Στον πλανήτη πρώην | Έβα Γκρην

Αυτή η λέξη ξέρετε – πρώην – πάντοτε με προβλημάτιζε. Πάντοτε πίστευα ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι η παρακαταθήκη μας στους επόμενους και πολύ περισσότερο εκείνοι που μας κάνουν σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαστε. Σχέσεις τοξικές, σχέσεις ψυχοφθόρες, σχέσεις γεμάτες ένταση ή νερόβραστες, σχέσεις στις οποίες δαπανήσαμε χρόνο υπομονή και όνειρα. Σχέσεις που όμως έκαναν τον κύκλο τους, μετά από αγώνες που δώσαμε, δάκρυα που χύσαμε και μηνύματα αγάπης που ανταλλάξαμε. Σχέσεις που κούρασαν ή που απλά πέρασαν αδιάφορα από τις δυο μικρές μας οθόνες. Αλλά σχέσεις που αποτελούν ακόμα και σήμερα ένα short of bio για τις επόμενες. Η εικόνα μιας γυναίκας ή ενός άντρα μετά από μία σχέση είναι η απόδειξη πως αυτή η σχέση υπήρξε. Το να κάνουμε λοιπόν πως δεν υπήρξε ή πως δεν μας αφορά είναι πολύ μικροαστικό. Είναι μικροαστικό ακόμα το να ζηλεύουμε τις πρώην ή τους πρώην κάποιου.

Αν μη τι άλλο είναι παρελθόν. Και το παρελθόν μένει εκεί που ανήκει. Όχι μόνο στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλλά σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Το να κάνεις κύκλους δεν ωφελεί. Το να ανακυκλώνεις καταστάσεις και να αμφιβάλεις είναι πέρα από μικροαστικό και ανούσιο.  Και ο Φριδερίκος τα ‘χει πει. «Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα δίχως να σκοτώνει τίποτα». Και είναι μαλακία να καταστρέφεις μόνος σου το σύννεφο στο οποίο βρίσκεσαι. Μαλακία είναι η ζήλεια γενικά. Προφανώς και θα σου μιλήσει όταν σε δει. Προφανώς και θα σου στείλει να δει τι κάνεις. Αν μη τι άλλο αυτός ο άνθρωπος για σένα αποτέλεσε όλη σου τη ζωή – για εκείνα τα σκάρτα πέντε χρόνια. Και ναι, ακόμα και αν μία σχέση διαλύεται δεν αποκλείεται να κρατάς κάποιου είδους τυπικό ενδιαφέρον.

Δυστυχώς οι πρώην μου με μισούν. Κάτι κάνω λάθος και πάντοτε φεύγω με τον λάθος τρόπο. Εξαφανίζομαι. Κλείνω τηλέφωνα. Σκάω τη βόμβα και μετά φεύγω. Πάντοτε στέλνουν. Αλλά ποτέ να δουν τι κάνω. Πάντοτε μόνο για να εξωτερικεύσουν τα καταπατημένα αισθήματα κτητικότητας, τα οποία δεν πρόλαβαν να ξεσπάσουν πάνω μου. Πάντοτε για να μου πουν γύρνα πίσω. Στη συνέχεια, θέλουν να μου κάψουν το σπίτι. Μετά μου ζητάνε συγνώμη και φτου και από την αρχή τα μηνύματα λατρείας. Κάποιες φορές, θα ήθελα να είχα έναν πρώην που να μπορώ να διερωτάμαι τι κάνει. Θα ήθελα να ξέρω πως με αγάπησαν και όχι πως απλά με ερωτεύτηκαν. Θα ήθελα πολύ περισσότερο να ξέρω ότι δε με μισούν, ή ότι με έχουν ξεπεράσει. Να μαθαίνω για τις ζωές τους, να μαθαίνω ότι προχωρούν και δε μένουν στάσιμοι. Και ίσως αυτό είναι που ζηλεύω. Το ότι κανείς από τους πρώην μου δε μπόρεσε να το αντέξει αυτό.