Ταλαντούχος και σφαιρικός. Μέσα από τα εξαιρετικά έργα του μπορείς να χαρείς, να μελαγχολήσεις, να συγκινηθείς, να αναρωτηθείς αφού ζωγραφίζει, δημιουργεί μέσα από την πνοή της καθημερινότητας.
Mιλήσαμε με τον Στέφανο Ρόκο για το Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair, την δημιουργία πίσω από τα εξώφυλλα δίσκων, την τελευταία του εικαστική έκθεση κ.α.
Θυμάσαι καθόλου την πρώτη σου ζωγραφιά;
Θυμάμαι το πρώτο μου προσωπικό έργο ως φοιτητής. Ήμουν στο Παρίσι στην ESBA με το πρόγραμμα Erasmus, το 1999, στο τέταρτο έτος της Σχολής, και μέσα στο δωμάτιο που έμενα έφτιαξα μια μικρή ξυλογραφία με την κοιμωμένη τότε κοπέλα μου και τους στίχους ενός νανουρίσματος των Current 93, με τίτλο ”All the pretty little horses”. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έκανα συνειδητά μόνο σπουδές από τις συνθέσεις και τα μοντέλα του εργαστηρίου, και με αυτό το έργο αισθάνθηκα ότι ανοίγω ένα σημαντικό παράθυρο για να αρχίσω να γνωρίζω τον εαυτό μου. Έχει επίσης ενδιαφέρον ότι δεν ήταν ζωγραφική, αλλά χαρακτική, η οποία βοήθησε πάρα πολύ στην εξέλιξη της ζωγραφικής μου. Είναι ακόμα ένα από τα πολύ αγαπημένα μου έργα, γιατί αποτυπώνει με πολύ αγνό και ευαίσθητο τρόπο τον έρωτα που ένιωθα γι’ αυτήν την κοπέλα και κάθε φορά που το βλέπω νομίζω ότι είμαι 20 ετών.
Λόγος-έμπνευση για μπεις στα άδυτα νερά της τέχνης ;
Νομίζω ότι ήταν το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, η εφηβική ορμή, η ανάγκη διοχέτευσης ενέργειας σε κάτι δημιουργικό, η μουσική και ο έρωτας. Επίσης η φιλοδοξία μου και το γεγονός ότι μάλλον δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στο οποίο να είμαι εξίσου καλός.
Γιατί επέλεξες την σύγχρονη οπτική ως κατατεθέν τεχνική σου;
Δεν επέλεξα ένα στυλ, μια οπτική ή μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ούτε τεχνική. Ζωγραφίζω από μικρός και από τότε που ήμουν στην Σχολή μέχρι σήμερα δουλεύω καθημερινά και πολύ. Κάποια πράγματα αποκαλύπτονται από μόνα τους, και όταν τα αντιληφθείς και τα χρησιμοποιήσεις, σε οδηγούν σε κάποια άλλα, που όλα μαζί σιγά σιγά διαμορφώνουν την ταυτότητα του καλλιτέχνη. Η οποία φυσικά μπορεί να αλλάζει όσο συχνά το επιθυμεί ο ίδιος, ή όχι.
Η τελευταία ενότητα των έργων σου παρουσιάστηκε στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου έχει τίτλο «Η Εποχή του Ηλεκτρισμού», τον Φεβρουάριο/ Απρίλη που μας πέρασε. Όπως έχεις αναφέρει η αφορμή για αυτή την βάφτιση « Ηλεκτρισμό» είναι οι δομές και η εκφυλότητα της σημερινής κοινωνίας. Θεωρείς όμως ότι μπορεί η τέχνη να αποτελέσει ένα μεγάλο ηλεκτρικό ρεύμα που θα προκαλέσει black out σε μια ανόργανη κοινωνία;
Πιστεύω πιο πολύ στους καλλιτέχνες απ’ ό,τι στους πολιτικούς. Ζω όμως σε μια κοινωνία όπου η τέχνη παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Αυτό το έχω σχεδόν συνηθίσει και βρίσκω τρόπους ώστε να αποτελεί ακόμα και πηγή έμπνευσης για την δουλειά μου, πάντα φιλτραρισμένα και με τον τρόπο που βιώνω εγώ κάποια πράγματα. Δεν περιμένω στην παρούσα φάση να δημιουργήσει ένα black out η τέχνη, αλλά όταν δεν περιμένει κανείς κάτι, κάποιες φορές μπορεί να συμβεί.
Απ’ ότι έχουμε δει θα στεγαστεί ένα από τα έργα σου The Party: Autumn, στο Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair. Τι θα παρακολουθήσει ο κόσμος στο festival;
Τον Δεκέμβριο θα παρουσιάσω ένα μικρό τμήμα της ενότητας «Η Εποχή του Ηλεκτρισμού» συμμετέχοντας στην 1η Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair εκπροσωπόντας την Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι Καρτάλος. Θα είναι μια μικρή ατομική έκθεση με 8 έργα, ανάμεσα σε πολλούς καλλιτέχνες και γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει ενδιαφέρον να κοιτάξει κάποιος το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο site της διοργάνωσης.
Η αλήθεια είναι ότι κάνεις εξαιρετική δουλειά και σε εξώφυλλα cd. Η ένδυση του δίσκου «Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο» του Παύλου Παυλίδη, πως προέκυψε; Ποια ήταν η έμπνευση σου για να δημιουργηθεί αυτό το υπέροχο artwork;
Με τον Παύλο Παυλίδη γνωριστήκαμε το 2010 από τον κοινό μας φίλο τον Φοίβο Δεληβοριά και έτσι προέκυψε η πρώτη μας συνεργασία για το εξώφυλλο του δίσκου του «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Γίναμε καλοί φίλοι. Ήμουν από πάντα φαν της μουσικής του, από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών.
Ήξερα οτι ο Παύλος ετοίμαζε καινούργιο δίσκο, με είχε καλέσει να τον ακούσω στο στούντιό του. Μερικές μέρες μετά ήρθε στα εγκαίνια της έκθεσής μου στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, και με ρώτησε αν μπορεί να χρησιμοποιήσει για εξώφυλλο το έργο «Παρατηρώντας τους κύκλους» ή κάποια κομμάτια από αυτό. Είναι από τα πολύ αγαπημένα εξώφυλλα που έχω κάνει. Για το artwork χρησιμοποιήθηκαν επίσης λεπτομέρειες από το έργο μου «Μηχανές» από την ίδια ενότητα.
Αν η ζωή σου ήταν ένας πίνακας. Ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Όταν είμαι στις καλές μου, θα ήταν το Summer.Dance του Pierre Bonnard. Στις άλλες περιπτώσεις το ιδιαίτερο έργο ζωής In the Realms of the Unreal του Henry Darger. Είναι εκπληκτικό όμως πώς μοιάζει να έχει βγει το Summer.Dance από το βιβλίο In the Realms of the Unreal. Θα μπορούσε να ανήκει στην ίδια ενότητα, έχουν τόσα κοινά με έναν περίεργο τρόπο. Μου αρέσουν τα έργα όπου φως και σκοτάδι συνυπάρχουν με λεπτές ισορροπίες. Αν ήταν να διαλέξω έναν δικό μου πίνακα, θα ήταν το «Σταθμοί» από την πιο πρόσφατη έκθεσή μου.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου artwork;
To Revolver των Beatles.
Αφορμή για μια δημιουργική μέρα;
Κάθε μέρα η ανάγκη για την ολοκλήρωση ενός καινούργιου έργου.
Πως παρατηρείς τον κόσμο της τέχνης τα τελευταία χρόνια; Ανθίζει ή μαραζώνει;
Αναπτύσσεται σαν αναρριχητικό φυτό, που σε κάποιες εκτάσεις ομορφαίνει το τοπίο και σε κάποιες άλλες το πνίγει ή το αρρωσταίνει και το ασχημαίνει και χρειάζεται κλάδεμα. Αλλά πιστεύω είναι πολύ θετικό το ότι συμβαίνει αυτό.
Μια ευχή για το μέλλον;
Εύχομαι στο μέλλον άνθρωποι σαν τον προσφάτως εκλιπόντα Leonard Cohen να ζούνε περίπου 350 χρόνια.
Mιλήσαμε με τον Στέφανο Ρόκο για το Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair, την δημιουργία πίσω από τα εξώφυλλα δίσκων, την τελευταία του εικαστική έκθεση κ.α.
Θυμάσαι καθόλου την πρώτη σου ζωγραφιά;
Θυμάμαι το πρώτο μου προσωπικό έργο ως φοιτητής. Ήμουν στο Παρίσι στην ESBA με το πρόγραμμα Erasmus, το 1999, στο τέταρτο έτος της Σχολής, και μέσα στο δωμάτιο που έμενα έφτιαξα μια μικρή ξυλογραφία με την κοιμωμένη τότε κοπέλα μου και τους στίχους ενός νανουρίσματος των Current 93, με τίτλο ”All the pretty little horses”. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έκανα συνειδητά μόνο σπουδές από τις συνθέσεις και τα μοντέλα του εργαστηρίου, και με αυτό το έργο αισθάνθηκα ότι ανοίγω ένα σημαντικό παράθυρο για να αρχίσω να γνωρίζω τον εαυτό μου. Έχει επίσης ενδιαφέρον ότι δεν ήταν ζωγραφική, αλλά χαρακτική, η οποία βοήθησε πάρα πολύ στην εξέλιξη της ζωγραφικής μου. Είναι ακόμα ένα από τα πολύ αγαπημένα μου έργα, γιατί αποτυπώνει με πολύ αγνό και ευαίσθητο τρόπο τον έρωτα που ένιωθα γι’ αυτήν την κοπέλα και κάθε φορά που το βλέπω νομίζω ότι είμαι 20 ετών.
Λόγος-έμπνευση για μπεις στα άδυτα νερά της τέχνης ;
Νομίζω ότι ήταν το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, η εφηβική ορμή, η ανάγκη διοχέτευσης ενέργειας σε κάτι δημιουργικό, η μουσική και ο έρωτας. Επίσης η φιλοδοξία μου και το γεγονός ότι μάλλον δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στο οποίο να είμαι εξίσου καλός.
Γιατί επέλεξες την σύγχρονη οπτική ως κατατεθέν τεχνική σου;
Δεν επέλεξα ένα στυλ, μια οπτική ή μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ούτε τεχνική. Ζωγραφίζω από μικρός και από τότε που ήμουν στην Σχολή μέχρι σήμερα δουλεύω καθημερινά και πολύ. Κάποια πράγματα αποκαλύπτονται από μόνα τους, και όταν τα αντιληφθείς και τα χρησιμοποιήσεις, σε οδηγούν σε κάποια άλλα, που όλα μαζί σιγά σιγά διαμορφώνουν την ταυτότητα του καλλιτέχνη. Η οποία φυσικά μπορεί να αλλάζει όσο συχνά το επιθυμεί ο ίδιος, ή όχι.
Πιστεύω πιο πολύ στους καλλιτέχνες απ’ ό,τι στους πολιτικούς. Ζω όμως σε μια κοινωνία όπου η τέχνη παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Αυτό το έχω σχεδόν συνηθίσει και βρίσκω τρόπους ώστε να αποτελεί ακόμα και πηγή έμπνευσης για την δουλειά μου, πάντα φιλτραρισμένα και με τον τρόπο που βιώνω εγώ κάποια πράγματα. Δεν περιμένω στην παρούσα φάση να δημιουργήσει ένα black out η τέχνη, αλλά όταν δεν περιμένει κανείς κάτι, κάποιες φορές μπορεί να συμβεί.
Απ’ ότι έχουμε δει θα στεγαστεί ένα από τα έργα σου The Party: Autumn, στο Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair. Τι θα παρακολουθήσει ο κόσμος στο festival;
Τον Δεκέμβριο θα παρουσιάσω ένα μικρό τμήμα της ενότητας «Η Εποχή του Ηλεκτρισμού» συμμετέχοντας στην 1η Art-Thessaloniki International Contemporary Art Fair εκπροσωπόντας την Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι Καρτάλος. Θα είναι μια μικρή ατομική έκθεση με 8 έργα, ανάμεσα σε πολλούς καλλιτέχνες και γκαλερί από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει ενδιαφέρον να κοιτάξει κάποιος το πρόγραμμα των εκδηλώσεων στο site της διοργάνωσης.
The Tank of Electricity, 2015
Με τον Παύλο Παυλίδη γνωριστήκαμε το 2010 από τον κοινό μας φίλο τον Φοίβο Δεληβοριά και έτσι προέκυψε η πρώτη μας συνεργασία για το εξώφυλλο του δίσκου του «Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει». Γίναμε καλοί φίλοι. Ήμουν από πάντα φαν της μουσικής του, από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών.
Ήξερα οτι ο Παύλος ετοίμαζε καινούργιο δίσκο, με είχε καλέσει να τον ακούσω στο στούντιό του. Μερικές μέρες μετά ήρθε στα εγκαίνια της έκθεσής μου στην Πινακοθήκη Βογιατζόγλου, και με ρώτησε αν μπορεί να χρησιμοποιήσει για εξώφυλλο το έργο «Παρατηρώντας τους κύκλους» ή κάποια κομμάτια από αυτό. Είναι από τα πολύ αγαπημένα εξώφυλλα που έχω κάνει. Για το artwork χρησιμοποιήθηκαν επίσης λεπτομέρειες από το έργο μου «Μηχανές» από την ίδια ενότητα.
Αν η ζωή σου ήταν ένας πίνακας. Ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Όταν είμαι στις καλές μου, θα ήταν το Summer.Dance του Pierre Bonnard. Στις άλλες περιπτώσεις το ιδιαίτερο έργο ζωής In the Realms of the Unreal του Henry Darger. Είναι εκπληκτικό όμως πώς μοιάζει να έχει βγει το Summer.Dance από το βιβλίο In the Realms of the Unreal. Θα μπορούσε να ανήκει στην ίδια ενότητα, έχουν τόσα κοινά με έναν περίεργο τρόπο. Μου αρέσουν τα έργα όπου φως και σκοτάδι συνυπάρχουν με λεπτές ισορροπίες. Αν ήταν να διαλέξω έναν δικό μου πίνακα, θα ήταν το «Σταθμοί» από την πιο πρόσφατη έκθεσή μου.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου artwork;
To Revolver των Beatles.
Αφορμή για μια δημιουργική μέρα;
Κάθε μέρα η ανάγκη για την ολοκλήρωση ενός καινούργιου έργου.
Πως παρατηρείς τον κόσμο της τέχνης τα τελευταία χρόνια; Ανθίζει ή μαραζώνει;
Αναπτύσσεται σαν αναρριχητικό φυτό, που σε κάποιες εκτάσεις ομορφαίνει το τοπίο και σε κάποιες άλλες το πνίγει ή το αρρωσταίνει και το ασχημαίνει και χρειάζεται κλάδεμα. Αλλά πιστεύω είναι πολύ θετικό το ότι συμβαίνει αυτό.
Μια ευχή για το μέλλον;
Εύχομαι στο μέλλον άνθρωποι σαν τον προσφάτως εκλιπόντα Leonard Cohen να ζούνε περίπου 350 χρόνια.
Moments of Unexpected Clarity, 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου