Στις άκρες των δρόμων,
τα νερά της βροχής κατηφόριζαν με δύναμη
ακολουθώντας την αιώνια φυσική ροή των πραγμάτων.
Άλλοτε, λίμναζαν στις χαίνουσες γωνίες
ή μέσα στην λάσπη
-που έκρυβε καλά όλα τα μυστικά τους,
μην τυχόν και εκείνα χαθούν
εξαιτίας κάποιου απρόσμενου παιχνιδίσματος.
Όλοι οι παλιοί μου φίλοι με χαιρέτησαν εγκάρδια,
μου χάρισαν το χαμόγελό τους
-τα χέρια τους την ίδια στιγμή βύθιζαν το μαχαίρι με τόση ευκολία στη σάρκα μου-
Ύστερα, κοιτούσα μέσα απ' τα ανθρώπινα μυωπικά μάτια του έρωτα
και τα χωλά, της ζωής μου βήματα
που έσερναν το χορό
- μ' ακολούθησαν.
Έτσι όλη μου η ζωή εξαντλήθηκε στις σκιές που πάνω στους τοίχους ζουν την ιδιωτική τους ζωή,
τόσο δίπλα σε εμάς, μα τόσο μακριά μας
μέσα στο απρόσωπο κι ανέκφραστο της ύλης.
Τέλος, τα χαρτιά που έφεραν την υπογραφή μου με δίκασαν
ένα χειμωνιάτικο απόγευμα σ' ένα άδειο προαύλιο
και όπως ένας αυστηρός δικαστής
μου φώναξαν: Είς θάνατον!
και όπερ εγένετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου