" Ξύπνησα σήμερα πρωί φορώντας το μυαλό σου. Είδα σκοτάδια πέτρινα, θεούς αέρινους, ποτάμια δακρύων και εμένα αγκαλιά μ ένα αστείο που λέγαμε μαζί.
Φόρεσα το μαύρο φόρεμα, εκείνο που μου αγόρασες εσύ. Δεν μου πήγαινε πολύ μα ήταν μαύρο σαν τα σκοτάδια της ψυχής μας που έπαιρναν φωτιά όταν αντάμωναν.
Ο δράκος της ανάσας σου μου το έβγαλε και στάθηκα ολόγυμνη μπροστά στον Κόσμο. Με χλεύαζαν, με έδειχναν. Δεν ήξερα τι έβλεπαν. Τους φώναξα πως είμαι δυνατή, πως σηκώθηκα πρωί και με φόρεσα μετά από χρόνια. Να δείξουν κατανόηση και όχι λύπηση.
Να δείξουν συναίσθημα και όχι αίσθημα.
Αντέδρασα εκσπερματώνοντας πάνω τους καυτό μυαλό. Με πάθος και θυμό. Δεν ζούσαν έντονα. Δεν ήξεραν. Και δεν τους έμαθα. Κρύφτηκα στο φως τους για να φαίνομαι.
Στο φως των ματιών τους αντικατοπτριζόμουν.
Και μου άρεσα. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου