Το νοτισμένο απ'την αρμύρα στήθος σου φιλώ,
τα χέρια πάνω στους μηρούς σου αλαίμαργα κρατώντας
τις στάλες όλες του αφρού ανάερα πετώντας
πάνω στο σκήπτρο της καρδιάς που εσένα σε κρατώ.
Αναδυόμενη...Μιλάς σιγά και ολοένα τραγουδάς
-α ,ποιο τραγούδι συλλογιέμαι πως θα μείνει
ανέγγιχτο απ' του πόθου μας το πορφυρό καμίνι
ή θα χαθεί στις στάχτες της φωτιάς ;
Γύρω από την διάσταση τη φωτεινή του ονείρου,
εκεί που η άγια φούστα σου σ' ανέμους θα σκιρτά
κοίταξε αν θέλεις να ιδείς τι πάει να πει εμορφιά
πάνω στ' ακροπατήματα του θείου σου ποδογύρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου