Βιβλιοκριτική | Ρόζαμουντ Πίλτσερ - Ψάχνοντας για Κοχύλια | Νινέτα Πλυτά

Οπισθόφυλλο: Είναι η ιστορία μιας γυναίκας συνηθισμένης, όμως αυτό ακριβώς της δίνει την ιδιαίτερη δύναμη και αξία της. Η Πενέλοπε ήταν τυχερή γιατί είχε γονείς που τη λάτρευαν. Ήταν άτυχη στον απερίσκεπτο και τελικά ανέραστο γάμο της. Ήταν τυχερή γιατί βρήκε αργότερα μια μεγάλη κι αληθινή αγάπη, αλλά πάλι άτυχη για τα προβλήματα και τις τραγωδίες που της προκάλεσε. Απέκτησε τρία παιδιά και τα κράτησε στην αγκαλιά της νιώθοντας τυχερή και ευτυχισμένη. Αλλά, όπως πολλές μητέρες, με τον καιρό άλλαξε λίγο - πολύ γνώμη και γι' αυτό. . . Γύρω από την Πενέλοπε η ζωή σφύζει, λες και μας παρουσιάζει η ίδια σε ένα φωτογραφικό άλμπουμ τα πρόσωπα που γνώρισε και αγάπησε. "Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό", γράφει η συγγραφέας του βιβλίου. Με το Ψάχνοντας για Κοχύλια, αναβιώνει το μεγάλο οικογενειακό μυθιστόρημα. Τους χαρακτήρες που περιγράφονται σ' αυτό θα τους αναγνωρίσετε, θα τους αγαπήσετε και θα τους θυμάστε σε όλη τη ζωή σας.

Όλη η ιστορία είναι μια ρομαντική ενατένιση της φύσης, δοσμένη μέσα απ' το "ευαίσθητο βλέμμα του καλλιτέχνη πατέρα της". Μπορεί η Πενέλοπε να μην έμαθε να ζωγραφίζει, όπως ο διάσημος πατέρας της, αλλά κληρονόμησε από εκείνον την αγάπη για τη φύση, την οποία, μέσα από εκτενείς αλλά καθόλου κουραστικές περιγραφές, μας μεταφέρει η συγγραφέας.

Η Πενέλοπε, ηλικιωμένη πια, αποφασίζει να χαρίσει το "Ψάχνοντας για Κοχύλια" στην Πινακοθήκη του μέρους που μεγάλωσε, νιώθοντας ότι μ' αυτό τον τρόπο τον επέστρεφε στον πατέρα της. Μαζί άφησε όμως κι έναν μεγάλο έρωτα, που δεν κατάφερε να στεριώσει, εκεί "όπου άρχισαν όλα κι όπου είναι σωστό να τελειώσουν".

Για μένα η Πίλτσερ είναι κάτι σαν master στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Οι λεπτομερειακές της περιγραφές δεν κουράζουν αλλά ζωντανεύουν μπροστά στον αναγνώστη το εκάστοτε τοπίο.

Οι διαφορές ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και τον άντρα της μου θύμισαν τις διαφορές δύο κόσμων, αυτού που ενδιαφέρεται για τα χρήματα και την κοινωνική άνοδο και του άλλου, πιο "μποέμ", που απολαμβάνει τη ζωή, αγνοώντας τις συμβάσεις της εποχής. Γι' αυτό και ευχαριστήθηκα πολύ με το μάθημα που έδωσε η Πενέλοπε στα παιδιά της, απλά χαρίζοντας έναν πίνακα που θα τους εξασφάλιζε αρκετά χρήματα. Μποέμ τρόπος ζωής vs Χρήματα 1-0.

Κάθε χαρακτήρας της οικογένειας της Πενέλοπε αντιπροσωπεύει κ έναν κοινωνικό τύπο: την κόρη που νιώθει ότι δεν εκτιμάται από την οικογένεια της και πού ενδιαφέρεται για την κοινωνική της θέση, την καριερίστα που διακρίνεται στον τομέα της και εκτιμά την ανεξαρτησία της, τον γιο, ίδιο με τον πατέρα, που φροντίζει για την καλοπέραση του αδιαφορώντας για τους άλλους. Κι όλοι αυτοί, κινούνται γύρω απ την πρωταγωνίστρια, που τους φρόντισε και τους μεγάλωσε με αγάπη, παρά τις χαώδεις διαφορές τους.

Η επιστροφή στην Κορνουάλη και η περιγραφή του παλιού της σπιτιού, που πλέον είχε γίνει ξενοδοχείο, με συγκίνησε και μ' έβαλε σε σκέψεις για το πόσα τέτοια κτήρια κ φυσικά τοπία έχουν αλλάξει μορφή, προκειμένου να προσφέρουν πολυτελείς διακοπές στους τουρίστες. Αναλογίστηκα τα παλιά παραδοσιακά σπίτια, πόσο φιλόξενα ήταν κάποτε! Και όσα έχουν διατηρηθεί κι έχουν διατεθεί να στεγάσουν τουρίστες, πόσα συναισθήματα έχουν προκαλέσει, συναισθήματα που ο πλούτος και η χλιδή δεν μπορούν να προσφέρουν.

Φράσεις που ξεχώρισα:

👉 Οι οικογενειακοί καβγάδες είναι σαν τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Κάθε οικογένεια σκέφτεται: ''Δεν μπορεί να συμβεί σ' εμάς'' - αλλά είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλους. Ο μόνος τρόπος για να το αποφύγουμε, είναι να οδηγούμε προσεκτικά και να υπολογίζουμε τους άλλους.

👉Η απουσία είναι σαν τον άνεμο που σβήνει το μικρό κερί, αλλά φυσάει τη θράκα και την κάνει πυρκαγιά.

👉Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι, αλλά πώς γίνεται να σταματήσεις τις σκέψεις σου; Τις κουβαλάς μαζί σου σαν παραφορτωμένο σακίδιο, που δεν μπορείς ποτέ να το ακουμπήσεις κάπου.

👉Ευτυχία είναι να χαίρεσαι όσο γίνεται περισσότερο αυτό που έχεις και πλούτος να χαίρεσαι όσο γίνεται περισσότερο αυτό που απόκτησες.

Συμπέρασμα: ένα βιβλίο που θίγει αρκετά θέματα για το σύγχρονο τρόπο ζωής και που, αφού μας παρουσιάσει έναν πιο βουκολικό (τρόπο ζωής), μας δελεάζει -αρκετά, μπορώ να πω- να τον ζήσουμε, πρώτα μέσα από τις εκτενείς περιγραφές του και έπειτα μέσα από τις δικές μας αποφάσεις.

Υ.Γ.1 Το βιβλίο αυτό το είχα διαβάσει παλιότερα αλλά μου είχε αφήσει τόσο όμορφα συναισθήματα, που παρά τις 700 σελίδες του και τη, συνεχώς αυξανόμενη, λίστα μου με τ' αδιάβαστα, το διάβασα ξανά, μέσα σε μερικές μέρες.

Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο χωριό της γιαγιάς μου, εκεί που μικρή περνούσα τα καλοκαίρια, ψάχνοντας για κοχύλια.

Το ''Ψάχνοντας για Κοχύλια'' επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ψυχογιός και κυκλοφορεί με τον τίτλο ''Μαζεύοντας Κοχύλια''.