δεν αναρωτήθηκες ποτέ ξανά.
Η διαστροφή της συγχώρεσης όταν έχεις σταματήσει να ενδιαφέρεσαι.
Το ταξίδι υπήρξε μεγάλο.
Καθε αποχαιρετισμός συνεπάγεται κι ένα μικρό κόκκο καφέ,
που πέφτει το πρωί στα πολύχρωμα ποτήρια σου.
Αποχαιρετισμός σημαίνει χάνω το μισό κερδίζω τον εαυτό μου.
Κι υστερα ψαχνεις να βρεις μια άνω τελεια ή ενα θαυμαστικό,
μια πελώρια ερώτηση ή μια κρυφή αναμονή.
Μα δεν είχες φωνή. Ίσως αυτό είναι η μόνη κατηγορία
που θα μπορούσα να σου προσάψω.
Μα η όλη τραγωδία δεν ειπ ναι που συνέβησαν όλα αυτά.
Μα που συνεχίζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου