Την ώρα που σε καρτερώ
νιώθω πως μοιάζω μ' ένα
παρτέρι με ανθισμένα
κλωνάρια λεμονιάς.
Γεμίζει ο τόπος μυρωδιές
και το υγρό μου ρέει
στα χείλη σου σε καίει,
το σώμα σου σκιρτά.
Να 'χα σένα ολόγυμνη και υγρή
σ' ένα κρεβάτι πάναστρο,
κρεβάτι από ατλάζι
που να φεγγίζει με φωτιά
από τα σώματά μας.
Μα είναι η νύχτα ανέφελη,
η νύχτα ειν' καθάρια,
η ηδονή ολοχτυπά
τα στήθη σου, Γυναίκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου