Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Είναι της μοίρας να φεύγω | Ελπίδα Δημοπούλου

   Είναι της μοίρας μου να φεύγω. Μα κάθε φορά γυρνάω, άλλωστε η καρδιά μένει πάντα πίσω και το σώμα την αναζητά και γυρνά να την ανταμώσει. Δεν μιλάμε για ταξίδια του μυαλού. Αναφέρομαι σε εκείνα τα ταξίδια που είναι επιλογή, ευλογία μα και κατάρα. Κατάρα να φεύγω μακριά από όσους αγαπώ. Οικογένεια, φίλους, κατοικίδιο. Μα και ευλογία. Γιατί ξεφεύγω απο τα προβλήματα, από τον πόνο και από σένα.

   Φεύγω για να ξεχάσω, μα δεν λησμονώ. Και εσείς να μην με λησμονείται! Είναι της μοίρας μου να ταξιδεύω.  Ένα χαλιναγωγημένο διαβατάρικο πουλί! Άλλωστε γι' αυτό γεννήθηκα. Είμαι παγιδευμένη στην ελευθερία. Στην θάλασσα. Γύρω μου σίδερα παλεύουν με τα κύματα και εγώ μέσα σε αυτά να παλεύω με τις δικές μου τρικυμίες. Η καρδιά μένει πίσω, μα αφήνει σημάδια στο εδώ. Αφήνει το μυαλό. Και το μυαλό βάζει σκέψεις. Θυμίζει το πριν και το μαζί. Νοσταλγεί το σπίτι, τα σπιτικά φαγητά και την μητρική αγκαλιά. Άτιμο πράγμα η θάλασσα! Τα παρασέρνει όλα με κύματα, μα αφήνει πίσω εικόνες. Και δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια.
   Το ξέρω είναι της μοίρας μου να φεύγω. Μα πάντα γυρνώ. Γιατί το σπίτι μου είναι όπου βρίσκεται η καρδία μου. Και εγώ πάντα την αφήνω πίσω. Είναι το μέσο  για να μην λησμονώ και λησμονούμαι!

   Και η μέρα της επιστροφής φτάνει! Και τώρα; Τώρα πως αποχαιρετώ αυτούς που κράτησαν συντροφιά όλους αυτούς τους μήνες; Καρδία δεν έχω να αφήσω. Μα θα κρατήσω αναμνήσεις, γέλια  και αγωνίες. Τις συζητήσεις, τα πειράγματα, τις παρεξηγήσει, τις διαφωνίες. Και θα τους τα πω όλα αυτά στο σπίτι. Για να μην σας ξεχάσω όταν γυρίσω, θα διηγηθώ τις ιστορίες μας. Και πάντα θα σας ευχαριστώ για όσα μοιραστήκαμε. Για την παρέα και για το κενό που μου γεμίσατε.
   Φτάνω σπίτι. Επιτέλους. Μυρωδιά σπιτιού, μυρωδιά μαμάς και πατερούλη! Γέλια, χαρές, καφέδες, εκδρομές, ξενύχτια, ατέλειωτες συζητήσεις-κουτσομπολιά και μεθυσμένα ξημερώματα. Και ο καιρός περνάει. Και η ώρα ζυγώνει.. Πάλι θα πω αντίο. Αντίο και θα τα ξαναπούμε. Δεν θα σας ξεχάσω, η θύμηση σας θα κρατάει συντροφιά στις μοναχικές μου νύχτες . Και εσείς σας παρακαλώ, μην με ξεχνάτε. Βλέπετε δεν είναι πάντα επιλογή μου. Είναι απλά, της μοίρας μου να φεύγω!

 Καλά μπάρκα και καλές θάλασσες.. Καλή αντάμωση!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου