Σώπασε | Σταμάτης Παρασκευάς

Όπου με άφησες,
πριν φύγεις,
έμεινα.

Μα αν έρχεσαι από τον ουρανό,
δε θα είμαι στο ίδιο μέρος.

Χαλάρωσε.

Χαλάρωνε. Σώπαινε.
Να ρίχνεις νερό στο κρασί σου.

Κάνε και λίγο τα στραβά μάτια.

Άσε και κάτι να πέσει χάμω.

Να περνάνε τα πράματα κακήν κακώς,

να περνάνε τα πράματα, να περνάει ο καιρός χωρίς πολλά πολλά.

Γιατί το άγχος σκοτώνει κι η πολλή σοβαρότητα σκοτώνει.

Χαλάρωσε λίγο. Μην είσαι τόσο αυστηρός.

Εγώ, που μια ζωή με θυμάμαι, να θυμώνω

-αν κι όλα ήταν ήδη συγχωρημένα στο μυαλό μου-

επειδή ήταν όλα συγχωρημένα στο μυαλό μου.

Και δεν είναι ότι νιώθω ασυνείδητο θυμό.

Κι είναι τώρα που θα μου έλεγες:

"Πες. Μη το κόβεις. Μίλα. Πες τι σκέφτεσαι".

 Άστο, ξέχνα το.

Άστο να πάει και φύγει. Άστο να πέσει χάμω.

Άστο. Ας χαλαρώσουμε.

Λένε πως η μνήμη είναι μια από κοινού διαδικασία.

Μπα.

Μόνος μου θυμάμαι... μαζί σου θέλω να ξεχνώ.

Η λήθη, η ξεχασιά είναι δίπλα σου.

Το σώμα σου, το ερωτευμένο σώμα, είναι προ πάντων το της λήθης σώμα.

Σώπασε τώρα.

Οι λέξεις πάντα σημαίνουν.

Εσύ μόνο μου θυμίζεις εσένα και μου λησμονάς το μη-εσένα.

Το πολύ μαζί σκοτώνει.

Σώπαινε και μη ερεύνα

 Κοίτα με λίγο. Τελειώνει το κρασί. Περνάει ο καιρός.

Οι λέξεις σημαίνουν. Οι άνθρωποι ξεχνούν.

Οι άνθρωποι ξεχνιούνται.

Κι οι λέξεις ακόμη σημαίνουν.

Σώπασε λοιπόν.