Ήτανε Μάης όταν έφυγες | Πράξια Αρέστη

Ήτανε Μάης... οι πρώτες και τελευταίες μέρες της άνοιξης. Tο καλοκαίρι βιαζόταν να πάρει τη θέση του στον κόσμο. Ήλθες για λίγο και έφυγες για πάντα. Το φως έμπαινε πλούσιο στο δωμάτιο μα το μόνο που έβλεπα ήταν το σκοτάδι στα μάτια σου. Η ζωή μου σταμάτησε εκεί, μέσα στις μυρωδιές του γιασεμιού, στο πράσινο της γης, στο κελάηδημα των πρώτων χελιδονιών.

Την πιο όμορφη εποχή του χρόνου διάλεξες να με αφήσεις. Λες και ήθελες να δώσεις στο τέλος μας μια όμορφη ανάμνηση. Ποιο τέλος όμως ντύνεται με ωραίες εικόνες και μνήμες; Ήταν μια άνοιξη πιο παγερή κι από τον πιο κρύο χειμώνα, πιο άσχημη κι από την πιο καμένη γη. Ήταν η τελευταία άνοιξη που ζούσα.

Τώρα ο Μάης έρχεται και με τρομάζει. Γιατί έρχεται και φέρνει μαζί του εκείνη τη μέρα που σε είδα να φεύγεις χωρίς να κοιτάξεις πίσω για μια τελευταία φορά να με δεις. Εκλιπαρούσα να μείνεις. Να μείνεις κι ας μην ζούσα καμία άνοιξη ποτέ ξανά. Τι νόημα έχουν έτσι κι αλλιώς τα χρώματα και οι λέξεις όταν γράφονται και δεν τις βλέπεις;

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έφυγες εκείνη την ημέρα χωρίς να ξαναγυρίσεις. Ίσως να είναι γι' αυτό που ακόμη σε περιμένω. Αυτό το τέλος δεν το έζησα ποτέ. Δεν άκουσα ούτε λέξη απ' όσα έλεγες. Ήταν θυμάμαι μόνο πρωί, εκείνο το πρωί του Μάη που η ζωή μου σταμάτησε για πάντα...