Μία μέρα που έβρεχε αγάπη | Πράξια Αρέστη

Ήταν μόνο μια μέρα, η δική μας μέρα. Τόσο κράτησε η δική μας αγάπη. Για τόσο λίγο έζησε. Μπορούσα να τη δω στις σταγόνες της βροχής που έπεφταν δυνατά στο σώμα σου. Είπες δεν θες να πάρουμε ομπρέλα. Ήθελες μόνο να τρέξεις μαζί μου στους έρημους δρόμους.

Είπες να μη φοβάμαι τη βροχή. Να στρέψω το πρόσωπο προς τον γκρίζο ουρανό και να του πω "χτύπα με" μέχρι όλοι οι φόβοι μου να βγουν για πάντα από το σώμα μου. Κι εγώ άνοιξα τα χέρια και φώναζα "χτύπα με βροχή", χτύπα με με αγάπη μέχρι να πάψω να φοβάμαι". Κι ένιωσα για πρώτη φορά πραγματικά ελεύθερη.

Κρύωνα, μα δεν είχε σημασία γιατί δεν φοβόμουν πια. Κι έτσι όπως έβρεχε αγάπη, γύρισα μέσα στον ομίχλη να σε δω, να σου πάρω το χέρι και να σου πω ευχαριστώ, μα είχες χαθεί. Σε φώναξα μα δεν άκουγα παρά μόνο τις σταγόνες της βροχής που συνεχώς δυνάμωναν.  Σε φώναξα μα είχες φύγει. Μου έμαθες τόσα, μα δε μου έμαθες ποτέ να ζω χωρίς εσένα. Νίκησα όλους τους φόβους μου γιατί εσύ με τράβηξες απ' το χέρι στη βροχή, όμως ποτέ δε με προετοίμασες για τη φυγή σου.

Ένιωσα πραγματικά μόνη σ' ένα σκηνικό βγαλμένο από θρίλερ. Οι δρόμοι ήταν έρημοι, η βροχή πονούσε τα χέρια μου, τα πόδια μου πάγωσαν. Ήθελα να πάω σπίτι μου. Άραγε θα είσαι εκεί; Μήπως όλα αυτά να είναι μία ακόμη δοκιμασία σου; Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα με τα μάτια μου να βλέπουν το θολό τοπίο. Αν πήγες στο σπίτι, ίσως σε προλάβω. Έπεσα κάτω, τα γόνατα μου έτσουζαν και η μούρη μου κόλλησε σχεδόν στο δρόμο. Πήγα να βάλω τα κλάματα κι ένα βρεγμένο σκυλί μου έγλειψε τη μούρη με λυγμούς. Σηκώθηκα, το κοίταξα στα μάτια. Δεν ξέρω γιατί αλλά του έκανα νόημα να συνεχίσει να τρέχει μαζί μου. Ήταν μεγάλο, με μαύρο τρίχωμα, από αυτά που κανείς δε θα πρόσεχε ή θα έπαιρνε μαζί του.

Φτάσαμε στο διαμέρισμα. Ανέβηκε τα σκαλιά της πολυκατοικίας μαζί μου λες και γνώριζε το δρόμο από πριν. Άνοιξα την πόρτα, το πάτωμα βρεγμένο από τα αποτυπώματά σου. Εσύ πουθενά. Αυθόρμητα κάλεσα το βρεγμένο σκυλί με το χαϊδευτικό που έδωσα και αυτό αποκρίθηκε. Μπήκαμε μαζί στο άδειο σπίτι.

Σήμερα βρέχει, ακριβώς όπως εκείνη την ημέρα που έβρεχε αγάπη. Εκείνη τη μέρα πίστεψα για πρώτη φορά ότι μ' αγαπούσες. Κοιτάζω τη βροχή από το ζεστό καναπέ μου και δίπλα μου κοιμάται κουλουριασμένος ο Μικρός. Παράξενο όνομα για ένα τόσο μεγάλο και κατάμαυρο σκυλί μου λένε όλοι, μα εμένα δε με νοιάζει. Για μένα είναι το πιο χαριτωμένο και αγαπησιάρικο σκυλί στον κόσμο.