Αρνημένοι Ήρωες | Τάσος Μαλεσιάδας

 Βλέπεις τη μέρα να περνάει και να φεύγει, τη ζωή να προχωρά· και εσύ, πολλές φορές κι άλλες τόσες, μένεις να αναρωτιέσαι τι σε κρατάει πίσω, τι σε κάνει να προχωράς ή να αποτελματώνεσαι, τι σε άγει και σε φέρει και πού σε οδηγεί. Σαν ένας απλός θεατής στο θεατρικό της ίδιας σου της ζωής.

           Άλλες φορές η ζωή μοιάζει με κινούμενη άμμο, που όσο την καταπαλεύεις τόσο σε πνίγει και σε καταπίνει και σε ρουφάει μέσα στην άβυσσό της, στα δίχτυα της. Ή σα μια θάλασσα που τα κύματά της θα σε ξεβράσουν ρημαγμένο, σαν ένα σαπισμένο κομμάτι, από παλιό σκαρί, που οι ορυμαγδοί το ξετίναξαν. Μα ζωντανός θα φτάσεις στο νησί και πίσω σου θα είναι η θάλασσα, γαλήνια· τα κύματα θα 'ναι ένα λεπτό αφρισμένο χαλί, που στις όχθες θα μαλάσσουν τα πέλματά σου. Πλάι στην κολλημένη στο πρόσωπό σου άμμο θα συναντήσεις το χάδι της πρώτης μέρας της νέας σου ζωής. 

          Είναι σκληρή η ζωή και άδικη, λένε. Μα είναι κι όμορφη, παράλληλα. Ένα ταξίδι, μέσα στα χιλιόμετρα δοσμένο. Βιβλία που χωρίς να μετακινηθείς φεύγεις μακριά. Ένα ανεπαίσθητο χάδι στη μέση της νύχτας ή ένα αθέλητο φιλί. Το χρώμα του ηλιοβασιλέματος και της ανατολής. Ένας πίνακας, μία φωτογραφία, τα μάτια της. 

          Το υλικό των «ηρώων» δεν προσμετράται και δεν αποτιμάται μηδέ υπολογίζεται με το τι βαθμούς έφερες στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, πόσα βιβλία διάβασες ή τι επαγγελματικό προσανατολισμό έχεις διαλέξει. 

          Συνήθως, οι άνθρωποι με περίσσιες πληγές, οι άνθρωποι που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία, Οι άνθρωποι που τους έκλεισαν τις πόρτες, τους έκοψαν το ρεύμα, τους πήρανε το σπίτι. Τους έδιωξαν από τη δουλειά, έμειναν στο καταχείμωνο χωρίς μία κουβέρτα ή μεθυσμένοι από όνειρα και πολύ αλκοόλ ή ναρκωτικά ή εθισμένοι στο φαγητό, στα τσιγάρα, στην άρνηση, είναι οι άνθρωποι που μέσα τους, τη δύσκολη στιγμή όταν τα μάτια των «σοφών» παγώνουν και αναδιφούν μέσα στα βιβλία. Ανατρέχουν στις σημειώσεις των παλιών. Οι ψυχές και τα χέρια αναζητούν τη λύτρωση στις καρέκλες και στα οφίκια των «δυνατών». Τότε, τη στιγμή εκείνη, είναι οι πληγές που «παράγουν» το αμόλευτο φως και τη δύναμη που προκύπτει μέσα από τους αμαρτωλούς και τους «αρνημένους», που μέσα από την καθαρότητα της ταλαιπωρημένης ψυχής τους προκύπτουν οι «ήρωες».