Κατέβηκα από το ταξί και αμέσως έτρεξα στον όροφό σου, στο διαμέρισμά σου. Ήθελα να σε δω, να σου πω ότι γύρισα, πως πλέον θα είμαστε μαζί.
Έτρεξα τόσο γρήγορα στα σκαλιά που ούτε μπόρεσα να παρατηρήσω τις κούτες στην είσοδο.
Ήθελα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, να σε φιλήσω και να κάνουμε έρωτα.
Έφτασα στην πόρτα και με ανυπομονησία την άνοιξα. Πάγος. Σιωπή. Ερημιά.
Το διαμέρισμα είναι άδειο, στην γωνία δίπλα στο τζάκι, που πίναμε κρασί και μιλούσαμε ως το ξημέρωμα, βρίσκεται μια άδεια κούτα. Δίπλα σπασμένη μια κορνίζα με φωτογραφία. Την φωτογραφία σου.
Κοίταξα γύρω και έψαξα να σε βρω. Φώναζα το όνομά σου. Σε φώναζα, σε ζητούσα.
Όλα τα δωμάτια ήταν άδεια. Και εσύ πουθενά. Το μόνο που υπήρχε στην κρεβατοκάμαρα ήταν ένα ξεσκέπαστο κρεβάτι και ένα γράμμα. Αμέσως κατάλαβα τα γράμματα σου. Άλλωστε το καλοκαίρι είχαμε ανταλλάξει τόσα γράμματα, που πλέον μπορούσα να ξεχωρίσω τα γραφικό σου χαρακτήρα.
Το γράμμα αρχίζει με το όνομά μου. "Συγνώμη, πρέπει να φύγω. Δεν μπορούσα να στο πω απο κοντά. Δεν θα μπορούσα να σε δω να κλαις, να με λες να μείνω. Φεύγω. Να προσέχεις!" .
Μα γιατί να φύγεις, τι έγινε; Τι άλλαξε; Τι έκανα; Τι έκανες και δεν μπορούσες να με αντιμετωπίσεις;
Κράτησα σφιχτά το γράμμα, άλλωστε ήταν το μόνο που μου είχε μείνει πια. Το γράμμα και η σπασμένη κορνίζα. Ξέσπασα σε λυγμούς. Γιατί; Γιατί; Γιατί να τελειώσει έτσι το παραμύθι μας;
Ακούμπησα στο κρεβάτι και έκλεισα τα μάτια. Θυμήθηκα εσένα και την πρώτη μας φορά.
Να με διεκδικείς. Να θέλεις να με κάνεις δική σου. Τα χείλη σου να αγγίζουν τα δικά μου, τα χέρια σου να με αγκαλιάζουν και συγχρόνως να με σφίγγουν στο κορμί σου. Τη γλώσσα σου να εξερευνεί το κορμί μου. Τα χέρια μας να μπλέκονται, τον ιδρώτα να κυλάει καθώς ενωνόμαστε και τα βογκητά μας να ξεσηκώνουν ολόκληρη πολυκατοικία, φτάνοντας σε οργασμό!
Ειρωνεία! Στο κρεβάτι που ξεκινήσαμε τα όνειρα, εσύ τα διέλυσες. Τα τελείωσες.
Ξαναδιαβάζω το γράμμα και παρατηρώ στο τέλος κάτι που με φέρνει απότομα στην πραγματικότητα.
Υπογράφεις με άλλο όνομα χωρίς επίθετο! Δίπλα ζητάς συγνώμη, για το ψέμα που μου είπες. Για τα όνειρα που κάναμε, για την δουλειά που τελικά δεν είχες και για το ψεύτικο όνομα!
Τόσους μήνες, ζούσα στο ψέμα και εσύ.. ΕΣΥ ήσουν το ψέμα!
Έσκισα το γράμμα και σηκώθηκα. Κοίταξα για μια τελευταία φορά το σπίτι και έκλεισα βιαστικά την πόρτα!
Έτρεξα στο διαμέρισμά μου και κουκουλώθηκα στο καναπέ. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Τόσο καιρό ήμουν με έναν άγνωστο! Τελικά δεν ήξερα τίποτα για τον άνδρα που έκανα όνειρα να παντρευτώ. Ακούμπησα την βέρα και την κοίταξα.
Κάθισα μπροστά στο τζάκι, έσκυψα και την έβγαλα από το δάχτυλο μου.
"Αντίο άγνωστε του 3ου ορόφου. Παραδόξως σε ευχαριστώ για τις στιγμές και τα όνειρά μας. Καλή τύχη και καλή ζωή, όποια διαλέξεις να έχεις".
Φίλησα την βέρα και την πέταξα στο τζάκι. Για μένα θα συνεχίσει να είναι πάντα ο άγνωστος του 3ου ορόφου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου