Σταυροδρόμι | Μαρία Φραντζεσκάκη

Η ζωή μοιάζει με καρδιογράφημα. Γραμμές που κατεβαίνουν και γραμμές που ανεβαίνουν. Κορυφές και χαράδρες ουσία και συνηθισμένοι περαστικοί. Άνθρωποι τριγύρω , οι περισσότεροι σχεδόν πεθαμένοι με την σάρκα να σαπίζει εκ των έσω ενώ απ'έξω λάμπει. Άνθρωποι που δεν αντέχουν να ζουν σκλάβοι μέσα στο ίδιο τους το δέρμα, ανασφάλειες και για μοναδική γκόμενα ένα τσιγάρο αλλιώτικο. Σπασμένα βάζα , κλάμματα, καβγάδες και φωνές . Δράματα που προβλέψαμε εξαρχής. Για πόσο ακόμα θα επιβεβαιωνόμαστε σωστοί; Για πόσο ακόμα οι άνθρωποι θα είναι απογοητευτικοί; Για πάντα.. Αλλά πλέον για  φυλαχτό να μάθεις να έχεις την στιγμή. Και να προχωράς. Να φεύγεις. Η φυγή είναι η λύση των δυνατών. 

Ποτέ δεν άντεξα τα δράματα  και τα μίση Φραντς. Το μίσος, δηλητηριάζει πρώτα τον συναισθανόμενο. Και έπειτα ζητάει εκδίκηση για να θρέψει λίγο τον εγωισμό. Έπεσες και εσύ στην παγίδα  Φραντς , σ'αυτή την μοίρα σου που σε θέλει πάντα νικητή και μόνο. Βολεμένο στην μιζέρια και την νίκη μα μόνο. Θρίαμβος δεν νομίζεις; Πόσα έχεις να μάθεις ακόμα Φραντς και ανάθεμα και αν γνώριζες ποια φίδια κοσμούν τους ώμους σου.

Προχωράω. Ο Γιόχαν, μου διαβάζει τα πρωινά που με ξυπνάει έχοντάς με αγκαλιά και από ένα ερωτικό τετράστιχο. Τα μαλλιά μου το πρωί, σαν κάποιος σίφουνας να περνάει από πάνω μου κάθε βράδυ. Χαϊδεύει τον λαιμό μου τρυφερά και η ηλιαχτίδα μας τρυπάει τα μάτια . Φιλάω το γυμνασμένο στέρνο του, και τα πλευρά του. Μου γλείφει όλο το πρόσωπο και έπειτα με γδύνει για να γευτεί όλο το χάος μου. Τους δύο αντικρουόμενους κόσμους μου που αποδέχεται όπως είναι. Πιάνει πάντα την κιθάρα και τραγουδάει ενώ φτιάχνω καφέ. Πολλές φορές χύνουμε τον καφέ. Πολλές φορές  αφήνει την κιθάρα στριμώχνει εμένα στο τραπέζι της κουζίνας και γράφει τις μελωδίες πάνω μου . Kάποιες φορές θέλει να με σκοτώσει - όπως και εσύ κάποτε- και για να σου πω την αλήθεια Φραντς, πολύ θα ήθελα να το κάνει. Θα ήθελα να με ρίξει από το μπαλκόνι αφού θα είχαμε κάνει πρώτα έρωτα χυδαία. Θα ήθελα να με ρίξει στα δόντια του ανθρωποφάγου οδοστρώματος και να πάω να κάτσω σε μία στρογγυλή τράπεζα  συζήτησης με τις Αγίες μου.

Τον αγαπώ τον Γιόχαν. Όλους όσους έρχονται τους αγαπώ , τον καθένα για το διαφορετικό δράμα του και την μοναδικά δυσλειτουργική ψυχολογία του. Για το παρελθόν και το παρόν τους. Για το μέλλον δεν υπόσχομαι. Ο Γιόχαν έχει το σύνδρομο της λύπης στο πλήθος. Πόσο ν'αντέξεις να είσαι στο κοστούμι της τελειότητας; Πόσο να αντέξεις να χαμογελάς και να φλερτάρεις ;Πόσο ν'αντέχεις συνέχεια να κρύβεις την θλίψη σου; Με αριστοτελική λογική και μαθηματική ακρίβεια η υπερβολή χαράς  ή έστω placebo χαράς σε κάνει δυστυχισμένο. 

Με πλατωνικά ιδεαλιστικούς συναισθηματισμούς ο έρωτας και η αγάπη είναι η μόνη πανάκεια.