Το κορίτσι στο τρένο | Τάσος Μαλεσιάδας

Ήταν ο συρμός ενός τρένου που δε θυμάμαι τον προορισμό, όμως θυμάμαι εκείνη.

Τα κάτασπρά της μάγουλα με τα ντροπαλά, σμαραγδένια της μάτια, ίδιος βυθός.

Κοιτούσαν τα μάτια της σε όλη τη διαδρομή τον χαμένο καιρό, τον ήλιο που ακόμη έστεκε ψηλά.

Την ίδια πόλη που κοιτούσα κι εγώ.

Με βλέμμα διερεύνησης τόσο πυκνό, που νόμιζες πως χανόσουν σε ένα δάσος μελαγχολίας.

Κι εγώ απέναντί της. Με τα πυκνά της φυλλώματα που' χε για μάτια να κοιτούν πως γράφω.

Ύστερα χάθηκε, σαν ένα καλοκαιρινό σύγνεφο 

και το βαγόνι έγινε πάλι βουερό, 

ο θόρυβος ενοχλητικός

ο κόσμος τόσο πολύς

και η μοναξιά, σαν παραμύθι αλλοτινό

ανθρώπων που παγιδεύτηκαν σε θάλασσες.

Εκείνη, ναι, εκείνη η ουράνια αποπλάνηση,

οι συστάδες των θάμνων καταμεσίς στους δρόμους

εκείνα τα άγνωστα μάτια των ανθρώπων

θαρρούσα πως τρύπωναν μέσα σκαλίζοντάς με

και προσπαθώντας να σου κόψουν τους κλώνους.

Κάθε θύμηση, κάθε στιγμή.

Ναι, είναι ουράνια αποπλάνηση 

η ζωή σε αυτή την πόλη.

Και άτυχος εκείνος που οι ουρανοί

δεν άγγιξαν μία φορά

το κορμί του.

Άτυχος εκείνος

που δεν άγγιξε μία φορά τον ουρανό.

Κι άτυχος, εγώ,

το δακρυρρόεν μου σημείωμα, άτυχο,

που δεν άγγιξε, Εκείνη.