455 χιλιόμετρα | Κάλλια Βαβουλιώτη

Βλέπω στα μάτια σου τον τρόμο να χορεύει
μη με ρωτάς αν νοιώθω δυνατός
μες το μυαλό μου η τρελά αρχίζει ν’ αγριεύει
στείλε μου μήνυμα αν είμαι ζωντανός

-Γιάννης Αγγελάκας 

Ταξίδεύω, θα πει αποφασίζω πια για μένα.

Πάει καιρός που σκέφτομαι πολύ πριν γράψω. Βλέπεις κάποιες φορές η ζωή γίνεται προτεραιότητα σε σχέση με την γραφή . Ίσως πάλι να δικαιολογούμαι. Φοβάμαι. Φοβάμαι μη σπιλώσω με λέξεις τις καταστάσεις  και στο τέλος επειδή χτίζω κάθε μέρα το όνειρο ξεχάσω να πράξω .

Η απόφαση ;

Να ζω . Κι ας είναι η απόσταση θηλιά στο λαιμό.

Ξημέρωμα, νυχτιάτικη δροσιά. τσιγάρο στο μπαλκόνι.

Ταξιδεύω νοερά. Οι λέξεις αποκαμωμένες. Περισσότερο παράλυτες.

Κι εγώ τι να πω ; αφού εσύ σιωπάς.

ίσως όταν είσαι όντως ερωτευμένος να μην πρέπει να μιλάς.

Η ζωή μας ,ένας ατελείωτος και βασανιστικός περίπατος στους γκρίζους δρόμους.

Πάλι εμπόδια, πάλι σχεδόν καλά. Περιπλάνηση ουτοπική οι σόλες μου λιωμένες.

Και έπειτα πάντα αυτός ο  χρόνος. Ο διχασμένος σε θεραπευτή δολοφόνο.

Και εκεί που θλίβομαι και πονάω , και οι σφυγμοί μου σε ταράζουν πάντα αποφασίζω να ταξιδέψω.

Για την πορεία μωρό  μου.

Για την πορεία.