Παγανιστικό | Τζώρτζης Πάνος

Στο (φανταστικό) δάσος τελετών
των Ινδιάνων
ή μιας πανάρχαιας φυλής
βρίσκομαι,
για να κριθεί η ψυχή μου
στην επόμενη ζωή.

Με αγωνία κοιτάζω τη φωτιά
νομίζω,
βλέπω ψυχές∙
πνεύματα αρχαίων ανθρώπων
και
ζωόμορφων θεών
σε πύρινη δίνη∙
βγαίνω απ’ το σώμα μου
και εξερευνώ τον ουρανό.

Ακολουθώντας το μονοπάτι
του λύκου φεγγαριού,
ατελείωτος απλώνεται ο δρόμος
 από ασημένιες βέργες.

Κυνηγώ χίμαιρες.

Ο Ωρίων
οι Άρκτοι
ο Ηρακλής
και τα μήλα
των Εσπερίδων.

Οι γοργόνες με τα χρυσοποίκιλτα φτερά,
τραγουδούν
το τραγούδι της Σελήνης
κορυβαντιούσες.

Οι νύμφες του δάσους,
 υμνούν
τον Παν-άγαθο θεό τους.

Το σύμπαν σε αρμονία.

Κάποια στιγμή
έχοντας στο σώμα μου επιστρέψει,
αντικρίζω τον αρχηγό της φυλής
να καπνίζει με το τσιμπούκι του
να πίνει και
να τα λέει φιλικά
διασκεδάζοντας με τους ιθαγενείς.

(Ακόμη περιμένω μιαν απάντηση.)