Είμαστε κάτι χαμένες αναμνήσεις ,
που στεριώνουμε το βλέμμα μας,
σε όνειρα:
αντικριστά από μας να κρέμονται,
σε κάτι μελαγχολικές βεράντες ,
που κλείσαν μια για πάντα τα βλέφαρά τους,
αντικριστά από μας να φλέγονται,
σε τσιμεντένιους λόφους,
μνημεία αλλοτινής ζωής,
και σε βουνοπνιγμένες ζωγραφιές ,
να προσκαλούν σκοτάδια κι άβυσσους
να βγούν απ'την φωλιά τους.
Και σαν αχνοσβησμένες θύμησες,
βαδίζουμε το δρόμο του χαμού μας,
και θα'ρθουν οι αγάπες,
απ'τις καλές τις λαβωμένες,
και τις φωτιές θ'ανάψουμε,
στα λυγισμένα βλέμματά μας.
Και τα χέρια μας θα κουρνιάσουν ,
σε σώματα που δεν αγγίχτηκαν ποτέ,
και θα ακούσουμε τραγούδια,
που δεν ακούστηκαν ποτέ.
Και κείνα τα παιδικά χαμόγελα ,
κάποιες φωνές και κάποια βλέμματα,
μακρινές αστροφεγγιές στο βάθος των θωριών μας,
θα ξεσκονίζουν κάποιες γνώριμες γωνιές,
κι ανέμισμα θα γίνονται ,
σε σώματα σκιών, ερωτευμένα να χορεύουν ,
στις έρημες σκεπές ανθρώπων.
Κι έτσι θα πάμε, θα χαθούμε,
σαν μια νυχτιά που χάνεται,
σβήνει με σπαραγμό κάποιαν αυγή.
Σαν κάτι που υπήρξε,
και δεν θα θυμηθούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου