Aκίνητο | Ανδρέας Παπάζογλου

Έχω ένα σπίτι για να ζω
Ένα τραπέζι
Δύο φτηνές καρέκλες
Kαι δυο γυμνά παράθυρα
με θέα στην Αφροδίτη

Πρόστυχη γωνιά στα χωράφια του πλανήτη
Δύσκολα βράδια
Κίτρινοι καιροι

Ούζο και τηλεμάρκετινγκ

Τις ώρες του πνιγμού έρχονται πάντα επισκέπτες
Βλάσφημες, ανάπηρες παρομοιώσεις στον διάδρομο
Καπνός στα μάτια
Μια Τετάρτη ή Κυριακή λιπόθυμη στο μπάνιο
Κι ο ταπεινός αγγελιοφόρος μιας ανθρωπότητας
Γλυκιάς
Πονετικής και ασφυκτιούσας
Στην κουζίνα μου

Γλυκά, πονετικά να γλύφει τα μαχαίρια

Και δεν μου λείπεις εσύ
Μου λείπει εκείνη η αχόρταγη σιωπή μετά την καταιγίδα
Τα γυάλινα μάτια μιας εποχής
Άτσαλα ερωτευμενής με τα πάντα
Και εκείνος σου ο πρόστυχος ο αντίχειρας
που αδιάφορα γυρνούσε τα γρανάζια της ζωής μου

Κι έτσι μέρες περνούν, μήνες ή εβδομάδες
Ξεχνάω ανθρώπους και γενέθλιες γιορτές
Γύρω οι σοβάδες στάζουν
Τα σκουπίδια εξαγριώνονται
και χιμάνε στον λαιμό μου
κάθε που πάω να κοιμηθώ
Θόρυβος και φαγούρα
Τοίχοι λευκοί ή μπεζ
Πλήκτρα σπάνε
Νεύρα σπάνε
Σκυλιά γαυγίζουν
Παιδιά γαυγίζουν

Και το ταβάνι
Τρίζει αδιάφορα
Λυμαίνοντας τa τραγούδια των βροχών