Όχι πια | Δημήτρης Νατσιόπουλος

Δεν μου φτάνουν τα υλικά αγαθά

ποτέ δεν μου έφταναν,...

θα φύγω

Εκεί στον κόσμο μιας άτοπης Ιδέας

Να,εκεί!

Εκεί που το ηλιοβασίλεμα

γελάει....

και της μοίρας τα καμώματα αφουγκράζεται,

Ακόμη και ο περήφανος αέρας που δεν εξαγοράζεται...

Θέλω να ξεφύγω....να γλιτώσω...

Αβάσταχτο το σήμερα...αβέβαιο το αύριο.

Ίσως κάπου μακρυά....να,εκεί!

Εκεί που η φωνή έχει λαλιά,

και το λουλούδι της ζωής τεντώνεται....

κάτω από τις παρυφές μιας λάθρης πραγματικότητας....Τέρμα πια!

Ετούτος ο κόσμος είναι τόσο εύθραυστος

και μόνος.....

Πάντα επιδιώκει να στεριώσει τα άπιαστα,

να εγκλωβίσει το φάρμακο που λυτρώνει τη ζωή.....

την Ποίηση!

Θα φύγω....εκεί που το όνειρο,

γεφυρώνει έναν παράλογο λογισμό....θα φύγω!!!

Όχι σύντομα.....