Έρωτας. | Έβα Γκρην

Γλυκό μεσημέρι Ιούνη. Μια γλυκιά μελωδία ακούγεται από το δίπλα διαμέρισμα και σπάει την αποπνικτική ζέστη του κέντρου. Ένας παγωμένος καφές δροσίζει το μέσα και το έξω μου, καθώς οι ρανίδες από το νερό που κυλούν στο ποτήρι, πέφτουν πάνω στα γυμνά μου πόδια. Ξαπλωμένη σε μια κούνια, ξεχασμένη στο μπαλκόνι από την περασμένη δεκαετία, ξεφυλλίζω ένα βιβλίο που βρήκα σε κάποιο από τα ράφια της γερασμένης βιβλιοθήκης. Η μυρωδιά του μου προκαλεί μια γεύση νοσταλγίας για όλα εκείνα τα περασμένα, για όλα εκείνα τα Καλοκαίρια, για όλες εκείνες τις θάλασσες, για εκείνες τις ώρες, τις θυσιασμένες ανέμελα κάτω από τον ήλιο.

Εσύ κάθεσαι απέναντί μου και ξεφυλλίζεις ένα λεύκωμα με φωτογραφίες, ενώ ρίχνεις κλεφτές ματιές πότε στο στήθος μου που ξεπροβάλει μέσα από το διάφανο από τη φθορά του χρόνου t - shirt, και πότε στα πόδια μου που ακουμπούν νωχελικά το ένα, το άλλο. Με κοιτάζεις και μου χαμογελάς. «Έλα εδώ», με προστάζεις με νόημα. Κλείνω το βιβλίο, βάζοντας ένα εισητήριο που βρήκα ξεχασμένο στο τραπεζάκι, για σελιδοδείκτη και κάθομαι μαζί σου στον καναπέ.

Με παίρνεις αγκαλιά και αρχίζεις να μου διηγείσαι τι είναι τούτες οι φωτογραφίες που βλέπεις. Αρχίζεις να μου εξηγείς ένα-ένα όλα σου τα κατορθώματα. Και τα μάτια μου σε κοιτάζουν γεμάτα έκπληξη και περιέργεια. Ρουφάω τις λέξεις μία προς μία, διψώντας πάντα να ακούσω κάτι περισσότερο. Και τότε συνειδητοποιώ εκείνο που τάχα έχεις υπονοήσει τόσες και τόσες φορές με το βλέμμα. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το θαυμασμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από τούτο το συναίσθημα. Το συναίσθημα του αλληλοθαυμασμού, το συναίσθημα εκείνο που σε κάνει να ψάχνεις πάντα τις λέξεις για να περιγράψεις τον άλλο, το συναίσθημα εκείνο που κάνει τα μάτια σου να χαμογελούν, τα πόδια σου να κόβονται και να τρέμουν, το συναίσθημα εκείνο που δε χωρά σε τούτο το κείμενο, που δε χωρά καν σε λέξεις.