Ατέρμων Βρόχος | Χρήστος Κάρτας

Περτούλι


Το καλοκαίρι πνιγόταν σε μια γυάλα με φθαρμένες φιλοδοξίες. Πίσω από ραγισμένα παράθυρα ίσα που η νυχτερινή δροσιά μας άγγιζε. Έξω μόνο οι γρύλοι τραγουδούσαν. Κάποιοι ονειρεύονταν πως έσπασαν το χαλινάρι του προβλέψιμου. Εμείς, με μια μπαλάντα των Scorpions, χαθήκαμε σε δρόμους που απαρνήθηκαν το τέρμα τους.

Όταν ξέραμε να επιθυμούμε γινόμασταν πιο τολμηροί. Όταν ξέραμε να καρτερούμε πιο ανέμελοι. Κι ας επιταχυνόταν ο παλμός της καθημερινότητας. Κι ας είναι ριψοκίνδυνο να ‘μαστε σχοινοβάτες ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. Εκείνο το βράδυ μόνο ο Ληθαίος ποταμός του έρωτα μπορούσε να μας ξεδιψάσει. Απλώθηκες πάνω μου σαν γιασεμί. Βυθίστηκα μέσα σου. Έκλεψες τ’ αγαπημένα μου τραγούδια και τα κρέμασες πάνω από το κρεβάτι. Σαν ουράνιο τόξο. Μεθυσμένο. Τα κύτταρά μας πάλλονταν και ουρλιάζανε. Εσύ γινόσουν φως. Εγώ αφανιζόμουν. Άφησα τα διάφανα συντρίμμια μου να πλεύσουν στη συμβολή των οργασμών. Ύστερα πετάχτηκε ξανά η φωνή μου από τα άδυτα της μήτρας σου.

Τώρα με την ίδια μπαλάντα των Scorpions ψάχνω το καταφύγιο που χτίσαμε με τα κορμιά μας. Ενωμένα. Καθώς λιμοκτονώ στην ερημιά των άδειων σου βλεμμάτων.

Είχα πετάξει την καρδιά μου στο Θεσσαλικό Κάμπο. Ίσως αυτός θα είναι ο τρόπος να γυρίσω. Θα γραπωθώ απ’ τα σκέλια σου ξανά εκεί που αναφτεριάζει η σιωπή. Τότε μαζί θα γράψουμε στη χαίτη του βοριά ότι αυτό το καλοκαίρι δε θα γινότανε ποτέ δικό μας.