Pause_about_rape| Βλέπω, νιώθεις να σε απειλεί η φωνή μου | 'Ελενα Κτενοπούλου

 

Δεν ξέρω να μιλώ για βίαιες εισβολές και για πολέμους.

Μ’ αφήνουν άλαλη, δεν έχω τι να πω.

Δεν ξέρω αν μπορούν οι λέξεις να σταθούν εκεί δίπλα από τέτοιες πράξεις.

Μόνο το α-λογο αρμόζει.

Δίχως λογική σημαίνει δίχως λόγο.

Ποιος θα μιλήσει, αλήθεια, για όλες τις Περσεφόνες που τις τράβηξαν στα έγκατα;

Και πια μείναν μισές να ζουν στον Άδη;

 

Βλέπω τους πληγωμένους να περπατούν με βήμα αβέβαιο

Και πιάνονται χέρι-χέρι και σείεται ο κόσμος.

 

Ζω σε ένα μέρος που το δίκιο δεν έχει φωνή,

που οι άνθρωποι μισούν από φόβο και δεν το ξέρουν.

Και δεν ακούνε.

Όχι, μην πεις κάτι να το ελαφρύνεις. Δεν ακούνε.

Ούτε φωνές, ούτε κραυγές, ούτε κι εσένα που στάθηκες να πεις μια ιστορία.

 

Κι αν ως τώρα μ’ έπιανε κόμπος στο λαιμό, ξέρω ότι δεν πρέπει.

Τώρα είναι η ώρα να φωνάξουμε και να γδάρουμε λίγο τ’ αυτιά των αδιάφορων που διπλοκλειδώνουν τη νύχτα από φόβο.

 

Εκεί στη μέση του δρόμου κάτω απ’ τα μπαλκόνια τους να σταθούμε και να πούμε:

 

Είμαι κορίτσι και το δέρμα μου δε μυρίζει όπως θα’ θελες.

Το στήθος μου δε φτιάχτηκε για να το χαϊδέψεις.

Δε σου χρωστά το κορμί μου τίποτα.

 

Να σπάσουν οι λέξεις τα τζάμια και θα μπουν να χορέψουν και θα μείνουν εκεί ξαπλωμένες στα τραπεζάκια του καφέ, στα μαξιλάρια, στα κομοδίνα και στις ντουζιέρες.

 

Ν’ ακούγονται κάθε στιγμή σαν απ’ τα ηχεία της πόλης

και ποτέ κανείς ξανά μπροστά στην αλήθεια σου

να μην ανοίξει τα χείλη να πει «σώπα».

Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς, Ο βιασμός της Περσεφόνης, 1636-1637