Ποιος να το πίστευε ότι 4 ώρες μακριά δεν είναι αρκετές για να αποτρέψουν τη νοσταλγία της επιστροφής. Φτάνοντας στο νησί κοιτάζω γύρω μου σαν να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά. Όταν συναντώ την οικογένειά μου, άλλους μετά από βδομάδες άλλους μετά από μήνα, τότε είναι που συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνουμε και τα πάντα αλλάζουν. Είναι ο δεύτερος χρόνος μακριά απ' το σπίτι κι όμως μερικές φορές μοιάζει σαν αιώνας. Κι αυτό το συνειδητοποιώ κάθε φορά που μπαίνω στο παλιό μου δωμάτιο.
Ένα δωμάτιο μπορεί να θεωρηθεί αυτό που μπορεί να προκαλέσει λιγότερη νοσταλγία καθώς σίγουρα υπάρχει πλέον κάποιο άλλο στη θέση του, οπότε δεν είναι σαν την οικογένεια αναντικατάστατο, και κυρίως θα είναι πάντα εκεί. Κι όμως εδώ είναι που γίνεται το λάθος! Ένα δωμάτιο, και μάλιστα ένα παιδικό-εφηβικό δωμάτιο, σημαίνει πολύ περισσότερα απ' όσα μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι με λίγα λόγια η απεικόνιση ενός μεγάλου μέρους της ζωής μας και της προσωπικότητας μας.
Πώς ένα δωμάτιο απεικονίζει ένα κομμάτι της ζωής μας; Για τον ιδιοκτήτη του μια εικόνα ισοδυναμεί κυριολεκτικά με χίλιες λέξεις. Αναμνήσεις επί αναμνήσεων κατακλύζουν το μυαλό: παλιοί έρωτες, τελειωμένες φιλίες, αμέτρητες ώρες διαβάσματος και σίγουρα κάποια μέρα γενεθλίων με την κολλητή σου ξάπλα στο κρεβάτι να περιμένει να ετοιμαστείς επιτέλους. Πώς μπορεί όμως να μην αναφερθεί κ εκείνη η μέρα, με το ίδιο άτομο στο ίδιο σημείο, να περιμένει πάλι, με διαφορετικό όμως σκοπό αυτή τη φορά: να βοηθήσει να ετοιμάσεις τα πράγματα που θα πάρεις φεύγοντας για μια νέα ζωή... Όλες αυτές οι στιγμές είναι που μένουν αξέχαστες και σε κατακλύζουν με το που θ' ανοίξεις την πόρτα και θα βρες αυτό το χώρο απαράλλακτο (εκτός βέβαια αν κατά την απουσία σου η αδελφή σου του 'χει κάνει κατάληψη).
Το πώς ένα δωμάτιο αντικατοπτρίζει την προσωπικότητά μας είναι γνωστό. Για εμένα, αυτό σημαίνει μια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία, σχολικά και μη, καθώς και κάποια παζλ κρεμασμένα στους τοίχους, ως ανάμνηση μιας δημιουργικής ασχολίας που δε χωράει στη ρουτίνα της πρωτεύουσας. Φωτογραφίες τοποθετημένες σε περίοπτα σημεία να θυμίζουν υποσχέσεις φιλίας που δεν τηρήθηκαν, τουλάχιστον όχι όλες. Και τέλος ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, εννοείται με φωτάκια, για να μη σβήσουν ποτέ όλες αυτές οι αναμνήσεις και μαζί και όλα όσα, καλώς ή κακώς, μ' έκαναν αυτό που είμαι.
(Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε σαν σήμερα το 2016 αλλά παραμένει επίκαιρο για τη συγγραφέα του.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου