Αυτές τις μέρες, νοιώθω σαν τον ήρωα του the wall των pink floyd.
Σκέφτομαι, αναπολώ, απομονώνομαι.
Εγκλωβίζομαι πίσω από τον τοίχο.
Χάνομαι μέσα στο κεφάλι μου.
Οι εκδοχές μου με κρίνουν και με δικάζουν.
Ποιος είμαι; Τι κατάφερα; Τι δεν κατάφερα;
Πού απέτυχα; Για τι προσπαθώ;
Πρέπει να γκρεμίσω τον τοίχο. Να βγω έξω.
Να δω όσα υπάρχουν πέρα από όλα τα κοινωνικά, τα ψυχολογικά και τα συναισθηματικά όρια που έχτισαν άλλοι για μένα.
Να αρχίσω να χτίσω πάλι.
Όχι έναν τοίχο. Μια επικοινωνία.
Τον δικό μου μικρόκοσμο.
Να βρω κι άλλα κίνητρα κι άλλα ενδιαφέροντα κι άλλα πρόσωπα.
Έμπνευση.
Κοιμάμαι.
Ονειρεύομαι, έναν κόσμο ελεύθερο.
Χωρίς καπιταλισμό, χωρίς καταπίεση, χωρίς διακρίσεις.
Ονειρεύομαι την ποίηση.
Τη μουσική.
Τον έρωτα.
Ονειρεύομαι, πίσω από τον τοίχο.
Υπέροχο....νασαι καλά Αντρέα μου¡!!
ΑπάντησηΔιαγραφή