Τους είδε στην συναυλία. Το ήξερε πως θα είναι εκεί μαζί κι όμως πήγε. Ήξερε πως θα είναι εκεί γιατί ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα (όπως ήξερε και πως εκείνη είχε τον πιο όμορφο τρόπο να κουνάει την μέση της στα τραγούδια τους).
Τους είδε στην συναυλία. Εκείνη ήταν όμορφη, πολύ όμορφη και χαμογελαστή με το ποτό στο χέρι καπνίζοντας ανέμελη λες και δεν ήξερε πως όλοι στην συναυλία την κοίταζαν. Ή μπορεί και να μην την κοίταζαν. Εκείνος όμως την κοίταζε. Δίπλα της ήταν αυτός. Αυτός που ήταν καλύτερος από εκείνον, αυτός που οι φίλες της τον συμπαθούσαν πιο πολύ, αυτός που ήταν πιο όμορφος, αυτός που ήταν πιο γλυκός, αυτός που ήταν «καλό παιδί», αυτός που όλοι έλεγαν ότι ταιριάζει τόσο με εκείνη. Σε αντίθεση με εκείνον. Γιατί εκείνος «δεν ήταν ότι καλύτερο της είχε τύχει», δεν έγραφε ποίηση, δεν ήταν ρομαντικός, ούτε όμορφος, ούτε γλυκός. Κι όμως ήταν αυτός που την περίμενε μια ώρα και όταν δεν ήρθε πήγε στο σπίτι της και χτύπαγε τα κουδούνια και εκείνη δεν βγήκε γιατί έκλαιγε και δεν ήθελε να την δει κλαμμένη, ήταν εκείνος που κάθε μέρα την άφηνε έξω από την πόρτα του σπιτιού της για να μην γυρίζει μόνη της, ήταν εκείνος που την ερωτεύτηκε, την ερωτεύτηκε πολύ, ερωτεύτηκε τα μάτια την μέση και το σώμα της.
Τους είδε στην συναυλία. Εκείνη χόρευε και αυτός την κράταγε από την μέση. Εκείνος ζήλεψε γιατί γαμώτο εκείνος ήταν που κάθε βράδυ της φίλαγε την μέση καθώς εκείνη φόραγε το νυχτικό της, γιατί εκείνος είχε αγαπήσει αυτήν την μέση όσο τίποτα άλλο και αυτός ο νερόβραστος, αυτό το «καλό παιδί» που τόσο «ταιριάζουν» δεν είχε κανένα δικαίωμα να κρατάει με τόσο κτητικότητα αυτήν την μέση, ήταν λάθος γιατί εκείνη σιχαινόταν την κτητικότητα.
Τους είδε στην συναυλία. Και τα μάτια της ήταν λαμπερά και όμορφα, όμορφα, όμορφα πολύ όμορφα. Κι όταν εκείνη κατάφερε και ξέφυγε από τον κλοιό των φίλων που χαίρονταν να την βλέπουν με το καινούριο αγόρι της, αυτά τα όμορφα και λαμπερά μάτια τον κοίταξαν.
Τους είδε στην συναυλία. Και όταν τον κοίταξε η καρδιά του σταμάτησε για λίγο. Όταν τον κοίταξε, ήταν λες και ο χρόνος δεν γύρισε πίσω ένα χρόνο πριν, στην συναυλία του ίδιου συγκροτήματος, τότε που τον κοίταξε για πρώτη φορά και εκείνος ορκίστηκε σε όλους του Θεούς που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν ότι αυτά τα μάτια θα τα κάνει ευτυχισμένα. Όταν τον κοίταξε εκείνος έκανε ένα βήμα να την πλησιάσει. Και εκείνη έκανε ένα βήμα. Προς τους φίλους της και το καινούριο της αγόρι. Η μουσική είχε σταματήσει για λίγο. Και εκείνος άκουσε να της λένε οι φίλοι της «Αυτός είναι; Όταν στα λέγαμε δεν μας άκουγες. Τουλάχιστον τώρα είσαι με κάποιον που σου αξίζει»
Τους είδε στην συναυλία. Και εκείνη ήταν με κάποιον που της άξιζε.
Τους είδε στην συναυλία. Εκείνη χόρευε και αυτός την κράταγε από την μέση. Εκείνος ζήλεψε γιατί γαμώτο εκείνος ήταν που κάθε βράδυ της φίλαγε την μέση καθώς εκείνη φόραγε το νυχτικό της, γιατί εκείνος είχε αγαπήσει αυτήν την μέση όσο τίποτα άλλο και αυτός ο νερόβραστος, αυτό το «καλό παιδί» που τόσο «ταιριάζουν» δεν είχε κανένα δικαίωμα να κρατάει με τόσο κτητικότητα αυτήν την μέση, ήταν λάθος γιατί εκείνη σιχαινόταν την κτητικότητα.
Τους είδε στην συναυλία. Και τα μάτια της ήταν λαμπερά και όμορφα, όμορφα, όμορφα πολύ όμορφα. Κι όταν εκείνη κατάφερε και ξέφυγε από τον κλοιό των φίλων που χαίρονταν να την βλέπουν με το καινούριο αγόρι της, αυτά τα όμορφα και λαμπερά μάτια τον κοίταξαν.
Τους είδε στην συναυλία. Και όταν τον κοίταξε η καρδιά του σταμάτησε για λίγο. Όταν τον κοίταξε, ήταν λες και ο χρόνος δεν γύρισε πίσω ένα χρόνο πριν, στην συναυλία του ίδιου συγκροτήματος, τότε που τον κοίταξε για πρώτη φορά και εκείνος ορκίστηκε σε όλους του Θεούς που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν ότι αυτά τα μάτια θα τα κάνει ευτυχισμένα. Όταν τον κοίταξε εκείνος έκανε ένα βήμα να την πλησιάσει. Και εκείνη έκανε ένα βήμα. Προς τους φίλους της και το καινούριο της αγόρι. Η μουσική είχε σταματήσει για λίγο. Και εκείνος άκουσε να της λένε οι φίλοι της «Αυτός είναι; Όταν στα λέγαμε δεν μας άκουγες. Τουλάχιστον τώρα είσαι με κάποιον που σου αξίζει»
Τους είδε στην συναυλία. Και εκείνη ήταν με κάποιον που της άξιζε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου