Το βαλς του φεγγαριού | Tάσος Μαλεσιάδας

Στη φεγγαρένια μου

( Αίθουσα μεγάλη. Η ορχήστρα ντυμένη στα μαύρα παίζει κλασικά κομμάτια μίας εποχής περισσότερο ρομαντικής. Τα αγγίγματα ήταν λίγα μα ουσιαστικά. Οι ανάσες μυρίζουν από ποτό, οι ακόμα λιγότερες ανάσες από ένα ηδύποτο μυστικό. Έρωτας. Έξω οι κήποι δεν είναι τίποτε παραπάνω από τη σκέψη, μα τίποτε λιγότερο από τα νεκρά όνειρα. Ξεκινά μουσική, ένα βαλς, τα ζευγάρια έρχονται κοντά...)

Κάπου στα ύψη, μία λάμψη φεγγίζει

και μες στα μαλλιά της ασημοβολά

πώς μοιάζει η θλίψη που λόγιζα αιώνια

απ' το πάλλευκο χρώμα, μακριά να σκορπά.

Γύρω στη νύχτα, μουσική που φλογίζει

και ο θάνατος λίγος, μπρος σε τέτοια θωριά

μα ακόμα πιο λίγη η ζωή που 'χα ζήσει

πριν αγγίξω τα χείλη της μία βραδιά

Ας αγγίξω τη σκόνη πριν η λάμψη τυφλώσει

τις αισθήσεις μου όλες και πριν χάσω το νου·

μουδιασμένα ακροδάχτυλα, λαιμός ξεραμένος

αχ, αγάπησα πλάσμα σκοτεινό, τ' ουρανού!

Ας χορέψω γελώντας μουσικές περασμένες

σε δωμάτιο πασίλαμπρο απ' τη σκοτεινιά

και ας είναι οι λέξεις σαν αέρινες νότες

που τυλίγουν τις πόρτες με αιθέρια φωτιά.

Ας είναι η νύχτα σα χαρτί που δε γράφεις

και η κάθε γραμμή του, πάναγνη κι ορφανή.

Των πλευρών σου περίγραμμα στα δύο μου χέρια

σχηματίζει μία ανάερη του πόθου γραμμή.

Ένας δρόμος ολόφωτος, πράσινα μάτια,

με οδήγησε πέρα απ' την καταχνιά

και η κάθε αχτίδα

φεγγαρένια σελίδα

με λάμνισε πέρα, μ' ανοιγμένα πανιά.

Και ποια θάλασσα βλέπω με γεμάτο φεγγάρι

ποιο σύννεφο κρύβει το παιγνίδισμα αυτό

ποιο ασημένιο σου χάδι

εκείνο το βράδυ

μ' έσπρωξε να σου πω, πως πολύ σε αγαπώ...

Ο χορός τραβάει, μουσική πια δεν παίζει

δε μας νοιάζει καθόλου μα τ' αγγίγματα αυτά

έχουν πάρει το χρώμα απ' την πρώτη μας νύχτα

που το όνειρο ήρθε και είχα μάτια ανοιχτά...