Δε ζητούσε πολλά, μια απλή δουλίτσα, ένα μικρό, ζεστό σπιτάκι στο ενοίκιο και…έναν άνθρωπο, ναι έναν άνθρωπο! Μα άστα όλα τα άλλα, έναν άνθρωπο… Θα ζούσε το όνειρο! Ζούσε το όνειρο! Όλα τα σημάδια ήταν εκεί μπροστά της μα δε τα έβλεπε. Δε ξέρω αν μπορούσε ή δεν ήθελε να τα δει… Βλέπεις, εδώ και καιρό είχε πέσει από το συννεφάκι της. Είχε χτυπήσει τη ψυχή της…
Μα εκείνη δε ζητούσε πολλά… Μια αγκαλιά και ένα γλυκό βλέμμα… Αχ, αυτή η αγκαλιά! Κοιταζόταν στον καθρέφτη και προσπαθούσε να απαντήσει στα γιατί. Έριχνε νερό στο πρόσωπο της για να ξεπλύνει τις πληγές της, μήπως και κλείσουν πιο γρήγορα. Πόσο λάθος έκανε… Τα σημάδια θα έμεναν εκεί, ακόμα και αν οι πληγές έκλειναν… Ουλές στη ψυχή της, παράσημα του έρωτα! Όμως δε μετάνιωσε ποτέ για τίποτα!
Μα δε ζητούσε πολλά… Ένα απαλό χάδι και ένα χαμόγελο. Καθόταν με τις ώρες και κοιτούσε τη θάλασσα… Χανόταν στα κύματα της, ταξίδευε στο γαλάζιο της και όλο τριγυρνούσαν στο μυαλό της τα λόγια μιας ευγενικής ψυχής ΄΄όταν αποδεχτείς αυτό που σε θλίβει και είσαι έτοιμη, θα βρεις αυτό που ζητάς΄΄. Μα πως; Έτοιμη για ποιο πράγμα; Πώς να ξεχάσεις; Δεν ήθελε να ξεχάσει. Αγαπούσε τόσο πολύ τον ευατό της τότε. Αγαπούσε τόσο πολύ τη ζωή τους! Αγαπούσε το χαμόγελο! Αχ, αυτό το χαμόγελο! Ζούσε το όνειρο! Κρατούσε όλο τον κόσμο στα χέρια της! Ζούσε στα σύννεφα μέχρι που φύσηξε δυνατός αέρας… Δε πειράζει…και όλα κλείστηκαν μέσα σε ένα δήθεν ΄΄δε πειράζει΄΄ και ΄΄καλα είμαι΄΄…
Μα δε ζητούσε πολλά…Έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο μόνο για εκείνη που δε θα χρειαζόταν πολλά λόγια και εξηγήσεις γιατί θα ήξερε πως να γαληνεύει τη ψυχή της και να κάνει την καρδιά της να χορεύει... Πόσο ακριβό, πόσο πολύτιμο, πόσο ανεκτίμητο δώρο αυτός ο άνθρωπος, ο άνθρωπος σου! Όταν και αν τον βρεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου