To ποίημα της ημέρας: Η δύσκολη Κυριακή | Μίλτος Σαχτούρης

Κείμενο: Τζώρτζης Πάνος

Γεια σε όλους!

Ο Μίλτος Σαχτούρης, στο σημερινό ποίημα ημέρας. Ένας ποιητής πονεμένος αλλά και
σκοτεινός. Οι στίχοι του, κοφτερά λεπίδια, σκίζουν τα σωθικά.

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Απ’ το πρωί κοιτάζω προς τ’ απάνω ένα πουλί καλύτερο
απ’ το πρωί χαίρομαι ένα φίδι τυλιγμένο στο λαιμό μου

Σπασμένα φλιτζάνια στα χαλιά
πορφυρά λουλούδια τα μάγουλα της μάντισσας
όταν ανασηκώνει της μοίρας το φουστάνι
κάτι θα φυτρώσει απ’ αυτή τη χαρά
ένα νέο δέντρο χωρίς ανθούς
ή ένα αγνό νέο βλέφαρο
ή ένας λατρεμένος λόγος
που να μη φίλησε στο στόμα τη λησμονιά

Έξω αλαλάζουν οι καμπάνες
έξω με περιμένουν αφάνταστοι φίλοι
σηκώσανε ψηλά στριφογυρίζουνε μια χαραυγή
τί κούραση τί κούραση
κίτρινο φόρεμα —κεντημένος ένας αετός—
πράσινος παπαγάλος —κλείνω τα μάτια— κράζει
πάντα πάντα πάντα
η ορχήστρα παίζει κίβδηλους σκοπούς
τί μάτια παθιασμένα τί γυναίκες
τί έρωτες τί φωνές τί έρωτες
φίλε αγάπη αίμα φίλε
φίλε δώσ’ μου το χέρι σου τί κρύο

Ήτανε παγωνιά
δεν ξέρω πια την ώρα που πεθάναν όλοι
κι έμεινα μ’ έναν ακρωτηριασμένο φίλο
και μ’ ένα ματωμένο κλαδάκι συντροφιά

Ποιήματα (1945-1998)

Εκδόσεις Κέδρος