Ανάσα. Θέλω να αναπνεύσω. Πεθαίνω. Πόσο πρόστυχη την έκανες τη ζωή μου κτήνος. Πόσους συμβιβασμούς άντεξα με την συνείδησή μου από κείνο το βράδυ; Έστηνες καρτέρι στο διάβα μου. Με πολιορκούσες καιρό τώρα. Ανάσα. Θέλω να αναπνεύσω. Πεθαίνω. Κατάλαβα την πεινασμένη σου ματιά. Δεν στο επέτρεψα. Τα κατάφερες όμως με απειλές κι έβαλες βίαια τα πεινασμένα δόντια σου στη σάρκα μου, στο κορμί μου, το στήθος μου, τα σκέλια μου. Αηδίασα, προσπάθησα να φωνάξω, να φύγω. Η σαπισμένη ανάσα σου, ο βρόμικος ιδρώτας σου, τα χέρια σου μου έκλειναν το στόμα και μ’ έπνιγαν, οι κόρες των ματιών σου σατανικά έψαχναν τα χείλη μου στο σκοτάδι κάθαρμα, σαν τέρας πλησίαζες στο πρόσωπό μου, έκλεινα τα μάτια μου να μη σε βλέπω, να μην ακούω τα χυδαία λόγια σου, τα άνοιγα μόνο λίγο στα κλεφτά και κοιτούσα δεξιά - αριστερά κανένας άνθρωπος, έψαχνα πάνω κανένας Θεός, κι όσο έκανα να τραβήξω τα χέρια σου από πάνω μου, τόσο με πίεζες και με πονούσες πιο πολύ, ένιωθα να πεθαίνω από πόνο, από ντροπή. Ανάσα. Θέλω να αναπνεύσω. Πεθαίνω. Σε ικέτευα κλαίγοντας να σταματήσεις κι εσύ έμπαινες πιο πολύ, πιο δυνατά, πιο βίαια. Ανάσα. Θέλω να αναπνεύσω. Πεθαίνω. Η βρομιά σου έχει μείνει ακόμα στο σώμα μου και με κάνει να φοβάμαι. Θέλω να φύγω. Να βγω από αυτές τις μνήμες. Να ξαναγίνω άνθρωπος με αξιοπρέπεια. Αυτή που μου έκλεψες. Από τότε, για να ξεγελάσω τους φόβους μου, παίρνω τους δρόμους, άλλαξα σπίτια πολλά, γειτονιές, κοιτάζω τους ανθρώπους από τις μισάνοιχτες γρίλιες του παραθύρου μου διστακτικά. Χαϊδεύω το κορμί μου σα τη λεχώνα που της έφερε η μαμή νεκρό παιδί. Πονάω εδώ κι εδώ κι εκεί και πιο πάνω και πιο κάτω. Άφησες μια λαδιά στη ψυχή μου, που δεν ξεπλένεται. Που δε βγαίνει, ρε κάθαρμα, πως το λένε; Ανάσα. Θέλω να αναπνεύσω. Πεθαίνω.
*Λουμπνό σαν, στη Ρομανί γλώσσα σημαίνει: πρόστυχος είσαι.
Malangatana, Rape (1961)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου