Ο απολογισμός - του Μάνου Μαλέση

Συγχώρεσε με
 για αυτό που έγινα
 - δεν ξέρεις πως είναι
 να χάνεις την ψυχή σου
 και ο κόσμος
 διαρκώς
 να φλέγεται αδιάφορα.

 Συγχώρεσε με
 αν πια
 σε τρομάζω
 - μα όταν σε ντύνει
 η μοναξιά -
 η σάρκα σου
 κυνηγάει
 να ξεδιψάσει
 με αθωότητα.

 Όλα
 τελειώνουν
 όπως ξεκινάνε
 - μόνο που στην πρώτη περίπτωση -
 συνεχίζεις
 χωρίς την δικιά σου καρδιά.

 Γιατί η δικιά σου
 έχει τυλιχτεί
 από καιρό
 σε μια αιώνια
 παγίδα
 - και μέσα της
 περνάνε
 σαν δοκιμασίες -
 οι ευχές
 ή οι αποφάσεις
 που ποτέ δεν έφτασαν
 στο τέλος τους.

 Είναι δύσκολο
 να έχεις χάσει
 την καρδιά σου
 - μα πιο πολύ
 να μην ζέστανε
 καμία καρδιά
 το κορμί σου
 μέσα στον
 άγριο χειμώνα.

 Μέσα στο φως
 όλα λυγίζουν
 και μένει
 μόνο η απλότητα
 να βυθίζει
 το πιο βαθύ σου σημείο.

 Έτσι και τώρα,
 παραμένουν μόνο
 τα μάτια σου
 - και
 κάπου στο φως -
 ισορροπούν
 με την άγρια πλευρά μου
 πριν χαθούν
 για πάντα
 στον λήθαργο.

 Συγχώρεσε με
 για όσα συνέβησαν
 - μα είναι αδύνατον
 να ζήσω
 χωρίς το πρόσωπο σου.

 Και εκεί έξω
 η πραγματικότητα
 σε φθείρει
 και σε αφήνει
 να περιπλανιέσαι
 γυμνός
 στον πόνο.

 Μα να θυμάσαι
 πως αν αύριο
 δεν χαράξει ο ήλιος
 - θα χαράζει
 πάντα μέσα μου
 το χαμόγελο σου
 σαν ορίζοντας
 - και εγώ
 σαν τυφλός
 θα αγγίζω
 για πάντα
 τον ήλιο.

 Όλα
 θα τελειώσουν
 όπως ξεκίνησαν
 - με ένα τραγούδι
 ή με ένα βλέμμα.

 Και στα αλήθεια
 δεν ξέρω
 αν θα έχω απομείνει ως τότε.

 - να θυμάσαι
 πως στις φλέβες μου
 τρέχει
 η εικόνα σου -

 Συγχώρεσε με
 για αυτό που έγινα
- μα σ'αγαπώ -
  και αυτή
 η μοναξιά
 μακριά σου
 ήταν πάντα ένας
 δαίμονας
 που διαρκώς
 ψιθύριζε
 το ανείπωτο.