Σκιές | Εύη Μουρέλλου

Τα κλαριά των δέντρων απέναντι χορεύουν αδιάκοπα,

και εγώ τους βάζω τις φωνές.

Δεν είναι πράγματα αυτά,

έτσι αναίσχυντα να με περιπαίζουν,

να με μπερδεύουν

να μ’ αφήνουν να πιστεύω ότι οι σκιές τους είσαι εσύ.

Μα εκείνα συνεχίζουν να λικνίζονται

τραγουδώντας για τόπους μακρινούς και ξένους,

λες και επί τούτω παλεύουν να τονίσουν

την απουσία σου από δω.

Αγνοούν, βλέπεις, ότι μες στο σπίτι

όλοι οι τοίχοι φορούν το όνομά σου,

απ’ όταν αποφάσισα να το γράφω

και από μια φορά

κάθε που θα μου λείπεις.