Ο Χρήστος Διαμαντής είναι ένας νέος ταλαντούχος μουσικός.Θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω πολύπλευρο καθώς συνθέτει,γράφει στίχους,ποιήματα και διδάσκει μουσική.Από μικρός ανακατεύεται με χορδές και πεντάγραμμα,φτάνοντας,σήμερα, στο σημείο ν΄αφήνει το αποτύπωμά του σ΄αυτά και μ΄ένα μαγικό τρόπο να βάζει εμάς που ακούμε τη μουσική του σ΄έναν άλλο κόσμο όπου δια της ακοής βλέπεις,μυρίζεις,γεύεσαι,αγγίζεις.
Πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Αρχικά να ευχαριστήσω τόσο εσένα όσο και το Pause για τη συνέντευξη αυτή και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια.Ξεκίνησα μικρός την μουσική (δευτέρα δημοτικού). Η δημιουργία ήταν κάτι που προέκυψε αβίαστα στα 15-16, και συνεχίζεται με την ίδια λογική και τον ίδιο αυθορμητισμό μέχρι σήμερα.
Τι μουσικές επιρροές έχεις;
Μπορώ να πω ότι μικρός επηρεάστηκα αρκετά από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Rene Aubry , ακούγοντας και παίζοντας μανιωδώς την μουσική τους. Σήμερα, κάθε τι είναι επιρροή για εμένα, όπως ένα ποίημα του Ezra Pound, μια ευγενική χειρονομία, ο θόρυβος της πόλης ή ένα ηχοτοπίο, ο τραυματισμός μιας χορεύτριας.
Γράφεις στίχους κι έχεις εκδώσει μια ποιητική συλλογή.Η γραφή είναι κι αυτή ένας τρόπος έκφρασης για σένα;
Είμαι πολύ χαρούμενος που το πρώτο μου βήμα ήταν ποιητικό και όχι μουσικό, γιατί πιστεύω ότι αυτό δείχνει την συνολική προσέγγισή μου στην τέχνη. Η ποίηση σε απελευθερώνει εκφραστικά , μέσα από φόρμες διαφορετικές, ενώ σε συνδυασμό με τη μουσική προκύπτει και το τραγούδι.
Έγραψες τη μουσική του θεατρικού έργου του Θ.Τριαρίδη, «Οιδίνους».Πόσο διαφέρει η σύνθεση για ένα θεατρικό κείμενο από ένα τραγούδι;Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μουσικής σε μία θεατρική παράσταση;
Είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία, στην οποία κάθε μουσικός πρέπει να προσαρμοστεί γρήγορα και ίσως βίαια. Στην θεατρική παράσταση έχουμε στο κέντρο τον ηθοποιό ως σολίστ/κανίβαλο και γύρω γύρω την μουσική(και σκηνικά,κείμενο κλπ) ως ορχήστρα/τροφή, με μοναδικό στόχο την λειτουργικότητα του όλου πρότζεκτ.Βέβαια, να πω ότι ήμουν πολύ τυχερός γιατί στην πρώτη μου δουλειά στο θέατρο είχα την ευλογία να συνεργαστώ με δύο καταπληκτικούς ηθοποιούς, τους Λάζαρο Γεωργακόπουλο και Άννα Μάσχα, οι οποίοι με βοήθησαν τόσο πολύ και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την ευκαιρία αυτή.
Ο «Οιδίνους» είναι ένα έργο με αναφορές στην απώλεια,στην οικογένεια,στους ρόλους που μας αναθέτει η κοινωνία,στην αγάπη,στον εαυτό,στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλλα.Εσύ πώς βιώνεις τα παραπάνω;
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να αντιμετωπίζω θετικά όλες αυτές τις καταστάσεις ενώ η αγάπη των δικών μου ανθρώπων με βοηθάει να βρίσκω την ισορροπία. Ταυτόχρονα έχω μεγάλη ευκολία και προσαρμοστικότητα σε νέους ρόλους/ ταυτότητες όπως: ο γιος/ αδερφός Χρήστος, ο μικρός Χρηστάκης, καταδρομέας Διαμαντής Χρήστος (από τη θητεία μου στις Ειδικές Δυνάμεις), Σορίν (από την καλτ ποδοσφαιρική ομάδα που παίζω Αργεντινή Καρδίτσας). Η αγαπημένη μου, όμως, ταυτότητα και ο χαρακτήρας μου φαίνονται στον παρακάτω διάλογο:
- Ο Χρήστος
- Ποιος Χρήστος;
- Ο Χρήστος της Αφροδίτης (της κοπέλας μου).
«Οιδί-νους» σημαίνει πρησμένος νους.Σήμερα τι προκαλεί οιδήματα στον νου;
Φοβάμαι η στασιμότητα και η έλλειψη ευκαιριών. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης έχω χάσει πολλούς δικούς μου ανθρώπους στο εξωτερικό χάνοντας έτσι και την ευκαιρία ενός καλού διαλόγου ή μιας σωστής ομαδικής δουλειάς.
Έχεις συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον Θ.Τριαρίδη;Τι αποκόμισες απ΄αυτή τη συνεργασία;
Ο Θ.Τριαρίδης είναι για εμένα δάσκαλος, φίλος και συνοδοιπόρος (μέσω της αβανγκάρντ κολεκτίβας των εκδόσεων Δήγμα). Με άλλα λόγια, θα μπορούσα να ορίσω ως καλλιτεχνικούς μου γονείς τον Θανάση Τριαρίδη ως πατέρα και φυσικά την Έλενα Παπανδρέου (καθηγήτριά μου στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ΠΑΜΑΚ) ως μητέρα (που ως μητέρα έχει πάντα δίκιο).
Η εποχή μας έχει οδηγήσει πολύ κόσμο στην καλλιτεχνική έκφραση.Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι συμβαίνει; Τελικά είναι σημαντική;
Αυτό το «βία στη βία» είναι ό,τι χειρότερο , οπότε κάθε διαφορετική κατεύθυνση είναι θεμιτή. Ίσως πιο σημαντική και από την καλλιτεχνική, να είναι γενικότερα η έκφραση.
Συμμετείχες στο schoolwave με τα τραγούδια που έγραψες για το μαθητικό συγκρότημα «Χαρά and the stucktunes».Πώς είναι να δουλεύεις με εφήβους;
Με τα παιδιά αυτά δουλέψαμε τρία χρόνια στο ωδείο και τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα. Το Schoolwave ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα και επιβράβευση των κόπων μας, ενώ ήταν και για εμένα η απόδειξη ότι δεν είναι όλα στημένα στην Ελλάδα. Χαίρομαι πολύ γιατί είναι ένα μαθητικό/επαγγελματικό φεστιβάλ που δέχεται τη διαφορετικότητα και την ορμή των νέων ανθρώπων. Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω και τον Χρήστο Ιωαννίδη, όχι για τη συμμετοχή μας, αλλά για τον πολιτισμό και την ευγένεια που διδάσκει μέσω του Schoolwave.
Φέτος ήταν η πρώτη φορά που δίδαξες μουσική σε Δημόσιο Σχολείο και μάλιστα στο Διδυμότειχο.Μίλησέ μου γι’ αυτή την εμπειρία.
Θα σου απαντήσω επιγραμματικά:
αρνητικά: μακριά, πολύ κρύο, έλλειψη μουσικής παιδείας των μαθητών, καθώς τα σχολεία αυτά δεν έχουν μουσικό τα τελευταία 10 χρόνια
θετικά: η αγάπη των παιδιών, ευγενικοί άνθρωποι, υπέροχοι συνάδελφοι, μισθός (οι χιλιάδες άνεργοι και όσοι έχουν δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα με καταλαβαίνουν).
Από μικρή ηλικία ασχολείσαι με τη μουσική.Υπήρξες μαθητής και τώρα τη διδάσκεις.Υπάρχει μουσική παιδεία;
Η μουσική παιδεία στην Ελλάδα είναι μιας πρώτης ποιότητας κοπριά σκορπισμένη στο δρόμο κι εσύ καλείσαι ατομικά να την μαζέψεις!Από σχολεία, πανεπιστήμια, ωδεία και μεταπτυχιακά, ελπίζοντας κάποια στιγμή να ανθίσεις σ΄ ένα ενδιαφέρον λουλούδι.
Ο Νίτσε είπε: «Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος.»Τί είναι,λοιπόν,για σένα η μουσική;
Μουσική είναι η απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι και λιγάκι όμορφος μπροστά στην τόση του ασχήμια.
Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σου ταξίδια;
Ο «Οιδίνους» συνεχίζεται και του χρόνου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν συζητήσεις για την μουσική σε άλλες δύο θεατρικές παραστάσεις την επόμενη χρονιά. Επίσης, τον επόμενο καιρό τελειώνουμε τις ηχογραφήσεις με την «Αντάρτική Τάχα Μπάντα», ενώ το Σεπτέμβριο κυκλοφορεί και από τις εκδόσεις Δήγμα η δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Κ.Ρ.Ο.Κ. 4».
____________________________________________
Από τη θεατρική παράσταση «Οιδίνους»-«Ηαγκαλιά των εραστών»:
Η πρώτη ηχογραφημένη δουλειά των «Αντάρτικη τάχα μπάντα»
Από την προσωπική δουλειά του Χρήστου Διαμαντή «colors ή καμπυλόγραμμη κίνηση»:
Η πρώτη ποιητική συλλογή του Χρήστου Διαμαντή: «Ονειρεμένος πόλεμος»
Ακούστε περισσότερες μουσικές στο youtube κανάλι του:
Πότε ξεκίνησες να γράφεις;
Αρχικά να ευχαριστήσω τόσο εσένα όσο και το Pause για τη συνέντευξη αυτή και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια.Ξεκίνησα μικρός την μουσική (δευτέρα δημοτικού). Η δημιουργία ήταν κάτι που προέκυψε αβίαστα στα 15-16, και συνεχίζεται με την ίδια λογική και τον ίδιο αυθορμητισμό μέχρι σήμερα.
Τι μουσικές επιρροές έχεις;
Μπορώ να πω ότι μικρός επηρεάστηκα αρκετά από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Rene Aubry , ακούγοντας και παίζοντας μανιωδώς την μουσική τους. Σήμερα, κάθε τι είναι επιρροή για εμένα, όπως ένα ποίημα του Ezra Pound, μια ευγενική χειρονομία, ο θόρυβος της πόλης ή ένα ηχοτοπίο, ο τραυματισμός μιας χορεύτριας.
Γράφεις στίχους κι έχεις εκδώσει μια ποιητική συλλογή.Η γραφή είναι κι αυτή ένας τρόπος έκφρασης για σένα;
Είμαι πολύ χαρούμενος που το πρώτο μου βήμα ήταν ποιητικό και όχι μουσικό, γιατί πιστεύω ότι αυτό δείχνει την συνολική προσέγγισή μου στην τέχνη. Η ποίηση σε απελευθερώνει εκφραστικά , μέσα από φόρμες διαφορετικές, ενώ σε συνδυασμό με τη μουσική προκύπτει και το τραγούδι.
Έγραψες τη μουσική του θεατρικού έργου του Θ.Τριαρίδη, «Οιδίνους».Πόσο διαφέρει η σύνθεση για ένα θεατρικό κείμενο από ένα τραγούδι;Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μουσικής σε μία θεατρική παράσταση;
Είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία, στην οποία κάθε μουσικός πρέπει να προσαρμοστεί γρήγορα και ίσως βίαια. Στην θεατρική παράσταση έχουμε στο κέντρο τον ηθοποιό ως σολίστ/κανίβαλο και γύρω γύρω την μουσική(και σκηνικά,κείμενο κλπ) ως ορχήστρα/τροφή, με μοναδικό στόχο την λειτουργικότητα του όλου πρότζεκτ.Βέβαια, να πω ότι ήμουν πολύ τυχερός γιατί στην πρώτη μου δουλειά στο θέατρο είχα την ευλογία να συνεργαστώ με δύο καταπληκτικούς ηθοποιούς, τους Λάζαρο Γεωργακόπουλο και Άννα Μάσχα, οι οποίοι με βοήθησαν τόσο πολύ και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την ευκαιρία αυτή.
Ο «Οιδίνους» είναι ένα έργο με αναφορές στην απώλεια,στην οικογένεια,στους ρόλους που μας αναθέτει η κοινωνία,στην αγάπη,στον εαυτό,στη σχέση ανάμεσα στα δύο φύλλα.Εσύ πώς βιώνεις τα παραπάνω;
Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να αντιμετωπίζω θετικά όλες αυτές τις καταστάσεις ενώ η αγάπη των δικών μου ανθρώπων με βοηθάει να βρίσκω την ισορροπία. Ταυτόχρονα έχω μεγάλη ευκολία και προσαρμοστικότητα σε νέους ρόλους/ ταυτότητες όπως: ο γιος/ αδερφός Χρήστος, ο μικρός Χρηστάκης, καταδρομέας Διαμαντής Χρήστος (από τη θητεία μου στις Ειδικές Δυνάμεις), Σορίν (από την καλτ ποδοσφαιρική ομάδα που παίζω Αργεντινή Καρδίτσας). Η αγαπημένη μου, όμως, ταυτότητα και ο χαρακτήρας μου φαίνονται στον παρακάτω διάλογο:
- Ο Χρήστος
- Ποιος Χρήστος;
- Ο Χρήστος της Αφροδίτης (της κοπέλας μου).
«Οιδί-νους» σημαίνει πρησμένος νους.Σήμερα τι προκαλεί οιδήματα στον νου;
Φοβάμαι η στασιμότητα και η έλλειψη ευκαιριών. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης έχω χάσει πολλούς δικούς μου ανθρώπους στο εξωτερικό χάνοντας έτσι και την ευκαιρία ενός καλού διαλόγου ή μιας σωστής ομαδικής δουλειάς.
Έχεις συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον Θ.Τριαρίδη;Τι αποκόμισες απ΄αυτή τη συνεργασία;
Ο Θ.Τριαρίδης είναι για εμένα δάσκαλος, φίλος και συνοδοιπόρος (μέσω της αβανγκάρντ κολεκτίβας των εκδόσεων Δήγμα). Με άλλα λόγια, θα μπορούσα να ορίσω ως καλλιτεχνικούς μου γονείς τον Θανάση Τριαρίδη ως πατέρα και φυσικά την Έλενα Παπανδρέου (καθηγήτριά μου στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ΠΑΜΑΚ) ως μητέρα (που ως μητέρα έχει πάντα δίκιο).
Η εποχή μας έχει οδηγήσει πολύ κόσμο στην καλλιτεχνική έκφραση.Για ποιο λόγο πιστεύεις ότι συμβαίνει; Τελικά είναι σημαντική;
Αυτό το «βία στη βία» είναι ό,τι χειρότερο , οπότε κάθε διαφορετική κατεύθυνση είναι θεμιτή. Ίσως πιο σημαντική και από την καλλιτεχνική, να είναι γενικότερα η έκφραση.
Συμμετείχες στο schoolwave με τα τραγούδια που έγραψες για το μαθητικό συγκρότημα «Χαρά and the stucktunes».Πώς είναι να δουλεύεις με εφήβους;
Με τα παιδιά αυτά δουλέψαμε τρία χρόνια στο ωδείο και τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα. Το Schoolwave ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα και επιβράβευση των κόπων μας, ενώ ήταν και για εμένα η απόδειξη ότι δεν είναι όλα στημένα στην Ελλάδα. Χαίρομαι πολύ γιατί είναι ένα μαθητικό/επαγγελματικό φεστιβάλ που δέχεται τη διαφορετικότητα και την ορμή των νέων ανθρώπων. Εδώ πρέπει να ευχαριστήσω και τον Χρήστο Ιωαννίδη, όχι για τη συμμετοχή μας, αλλά για τον πολιτισμό και την ευγένεια που διδάσκει μέσω του Schoolwave.
Φέτος ήταν η πρώτη φορά που δίδαξες μουσική σε Δημόσιο Σχολείο και μάλιστα στο Διδυμότειχο.Μίλησέ μου γι’ αυτή την εμπειρία.
Θα σου απαντήσω επιγραμματικά:
αρνητικά: μακριά, πολύ κρύο, έλλειψη μουσικής παιδείας των μαθητών, καθώς τα σχολεία αυτά δεν έχουν μουσικό τα τελευταία 10 χρόνια
θετικά: η αγάπη των παιδιών, ευγενικοί άνθρωποι, υπέροχοι συνάδελφοι, μισθός (οι χιλιάδες άνεργοι και όσοι έχουν δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα με καταλαβαίνουν).
Από μικρή ηλικία ασχολείσαι με τη μουσική.Υπήρξες μαθητής και τώρα τη διδάσκεις.Υπάρχει μουσική παιδεία;
Η μουσική παιδεία στην Ελλάδα είναι μιας πρώτης ποιότητας κοπριά σκορπισμένη στο δρόμο κι εσύ καλείσαι ατομικά να την μαζέψεις!Από σχολεία, πανεπιστήμια, ωδεία και μεταπτυχιακά, ελπίζοντας κάποια στιγμή να ανθίσεις σ΄ ένα ενδιαφέρον λουλούδι.
Ο Νίτσε είπε: «Χωρίς τη μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος.»Τί είναι,λοιπόν,για σένα η μουσική;
Μουσική είναι η απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι και λιγάκι όμορφος μπροστά στην τόση του ασχήμια.
Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σου ταξίδια;
Ο «Οιδίνους» συνεχίζεται και του χρόνου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν συζητήσεις για την μουσική σε άλλες δύο θεατρικές παραστάσεις την επόμενη χρονιά. Επίσης, τον επόμενο καιρό τελειώνουμε τις ηχογραφήσεις με την «Αντάρτική Τάχα Μπάντα», ενώ το Σεπτέμβριο κυκλοφορεί και από τις εκδόσεις Δήγμα η δεύτερη ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Κ.Ρ.Ο.Κ. 4».
____________________________________________
Από τη θεατρική παράσταση «Οιδίνους»-«Ηαγκαλιά των εραστών»:
Η πρώτη ηχογραφημένη δουλειά των «Αντάρτικη τάχα μπάντα»
Από την προσωπική δουλειά του Χρήστου Διαμαντή «colors ή καμπυλόγραμμη κίνηση»:
Η πρώτη ποιητική συλλογή του Χρήστου Διαμαντή: «Ονειρεμένος πόλεμος»
Ακούστε περισσότερες μουσικές στο youtube κανάλι του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου