Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

Εωσφόρος | Τζένιφερ Ντέρλεθ

Εγκλωβισμένη για νύχτες σε αιώνιες δηλητηριασμένες ατμόσφαιρες
που δεν έφτιαξα εγώ.
Βαριέμαι ακόμα και να τους φωνάξω "Βαριέμαι¨.
Περικυκλωμένη από το άγευστο σκοτάδι τους
και χωμένη σε ένα κυβικό κελί.
Να σπαρταράω και να καταριέμαι κάθε λεπτό που περνά.
Τοποθετημένη στο κέντρο του ενδιαφέροντος τους,εξουθενωμένη, σχεδόν νεκρή
να σέρνομαι να φτάσω στην έξοδο ,έχοντας ξεμείνει από ανάσες και τσιγάρα.
-Είμαι μεθυσμένη.
-Δεν είσαι μεθυσμένη.
-Είμαι ζαλισμένη.
-Δεν είμαι ζαλισμένη.
-Είναι άλλη μια νύχτα.
-Δεν είναι άλλη μια νύχτα.
Άρχισα να φοβάμαι πρώτη φορά τόσο έντονα.
Μου το ψιθυρίζει η καρδιά μου,το φωνάζει το υγρό μου μέτωπο.
Στο δωμάτιο έπαψα να είμαι μόνη.
Ουράνιοι πατέρες,φωνές,μορφές και άλλες τέτοιες λογοτεχνικές αηδίες με πλησιάζουν.
Θέλουνε να με καταπιούν ,να μου ξεσκίσουν με τα λόγια τους τα μαχαίρια
την πέτσα και να με ξεφορτωθούν.
Πονάει η καρδιά μου,πονάνε τα νεφρά μου,
ποναν' τα κύτταρα μου, πονάνε τα παιδιά μου.
Πονάμε.Πονάμε.Πονάμε.Πονάνε.Πονάμε.Πονάμε.
Πονάμε.Πονάνε.
Πονάτε;
Μία σκοτεινιάζει,μία έχει ήλιο,μία συννεφιάζει
ψάχνω να βρω τι στα σκατά το νου μου διαταράζει.
Ψάχνω να βρω τον ήλιο.Ψάχνω να βρω το φίλο.
Ψάχνω να βρω τον χρόνο.Ψάχνω να βρω το γρύλο.
Ξημέρωσε, ήρθε και με βρήκε ο Εωσφόρος.
Μπήκε μια δυνατή γουλιά αέρα στα πνευμόνια μου.
Ξαναείδα την ελπίδα.Άλλη μια νύχτα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου