Θολές Φωνές | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Λάμψεις και θόρυβοι στα σκοτάδια μου,
ακολουθώ τα βήματα που έχασα χωρίς να υπάρχω.

που είναι εκείνο το βλέμμα που είχαμε ;

εκείνο το αγνό,
εκείνο που κούρνιαζε μόνο στην ομορφιά του κόσμου,
στην πρώτη ανάσα πριν την αγάπη,
εκείνο το γεμάτο απο χρώματα και φωτιές,
εκείνο που ξεχάστηκε σε κιτρινισμένες φωτογραφίες,
πάνω σε τζάκια και σε μπουκωμένα συρτάρια,
σε γκρίζα μπαλκόνια και σε ορφανές αλάνες γκρεμισμένων σχολείων,
εκείνο που χάσαμε, τζογάροντας στο αύριο.

Οι σακούλες στον άνεμο έρχονται σαν τσεκούρια,

όταν αντιλαμβάνεσαι το πλήθος νεκρό ,
όταν τα  καράβια των θλιμμένων λιμανιών  σε κοιτάζουν επίμονα,
τις νησίδες με τα ξεραμένα φυτά των κόκκινων φαναριών
να σε ερωτεύονται για δευτερόλεπτα,
περιμένοντας να σταματήσει ο χρόνος ,
για νά βρεις το χάρτη και τ’αγιο μολύβι με την αστραφτερή του κόψη,
τα θολωμένα τζάμια της άσπρης κόλασης που παίρνεις αγκαζέ κάθε πρωί ,
φορτωμένο με τα λαρύγγια του κάθε μικροαστού ,
την περίμετρο κάθε υποκριτικού χαμόγελου,

και το φόντο που βλέπουν τα μάτια σου καθώς φωλιάζεις σε μια χαμένη αγκαλιά.